Geheel onaangekondigd werd ik overvallen door een culinaire drang. Ik zweer je dat die feestdagen daar voor iets tussen zitten. Als ik gezelschap in huis krijg wil ik nooit lang in de keuken staan (ok, het ligt een klein beetje aan het gezelschap....maar laten we zeggen dat ik meestal liever bij het gezelschap ben dan in de keuken rondhang) Van sommige bezoekers weet ik dat ze altijd wel blijven eten als dat zo uitkomt, van anderen weet ik dat ik het gerust kan voorstellen en dan zijn er mensen die eerder een soort van beleefdheidsbezoekje komen brengen. Geen probleem, daarvoor heb ik een zeer sociaal-vaardige wederhelft maar als dat net rond etenstijd is, slaat de twijfel toe bij mij. Is het dan onbeleefd om alvast in de keuken te gaan rommelen ? Ik voel me dan ook een beetje moreel verplicht te vragen of ze blijven eten....vaak hoor ik dan (gelukkig) een " nee nee hoor we gaan zo weg" maar vervolgens blijven ze nog ruim een half uur zitten. Zelf heb ik dan al honger gekregen maar ik kan toch moeilijk met mijn bord soep bij het bezoek gaan zitten....
Over vandaag was er geen twijfel want de spellenvrienden en wij, wij eten altijd mee bij elkaar. Dat is handig, dat is gezellig en we kennen elkaar nu al een jaar of 12 dus we weten wat we kunnen verwachten. In het prille begin bleven we niet eten bij elkaar (nieuwe vriendschap is altijd wat aftasten), maar uiteindelijk hebben alle partijen ingezien dat je zo waardevolle speeltijd kwijtraakt en zo bijzonder is dat wegrestaurant met zijn gouden boog nu ook weer niet. We hebben een periode gehad van "we halen wel wat bij de frituur" (dat past ook nog bij het prille stadium als de vrouwen nog niet geheel zeker zijn of hun kookkunsten de vriendschap niet onder druk zetten) Maar inmiddels eten we al jaren gewoon met de pot mee bij elkaar, en ja dat kan occasioneel nog wel eens de frituur zijn. Meestal is het iets makkelijks genre taco's vullen, spaghetti, croques (voor de noorderburen : tosti's) of BBQ. Allemaal gezelligheids-eten in mijn ogen. Het meeste werk kan je van te voren doen en iedereen kan aan tafel nemen wat ie lekker vindt. Ook kinderen zijn vaak heel meegaand met dit soort voedsel en dat is bevorderlijk voor de algehele sfeer en gezelligheid.
Maar nu is het bijna kerst. En ja dan voel ik toch net wat meer gezelligheid dan anders dus op vrijdagavond nam ik mijn italiaans kookboek mee naar bed. De wederhelft stond de volgende ochtend nietsvermoedend op om samen de boodschappen te gaan halen en hoorde me zeggen : ik denk dat ik eens uitgebreider wil koken. Wellicht dacht hij dat ik bedoelde dat ik in plaats van een danone pudding te kopen zelf aan de slag wilde gaan met een pakje puddingpoeder, dus er kwam vrij weinig reactie. Tot duidelijk werd dat de normale boodschappenlijst plots de helft langer was geworden en er allerlei dingen in huis moesten komen die we normaal nooit hebben. Ja het was menens. Ik durfde het zelfs aan 3 gerechten te kiezen die ik nog nooit eerder had geprobeerd. Een echte vriendschap moet wel een culinair probeersel kunnen doorstaan niet waar ? (en voordat je denkt dat ik een echte durfal ben, ik heb natuurlijk wel de makkelijkste gerechten uit het boek gekozen he !)
Voorgerecht : bruschetta (en caprese)
De caprese was erbij voor het geval de bruschetta zou mislukken. Aan caprese kan je weinig fout doen : sateprikkertje, kerstomaat, mozzarellabolletje, basilicumblaadje, beetje zout/peper/olie en klaar. De bruschetta bleek ook verbazend vlot te gaan en smaakte bijzonder goed (vond ik zelf, maar kreeg ik ook te horen van onze tafelgenoten). Het recept in vogelvlucht : oven aanzetten, ciabetta snijden in stukken van ruim 1cm dik, besmeren met tomatenblokjes en italiaanse kruiden, mozzarella er over leggen en in de inmiddels warme oven zetten. Na een minuut of 8 even onder de grill functie zetten, uit de oven halen, op een bord schikken, op je handen blazen (als je zoals mij vergeet een tang te gebruiken), er nog wat lekkere olijfolie over sprenkelen en klaar.
Hoofdgerecht : spaghetti con le polpette
Dat klinkt heel zuiders maar wil eigenlijk gewoon zeggen : spaghetti met gehaktballetjes. Nu is bij ons in het gezin gehaktballen maken echt de verdienste van de wederhelft, die is daar buitengewoon goed in. Deze keer moest ik het dus zelf doen en volgens het recept ook nog eens met aardappelpuree en bloem. Daar had ik nog nooit van gehoord. Dus vlees in een kom en erbij kwam een ei, fijngesnipperde ui, italiaanse kruiden en puree van 1 gekookte aardappel. Van dat mengsel moest je balletjes rollen "zo groot als okkernoten" en die door de bloem rollen. Daarna bruin bakken en overgieten met passata en tomatenpuree en klaar. Oh ja, en de spaghetti koken natuurlijk. En hier ging ik de mist in. Ja met de spaghetti, hoe triest is dat ! Ik dacht : laat ik de capellini nemen want die is veel dunner dus sneller klaar. Dat klopte, maar helaas plakte die ook enorm aan elkaar. Dus een geslaagde saus met lekkere puree-bloem-gehaktballen maar een redelijk mislukte spaghetti. Gelukkig bleef iedereen onverstoord verder eten, misschien was het niet zo erg als ik dacht of misschien vonden ze het gewoon allemaal erg zielig voor mij.
Nagerecht : crema di mascarpone
Oh de zoete zonde, wat een heerlijk gerecht. Dit zal ik nog wel eens vaker maken, een mooie variant op de afgezaagde tiramisu die je overal krijgt. Dit hemels gerecht maak je als volgt : 125gr amandelkoekjes kapotslaan en overgieten met 4 lepels amaretto. 4 eierdooiers opkloppen met 55gr kristalsuiker en de 4 eiwitten stijfkloppen. Alles voorzichtig onder elkaar mengen met 200gr mascarpone. 2 uurtjes in de frigo (voor de noorderburen : koelkast) zetten en net voor het opdienen nog wat amandelschaafsel over strooien. Subliem gewoon.
Er zijn nog 2 bakjes over voor de snelle beslissers :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten