Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel I)

Vrijdag was het dan eindelijk zover, de kerstvakantie kon beginnen. Voor ons een tijd vol tradities, niet op vlak van feesten of cadeaus maar wel van bordspellen. Het moment in het jaar waarop we ons speelgemiddelde serieus de hoogte in laten schieten. Dat komt omdat het ook het moment van het jaar is om af te spreken met anderen (en ik heb een lichte voorkeur om voornamelijk af te spreken met mensen die graag een spelletje op tafel zien verschijnen....) We hebben nog steeds niet-gespeelde dozen in onze kast staan dus de spellentrein werd op gang getrokken met een nieuw spel : Emerald.

Emerald is niet nieuw in de spellenwereld (we kochten het als tweedehandsje), enkel nieuw in onze collectie. Het was geen hoogvlieger maar toch wel een aardig spelletje. De grootste moeilijkheid zit in de stappen die je mag zetten met je pion, dat is namelijk zoveel als er pionnen op het desbetreffende vakje staan. Dat zorgt voor de nodige frustratie want als ik 1 stap nodig heb om met mijn pion bij een waardevolle goudkaart te komen en mijn tegenstander plaatst er een pion bij dan moet ik plots 2 stappen zetten en eindig ik ergens anders. Het deed ons wat denken aan Cartegena, waar je ook afhankelijk bent van het aantal aanwezige pionnen om je stappen te bepalen. Ook dat spel is voor ons een luchtig tussendoortje. Grote nadeel van Emerald : we speelden met zijn tweetjes en kregen hierdoor de flauwe regel "iedere speler dient nu met 2 kleuren te spelen" voor onze kiezen. Te gekunsteld voor mij, durf dan gewoon op de doos te zetten dat je eigenlijk minstens met 3 spelers dient te zijn. Eindscore was 49-52 (voor mij, dus toch een kleine pluim voor het spel)

Voor spel nummer 2 schoof dochterlief mee aan tafel en dat heeft de wederhelft geweten. We speelden Regenwormen, al jaren een oude bekende in onze collectie. Het dobbelt lekker vlot, is een puur gelukspel en je oefent er het hoofdrekenen mee. Dochterlief slaagde er continue in exact het getal te dobbelen dat de wederhelft voor zich had liggen, dus die eindigde met de monsterscore van 0. Gelukspelletjes (en zo ook kraslotjes, casino's en loterijen) zijn helemaal mijn ding; eindscore was 12 (ondergetekende), 6 (dochterlief) en dus .... nou ja laat ik het er maar niet inwrijven... een derde plaats voor de wederhelft.

Het laatste spel van de avond werd een keuze van dochterlief : elektronische zeeslag. Tja...toen ik eindelijk haar 3de boot ergens had gevonden, had zij al mijn hele vloot aan diggelen geschoten. Ik heb in mijn jeugdjaren redelijk wat potjes zeeslag gespeeld. The old fashioned way waarbij je nog zelf moest zeggen mis en raak. Nu hadden we een erg luide mechanische stem zonder volumeknop, een snerpende sirene als je nog 1 stukje boot moest vinden om hem tot zinken te brengen en een erg strenge computer waarbij je een foutief ingetoetst getal niet kon rechtzetten. Dochterlief was dus de betere piraat en ik nam wat paracetamol als troostprijs. Het is me al vaker opgevallen als een spel opnieuw wordt uitgebracht (vb Genius, Muizeval, Levensweg,..) dan worden ze er niet per definitie beter op.  Sommige zaken dien je niet te moderniseren. De oude originele versies zijn veel leuker. Goddank voor de kringloopwinkels !