Culinair : uiensoep voor dummies

Ik zal u iets verklappen : mijn favoriete gang aan tafel is soep. Niet het dessert zoals wellicht menig van u die me kent zal denken. Al moet ik toegeven dat ik een dessert ook nooit uit de weg zal gaan, maar ik heb echt een zwak voor soep. Vooral nu het kouder en donkerder wordt, is het heerlijk om een kom dampende tomatensoep voorgeschoteld te krijgen. Maar zelfs in het midden van die ene subtropische zomerdag die we soms krijgen in ons land (meestal half mei of zo) kan ik soep waarderen. En niet van die gekke koude toestanden, nee gewoon echte warme soep.  Met soep kan men weinig fout doen. Ik ben nogal een moeilijke eter dus hou van veilige gerechten. En soep is veilig (uitgezonderd in Hasselt waar een niet nader te noemen restaurant vond dat ze zonder enige waarschuwing hun aspergesoep mochten verrijken met garnaaltjes. Ik huiver er nog van)

Dus jaren geleden stond op mijn verlanglijst bij sinterklaas/kerst : een boek met soepgerechten. Ik heb een keer naar de plaatjes gekeken en goed gelachen met het idee dat er mensen zijn die denken dat een werkende moeder tijd en zin heeft om zelf bouillon te gaan trekken en het boek ver achter in de kast gegooid.  Misschien ligt het inmiddels zelfs bij de kringloopwinkel. Soep bij ons aan tafel komt voornamelijk uit blik. Soms uit pak. Heel soms uit de versrayon van de supermarkt.
Ik geniet dus vooral van soep als we buitenshuis eten en gelukkig zijn we daar erg goed in.

Maar eens in de zoveel tijd begint het te kriebelen. Dan krijg ik visioenen van grote pannen geurende soep in mijn keuken waar ik dan met een houten lepel in sta te roeren terwijl in de andere kamer een select gezelschap vrienden wacht om te proeven van mijn culinaire kunsten. En in plaats van dan mijn soep-boek te zoeken en dit alles in werkelijkheid om te zetten, hop ik dan even de grens over naar de supermarkt. Daar hebben ze namelijk het licht gezien ! Soep voor dummies !

Stel je dat voor : je kiest welke soep je wil maken (want ja ja je moet ze echt zelf maken !) en neemt een pakket verse groenten mee naar huis. Hierin zit alles : de juiste groenten, de juiste bouillonblokjes, de juiste verse kruiden en dat allemaal in de juiste porties. Ze decoreren dat netjes in een bakje met het recept erbij. Een kind kan de was doen. Zie hier het voorbeeld van het uiensoeppakket voor dummies.


                              


Er is ook tomatensoep voor dummies, erwtensoep voor dummies en groentesoep voor dummies. Werkelijk ideaal voor mensen zoals ik die maar een paar keer per jaar een opstoot van huisvrouwachtige gevoelens krijgen. Je hoeft niet te zoeken naar alle ingrediënten, het zit gewoon bij elkaar. Geen gedoe met "neem een halve prei" en dan in de winkel staan en zien dat die slungels enkel per 3 verpakt zitten en je dus of een berg in je gft-bak moet kiepen of nog 5 dagen stamppot-prei moet eten. Geen gedoe met twijfelen of je kip-rund-of groentenbouillonblokjes moet kiezen. Geen gedoe met verse kruiden in potjes die je vol goede moed in je keuken wil zetten want op tv staat dat altijd zo gezellig maar thuis drogen die krengen binnen 24u uit. Nee gewoon een doosje waar alles bij elkaar zit. Wel vers. En wel om zelf te koken.

Moest u nu net als ik dit veruit de grootste marketing-ontdekking in supermarkt-land vinden, dan wil ik u wel even waarschuwen : bij het uiensoeppakket wordt verwacht dat u maar liefst 12 uien gaat schillen en fijnsnijden. Mijn ogen hebben het geweten, ik kies de volgende keer weer zoals altijd voor de tomaten.

Dyspraxie & het perioderapport

Spannende dag vorige week.....het eerste perioderapport moest opgehaald worden bij de klasleraar. Spannend voor dochterlief die echt wel het uiterste uit zichzelf moet halen dit schooljaar (2 ASO keuzevak TW) en toch geregeld punten meebracht die net of net niet aan de helft kwamen. Spannend ook voor ons als ouders omdat we benieuwd waren hoe de reacties van de leerkrachten zouden zijn op al die noeste arbeid.  Dus daar zat ik dan samen met dochterlief op de gang te wachten tot wij naar binnen zouden geroepen worden voor de dag des oordeels. Mijn arme meid was nog zenuwachtiger dan wanneer ze bij de tandarts op het strafbankje zit. Het helpt ook niet als de klasleraar uitloopt en je nog langer moet wachten.  Toevallig zag de leerlingbegeleider ons zitten dus er werden even handen geschud en gevraagd aan dochterlief of ze het een beetje zag zitten maar die was amper in staat iets te zeggen.

En toen ging de deur open.

We mochten gaan zitten, er werd ons een rapport voorgeschoteld en er weerklonken woorden als "trots", "een voorbeeld", "hard gewerkt", "prima gedaan", "heel tevreden" en diens meer. Dochter en ik wierpen een verbaasd blik op het blad met cijfers voor ons. Oh. Daar waar dochterlief zich aan een viertal onvoldoendes had verwacht (ik had er maar 2 verwacht zijnde Frans en wiskunde) vonden we er geen. Hoe hard we ook zochten. We zagen een negatieve uitschieter (5.5) bij Frans en een positieve uitschieter (9) bij Engels en verder allemaal schommelingen rond de 7. Het magische getal waarvan we begrepen hadden dat het als de indicator wordt gebruikt om te kijken of een kind mee is met de basis en op zijn plek zit.
Ondertussen las de klasleraar de lovende recensie van de klassenraad aan ons voor. Hard werken werd duidelijk beloond hier. Wat een opluchting voor ons als ouders. En wat een ontlading voor dochterlief. Na de zoveelste pluim over de getoonde inzet en doorzettingsvermogen kwamen er traantjes. De klasleraar vroeg meteen ongerust of het allemaal wel vol te houden was. Maar het was puur van ontlading, van mogen trots zijn op jezelf. Verdorie, ik kreeg er zelf een troebele blik van. En warempel ook de ogen van de klasleraar werden wat roder en vochtiger. Jongens toch, zitten we hier met zijn allen een potje te snikken.

Er wordt hier nu dus genoten van een welverdiende vakantie. Weliswaar met 3 hechtingen op haar kin en een vervroegd (pijnlijk) einde van het ponykamp na een ongelukkige val van het paard maar dat deert ze verder niet. Even lekker uitrusten voordat de aanloop naar de kerstexamens gaat beginnen......

Bordspel : Can't stop & Hacienda

Dit weekend waren de spellenvrienden op bezoek maar er was weinig tijd voor het betere bordspel want ze zijn ook onze geocaching-vrienden en toevallig was er net een event in het dorp verderop waardoor er bijna 40 nieuwe geocaches uit waren gekomen. Dit gecombineerd met het uitzonderlijke mooie herfstweer deed ons natuurlijk de spellen aan de kant schuiven en de buitenlucht opzoeken.
Na een dag schatten zoeken, eendjes volgen, puzzels kraken en in je onderbroek op een huishoudtrap in de beek staan (alles voor het team niet waar) wilden we thuis aan tafel gaan maar dat was buiten de kids gerekend. Die wilden namelijk voor het dessert zorgen in de vorm van eigengemaakte appelflappen. Zo een onderneming werkt prima onder de leiding van ik-mag-bijna-naar-de-hotelschool-dochterlief dus wij hadden als volwassenen nog even de tijd voor een kort ontspannend spelletje. Sinds ons spellenweekend in de Ardennen afgelopen zomer hebben we hiervoor het ideale spel gevonden : Can't stop.  Een luchtig dobbelspel waar het op neer komt om op tijd te stoppen. Niet te vroeg want dan ben je een watje en gaat de tegenpartij met de winst lopen. Maar ook niet overmoedig worden en lang blijven doordobbelen want dan ben je plots alles kwijt. De "moeilijkheid" van het spel zit hem dus in de menseigen kwaliteit te willen blijven doorgaan als je de overwinning al bijna ruikt.

Later in de week hebben de wederhelft en ik nog een ouder spel uit de kast gehaald : Hacienda. Dit hebben we leren spelen op het allereerste Zuidspel dus dat is al even geleden. Dit speelt heel vlot maar heeft wat meer regels en acties dus met nieuwe spelers heb je altijd een proefspel nodig om daarna allemaal met gelijke kansen aan het echte spel te kunnen beginnen. Het is daardoor iets minder toegankelijk maar voor mensen die de Kolonisten van Catan beginnen te ontgroeien kan dit perfect. Je maakt hier kuddes en landgoederen, hoe groter hoe meer punten. Hoe waardevoller (grenzend aan water of een marktplaats) hoe meer punten. Dit is een echt pestspelletje en daarmee scoort het al meteen wat hoger bij mij. Je kan anderen flink in de weg zitten, bij een goedgelegde tegel zelfs compleet blokkeren zodat een landgoed waardeloos wordt bij de puntentelling. Niet geschikt dus voor wankelende vriendschappen of huwelijken die op springen staan. Maar als u er tegen kan om eens goed geviseerd te worden dan bent u welkom voor een potje.

Culinair : pompoen-cupcakes

Tja, het moest er ooit van komen.....de dag dat ik over mijn kookkunsten (*kuch*) ga bloggen.  Deze pompoencupcakes steken me al de ogen uit sinds 11 oktober toen ik erover las op de geweldige kitchenarytales blog van de al even geweldige mevrouw Coorevits. Pompoen staat voor mij namelijk synoniem met het openen van de poorten naar de gezelligste tijd van het jaar : kerst. Zodra de pompoenen verschijnen word ik meteen een slag vrolijker. De kerstmarkten komen eraan, de gluhwein die straks staat te pruttelen, ons jaarlijks bezoekje aan de Winterefteling met zijn enorm grote stroopwafels en mooie kampvuren,....afijn noem maar op. Zodra de pompoenen opduiken weet ik dat dit allemaal weer een stap dichterbij is gekomen.

Nu moet ik u eerlijkheidshalve vertellen dat ik geen keukenprinses ben. Zelfs geen hobbykok in de meest minieme zin van het woord. Ik weet zeker dat als ik mijn beste creatie zou meenemen naar de grote Sergio hij spontaan een heel arsenaal aan nieuwe vloekwoorden zou uitschreeuwen. Ik word ook volledig ondergesneeuwd door de erfenis van mijn moeder zaliger met haar fenomenale Poolse recepten, mijn schoonmoeder die ervoor leeft uren in de keuken te staan om hele weeshuizen te kunnen voorzien met finger food hapjes en last but certainly not least mijn eigen dochter. Zij verstaat als geen ander de kunst van foodpairing. Zij maakt de heerlijkste omeletten met combinaties waarvan ik denk : wat ??!! Zij telt de dagen af tot ze eindelijk naar de hotelschool mag vertrekken (simultaan tel ik dus de dagen af tot het moment dat ik helemaal niet meer moet koken). Ik bedoel maar, er zijn nogal wat mensen meer bedreven dan mij.

Zo dus ook mevrouw Coorevits, die ik hierna voortaan Stefanie zal noemen. Ten eerste omdat mevrouw zo oud klinkt en ten tweede omdat zij begonnen is met het tutoyeren. Haar blog en wekelijkse column in een niet nader te noemen weekblad getuigen van een smakelijke pen en lezen voor mij als een heldere spiegel. Ik lees exact wat ik zou willen zien bij mezelf in de keuken. Helaas is de werkelijkheid ver verwijderd van wat ik lees dus ik hou het vooral bij denken : oh dat zou ik echt ook eens willen proberen. Deze ambitieuze gedachte heb ik recent gedeeld met Stefanie naar aanleiding van het pompoen-recept dat me een ideale manier leek om de poorten naar kerst te openen. Er volgde een nuchtere Westvlaamse reactie in de vorm van "gewoon eens doen".....  Zie hier het verschil tussen onze landsdelen. In het immer gezellige bronsgroen eikenhouten Limburg zal je steevast horen "kom eens proeven". Zo niet bij de Westvlaming. Doe het gewoon zelf. Ok, ik neem deze toegeworpen handschoen (lees : ovenwant) op en zal het dan maar zelf doen.

Voor de ingrediënten ging ik gisteren de grens over. Niet alleen woon ik in "de" Limburg, ik woon zelfs zo knusjes tegen de grens aan dat wanneer ik hard nies mijn hoofd al bij onze noorderburen binnenschiet. In deze tijden van economische creativiteit gaan wij net als iedereen hier onze boodschappen over de grens doen. Immers het scheelt een goede 30% op het maandbudget, de supermarkt is 7/7 geopend van 8u tot 21u en heeft een aanbod waarvoor je in Belgie minstens 4 speciaalzaken moet langsrijden.  De butternut wordt in Nederland "flespompoen" genoemd. (hoop ik, anders heb ik een verkeerd hoofdingredient meegesmokkeld). Het enige wat ik niet kon vinden waren de "koek kruiden". Dit verbaasde me ten zeerste gezien het uitgebreide sinterklaasassortiment van kruidkoek, pepernoten, taaitaai en ander Hollands lekkers. Maar goed, volgens het recept zou ik de kruiden eigenhandig mogen vervangen door kaneel en nootmuskaat dus dat zou wel goed komen.

We moesten beginnen met het maken van pompoenpuree. Zo gezegd zo gedaan. De oven was aan het voorverwarmen terwijl ik de fles doormidden hakte en op hindernis 1 kwam : besprenkel met olijfolie. Ik zie tv koks dat altijd zo moeiteloos doen, maar ik kan dat dus niet. Ligt het aan de vorm van de oliefles ? Ligt het aan mijn vingers ? Geen idee maar besprenkel staat bij mij synoniem voor : knoei over heel je hand en wrijf het dan in het gerecht. De 2 helften werden weer dichtgeplakt en kregen een aluminiumfolie-jasje en mochten de sauna in. Het recept sprak over "doorstekbaar" zijn van de pompoen. Een stekske is in Limburg een lucifer.....ik heb toch maar gewoon met een vork geprikt. Na 50min begon ik de moed al op te geven en was ik op het punt gekomen er toch een stekske in te gooien maar de wederhelft raadde me aan het recept op 180 graden te negeren en de oven gewoon volle bak te zetten. En ja hoor, nog ruim 20 minuten later kon ik puree uitlepelen.

Nu moesten er 2 kommen gemaakt worden, eentje met de droge en eentje met de natte ingrediënten. En pas op, er is een instinker.....droge suikerkorrels horen bij de natte ingrediënten. Voor de exacte lijst van smaakmakers verwijs ik u graag naar de lekkere blog van Stefanie. (http://kitchenarytales.blogspot.be) Ik kwam nu aan hindernis 2 : de eieren. Die horen in de kom natte ingrediënten bij de puree maar de puree is nog serieus warm. Mogen de kamertemperatuur-eieren er dan al bij ? Moet de puree eerst afkoelen ? Of houden de eieren in dit gerecht net van hete puree ? Twijfels twijfels. Mijn creatieve oplossing : eerst dit blogstukje schrijven om de ergste hitte van de puree weg te nemen. Hopelijk appreciëren de eieren deze culinaire zet van me.
Het resultaat ziet er dan uit als iets wat al even in de gft-bak heeft gelegen. Sorry ik kan het niet anders omschrijven. Hierbij een foto zodat u kan zien dat ik niet overdrijf.

Dat een tussenstap er zo onsmakelijk zou uitzien heeft Stefanie wijselijk verzwegen in haar recept. Het is de foto van haar eindresultaat dat me de kracht gaf door te zetten. Manlief kwam de keuken binnen en riep spontaan : oh dat ruikt hier goed. Ook dat is een boost voor mijn culinair zelfvertrouwen. En ik moet toegeven ondanks al mijn cynisme over deze herfstonderneming.....het resultaat smaakt ! Kijkt u zelf maar en -zoals wij in Limburg zeggen - kom gerust even proeven !

Bordspel : Notre Dame

Notre Dame is een spel dat zich situeert in de Middeleeuwen (denk kathedralen, rattenplagen en edellieden) Het stond bij ons (onterecht) al een hele tijd onaangeroerd in de kast. Dat komt omdat ik dit spel online heb leren spelen en toen geen idee had wat ik moest doen of wat er gaande was. In mum van tijd was ik ten onder aan de pest door een te grote rattenpopulatie en dan heb je jezelf alle kans ontnomen om nog iets te winnen.  Het kwam me toen vooral als onoverzichtelijk over dus ik heb het lezen van de spelregels lang voor me uitgeschoven. En gezien ik thuis altijd het haasje ben als het over regels lezen gaat, bleef het spel dus maagdelijk in onze kast staan.

Deze week was het dan toch zover. Ik had werkelijk geen enkele vorm van literatuur meer in huis om even bij te ontspannen dus met een grote zucht dan toch de spelregels maar eens uit de doos gehaald. Het las behoorlijk vlot moet ik toegeven. Het eerste moment werd ik wat afgeschrikt door alle personages en hun speciale eigenschap (duurt altijd zolang voor je dat een beetje kent en dus een tactiek kan hebben in een spel) maar eigenlijk zijn de afbeeldingen op de kaarten zo duidelijk dat je echt van slechte wil moet zijn om niet meteen te zien wat het voordeel van iedere persoon is. We speelden met zijn tweetjes en dat ging erg vlot (gemiddelde spelduur 20 minuten of wat we noemen “een tussendoortje”) Helaas heb ik 2x verloren (scores 47-50 en 54-57), misschien moet ik de volgende keer toch de tactiek van de wederhelft eens proberen. Hij speelde vooral op het rondrijden en boodschappen oppikken en dat ging blijkbaar beter dan mijn pogingen in de notre dame te sukkelen voor wat extra punten.

Het 2^de potje lukte het ons warempel om zelfs de ratten helemaal terug te dringen tegen het einde van het spel (terwijl ik online dus al na een rondje of 3 op status 9  ‘pandemie’ stond….en kom daar dan maar eens vanaf !)

Tijd dus om dit eens met meerdere spelers te proberen, kijken of het dan ook nog steeds in de smaak valt. 

U bent welkom voor een potje.

Dyspraxie & de klassenraad

Een spannende dag vandaag....dochterlief heeft geen school want het is klassenraad. Vanmiddag hebben de leerkrachten bij elkaar gezeten om alle leerlingen van de klas te bespreken naar aanleiding van de eerste rapportperiode. Dus ook die van ons. Ik was heel graag een vlieg geweest op de muur van dat vergaderlokaal.
Zouden ze haar inzet waarderen, ook al blijven de punten soms achter ? Komt er een bemoedigende zin op het rapport of eerder een waarschuwing dat het echt beter moet ? Mag ze stoppen met het extra naschoolse uur wiskunde ? Moet ze het gaan inwisselen voor een extra naschools uur Frans ? Zien ze nu al dat dit jaar niks gaat worden ? Of zien ze de vechtlust en het doorzettingsvermogen en is dat van belang in hun ogen ?

Nu het schooljaar een week of 6 bezig is en we al een heel arsenaal aan toetsen hebben mogen ondertekenen kan ik het kaf van het koren scheiden. De leerkrachten die heel goed door hebben wat dyspraxie wil zeggen voor een kind en de leerkrachten die het niet (willen) begrijpen.  Ik heb een boontje voor de leerkrachten die de strijd en vechtlust van mijn kind zien. De leerkracht Frans die bij een 18/30 schrijft : goed gedaan, je werkt thuis en in de klas heel hard. Doe zo verder en probeer iedere dag wat te herhalen.  Ik zou ze spontaan knuffelen tijdens het oudercontact ! Vandaag de dag heeft het struikelblok wiskunde tijdelijk plaatsgemaakt voor deze taal. Ik zeg tijdelijk omdat ze nu al 6 weken getallenkennis doen, zodra dit stopt en er plots meetkunde tevoorschijn komt staan wij weer bij af. Op wat herhaling eind augustus na is meetkunde geleden van begin juni....voor een dyspraxie-kind wil dat zeggen helemaal van nul beginnen. Als er al wat geautomatiseerd was op dat vlak dan is dat inmiddels heel ver weg geraakt in haar hoofd.

Er is nooit rust. Ondanks dat dit haar 4de jaar Frans is zijn we nu half oktober nog steeds de vervoeging van avoir en être opnieuw aan het inoefenen. En dat werkt zo voor alle vakken. Altijd weer opnieuw beginnen bij de basis. Ik sta vaak versteld van de studielust die dochterlief aan de dag legt. De gemiddelde tiener had allang een welbepaalde vinger omhoog gestoken met de melding dat school de boom in kan. Eigenlijk wil ik maar zeggen : ik ben vreselijk nerveus voor dat rapport volgende week. Ik weet dat er voornamelijk vijfjes en zesjes en misschien een verdwaalde zeven gaan staan. En ik weet hoeveel bloed, zweet en tranen die gekost hebben. Ik ben vooral nerveus om te ontdekken of het merendeel van haar leerkrachten zoals die van Frans is.
Laten we hopen van wel......

Bordspel : Red de wereld op de trein naar Alhambra

Een titel die compleet nergens opslaat, tenzij je vanmiddag met ons en de spellenvrienden rond de tafel zat. We hadden maar een beperkte tijd om te spelen en zijn er in geslaagd in 4 uurtjes tijd 3 spellen op tafel te zetten. Met dank aan de TV, tablet, nintendo, chips en frisdrank.....deze ingrediënten staan samen garant voor stille kinderen. Het was zelfs zo erg dat er vanuit het minderjarige televisiekijkend publiek een "shhht kan dat wat stiller" kwam. (dat geeft ook al aan hoe fanatiek de volwassenen waren aan de speltafel niet waar)

De middag begon met een epidemie. Volledig in ebola-stijl gingen we samen de wereld redden tijdens een potje Pandemie. Hier moet je razendsnel 4 medicijnen ontwikkelen terwijl de wereld kreunt onder de uitbraken van allerlei ziektes. Dit is wat men noemt een coöperatief spel. Dit spelconcept waarbij je dus allemaal samen speelt "tegen het spel" is een hype van de laatste jaren. Voorstanders zeggen dat het leuk is want je bent als een team bezig en iedereen wint of verliest. Ik vind dat helemaal niet leuk want wees eerlijk als je speelt wil je winnen. Als je meedoet aan een wedstrijd wil je de beste zijn. Daarbij zijn dit soort spellen vooral geschikt voor leiders, mensen die graag het heft in handen nemen en de boel regelen voor anderen. Een weinig assertief persoon zal tijdens zo een spel volledig ondergesneeuwd worden. Waarom werd dit dan toch gespeeld ? Awel, coöperatieve spellen zijn ontzettend handig als je maar een beperkte tijd hebt. Er spelen in ons gezelschap ook 2 mannen mee en zoals het hoort bij een echte man kunnen die ofwel spelen ofwel praten. Vrouwen kunnen beiden perfect combineren. Tegelijkertijd kan een vrouw ook nog checken of de hapjes moeten bijgevuld worden, of alle kinderen tijdig naar toilet gaan en hoe het met het werk, de kinderen, het weer bij de anderen gesteld is. Mannen dus niet. Dus als starter een coöperatief spel waarbij de vrouwen voornamelijk kunnen zeggen wat de mannen moeten doen schiet lekker op.(overigens wil ik hiermee niet beweren dat de betrokken mannen weinig assertief zijn, ze doen gewoon langer over hun social talk intro bij de start van een bezoek) Maar goed, lang verhaal kort : we hebben gewonnen, binnen 60 minuten was de wereld compleet Ebola-proof.

We besloten rond te gaan reizen per trein via Union Pacific. Een redelijk relax bordspel met simpele regels en zolang je maar goed kijkt op welke sporen je welke trein plaatst dan gaat het goed. Vorige keer kwamen we er pas na 3 tellingen achter dat ondergetekende en de wederhelft daar niet op hadden gelet en zaten we dus met een illegale score. Deze keer ging alles volgens het boekje (al is er twijfel over het schudden van de kaarten tijdens de openingsfase) en ik won. En ja ik moet zeggen, in mijn eentje winnen met 3 verliezers rond me geeft toch net een beter gevoel dan met zijn vieren de wereld redden. Gemeen he.

Een spellenmiddag (of -avond, -weekend, -midweek,...) sluiten we graag af met een ontspannend -je hoeft niet na te denken- spel en deze keer werd dat Alhambra The Dice Game. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een dobbelspel. De factor geluk is dus van cruciaal belang. Mijn geluk was al opgebruikt bij het vorige spel dus hier moest ik me tevreden stellen met de bronzen medaille. (en zelfs dat voelt beter dan met zijn vieren de wereld redden....) Ik ben al grote fan van Alhambra en deze dobbelsteen-variant kan ik ook uitstekend smaken ondanks een vreemde kronkel in het spel.
Het is namelijk zo dat als je voor ligt op een scorespoor je eigenlijk altijd wel de eerste plaats krijgt. Immers iemand die alle moeite van de wereld moet doen om je bij te benen en uiteindelijk op dezelfde plaats komt als jij (dus telstenen staan op elkaar) krijgt nog steeds maar de 2de plaats. Dat is het enige kromme wat ik aan dit spel vind. Je moet erg hard werken om bij iemand in de buurt te komen en dat wordt niet gewaardeerd in je punten. Ik geloof dat dit spel veel spannender en voor veel meer pesterijen zou zorgen als dat niet zo was. Maar dit is slechts een theorie, we hadden vanmiddag al last van een asociale zwarte dobbelsteen en een zeer asociaal beeld op het puntenspoor na de 2de telling dus we zijn gewoon netjes volgens de regels blijven spelen. Er was geen nood aan mekaar extra in de haren zitten.

Ik onthoud van deze middag vooral : als je vlot wil spelen terwijl anderen willen babbelen kies dan een coöperatief spel, in je eentje winnen voelt toch net wat lekkerder en ook in de spellenwereld maakt het niet uit hoeveel moeite je soms doet; je wordt er gewoon niet voor gewaardeerd.

Bordspel : Paardopoly en Genius

Vrijdagavond, gezinsavond en het jongste lid had gekozen voor bordspellen. Helaas voor ons mocht ze dus ook het eerste spel kiezen en dat werd het recent verkregen verjaardagscadeau Paard-o-poly. Ja het is exact wat u denkt. Een spin off van het bekende monopoly en de marketingafdeling had goed hun best gedaan want u kan ook kopen : hond-opoly, kat-opoly en nog wat beesten. Normaal laat ik dit soort belachelijke vernieuwingen aan me voorbij gaan, ik hou van het origineel. Maar dochterlief is nu eenmaal paardenfreak (en op een leeftijd dat het heel moeilijk is om een origineel cadeau te verzinnen wat niet te kinderachtig, niet te volwassen en toch een verrassing is) Missie geslaagd met deze aanschaf maar ja af en toe moet het dan ook gespeeld worden.

Het speelt als het origineel (dus duurt vooral heel lang en uiteindelijk raakt er iemand blut) maar met dien verstande dat je strobalen en stallen bouwt, met zadeldekjes rondloopt en de kans/algemene fondskaartjes zijn vervangen door stokpaardjes/paardenmiddel kaartjes. Behalve de gekende kaartjes (ga direct naar de trailer (gevangenis) of ga gratis uit de trailer) kwamen we ook waardevolle (*kuch*) toevoegingen tegen als : loop door de kamer in draf, als je dit niet goed doet betaal dan 50 eur en paardenquiz-vragen. Ach, ik heb het maar opvoedkundig bekeken. Dochterlief wilde de bank zijn en moest dus anderhalf uur in snel tempo hoofdrekenen, we hebben het begrip hypotheekwaarde besproken en er werd geoefend in het onderhandelen (lees : afzetten van je vader) Ik blijf erbij : bordspellen zijn erg leerrijk voor kinderen.

Het tweede spel van de avond was mijn keuze : Genius. Dit is een spel van Reiner Knizia, een man die zo vaak spellen uit zijn mouw schudt als u en ik brood smeren, zo ongeveer dagelijks dus.  Hij is niet echt onze favoriete spelontwerper al moet ik dan toch blozend bekennen dat we wel wat dozen van zijn hand in onze collectie hebben staan. Deze Genius vind ik -zoals het spel in het Duits heet - Einfach Genial. Het bord is duidelijk getekend, je weet meteen hoe ver je mag bouwen met 2 - 3 of 4 spelers. Er zijn maar 3 regels, geen ingewikkelde actiekaarten of fases per ronde dus erg toegankelijk om op tafel te leggen bij spellen-maagden. Er is vaak getracht een soortgelijk spel te ontwerpen maar geen enkel heeft het succes van Genius. Wat me hier het meest aanspreekt is de sneaky twist in de puntentelling. Winnaar is degene (en let nu goed op) die het hoogst scoort met zijn laagste kleur. Die ene zin zorgt voor een totaal andere manier van spelen en (zoals de wederhelft gisteren mocht ervaren) moet daarvoor ook af en toe een zeer smerige zet geplaatst worden.

Ik heb dan ook gewonnen (ben nogal bedreven in het plaatsen van smerige zetten) maar hij mag zich paard-o-poly kampioen noemen en dat is toch iets wat niet iedereen kan zeggen he !

Bordspel : schatten zoeken op Tobago

Vandaag is het tijd om eens een ander onderwerp aan te halen. Iets wat in ons gezin van groot belang is : bordspellen. Mijn fixatie om een bordspel op tafel te leggen stamt ongetwijfeld uit mijn jeugd waar ik uren in mijn eentje gespeeld heb. De rest van het gezin vond eens een keer een spelletje wel leuk maar dat was het dan. Ik kan nogal fanatiek doorslaan naar 1 kant dus was niet tevreden met deze magere hoeveelheid. Gelukkig had ik een even fanatieke jeugdvriendin en menig schoolvakantie begon met een potje monopoly en dat potje kon gerust een dag of 3 duren. We woonden dicht bij elkaar en zolang geen overijverige moeder dat speelbord opruimde konden we gerust een paar dagen aan de gang blijven.

Nu ben ik groter en is mijn drang naar een spel niet minder geworden. Integendeel, onze woonkamer heeft een spellendoos-wand (ja serieus). Mijn verslaving kan ik nu gelukkig wel netjes verklaren, bordspellen zijn namelijk altijd educatief. Dus ik ben gewoon een goede moeder voor mijn kind. Immers je leert omgaan met regels, wachten op je beurt, strategisch nadenken, onderhandelen (en toen ze kleiner was : kleuren herkennen, vormen benoemen, verbanden zoeken) afijn....als je een beetje fantasie hebt dan schud je zo een 20min monoloog over de opvoedkundige voordelen van bordspellen uit je mouw.

Mijn bordspel-fixatie is ook een handig hulpmiddel voor mijn antipathie tegen "social talk". Hier is al ontzettend vaak over gediscussieerd tussen mij en mijn wederhelft (hij is heel erg into social talk). Ik vind het prima om even bij iemand op de koffie te gaan of thuis op de nespresso te drukken maar na een half uur heb ik het gezien. Dan zijn de standaard onderwerpen (het weer, het werk, de kinderen) gepasseerd en begint een langdradig fenomeen van aftasten over wat je kan praten en waarover je beter zwijgt. Zo heb ik iemand gekend die me tijdens 3 verschillende ontmoetingen vroeg of ik broers of zussen had. De laatste keer was mijn antwoord : ja net zoals voor het weekend heb ik nog steeds een broer. (onnodig te zeggen dat hier nooit een vriendschap uit is voortgekomen) Ik bedoel maar, als het je niet interesseert vraag het dan niet. En anders ga ik er van uit dat je het wel 2 dagen kan onthouden. Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij familiefeesten...ook daar komt altijd een punt dat je bijgepraat bent en met zijn allen moet zoeken en vissen achter "veilige" onderwerpen.  Dan leg ik dus een spel op tafel. Probleem opgelost.  Je hebt iets om over te praten, je bent bezig met zijn allen en als niemand er een probleem mee heeft dat ik steeds wil winnen dan is het nog best gezellig ook. ;-) Dit maar allemaal even als inleiding om te verklaren waarom je hier ook met regelmaat een stukje over een spel zal zien staan.

Deze week was de eer voorbehouden aan Tobago, een relatief nieuw bordspel (geboren in 2010 geloof ik). Het heeft een hele lang tijd staan stof happen in onze kast maar was recent op tafel gekomen tijdens een bezoek van onze spellen-vrienden. (eigenlijk zijn het gewone vrienden hoor maar deze naam laat meteen zien waarom we met hen vaker afspreken dan met anderen ) En toen viel het ons weer op hoe geweldig innovatief we dit spel vinden. Dus het kwam deze week weer op tafel voor een twee persoons potje tussen de wederhelft en mezelf (ik won, dit even geheel terzijde). Bij Tobago ga je schatten zoeken met je Landrover op een (wat men in de spellenwereld noemt) modulair bord. Dat bord is meteen al een reden waarom we dit spel geweldig vinden, je kan het steeds anders in elkaar zetten. De puntenverdeling is ook schitterend verzonnen, zelfs zonder de schat te delven kan je toch met de meeste punten aan de haal gaan. Het concept van een schat lokaliseren door steeds meer beperkingen toe te voegen zal wellicht mening programmeur aanspreken. De regels zijn simpel en in 5 minuten uit te leggen (er zijn maar 2 acties waar je steeds uit moet kiezen, dus ook voor de mensen die niet vaak aan de speltafel zitten is dit een haalbare uitleg) En -ook heel belangrijk- het is prima speelbaar met 2 spelers. De enige aanpassing is 6 handkaarten ipv 4. Dus geen rare gekunstelde regels met een fictieve derde speler of zo. Heerlijk ! Het staat terecht in mijn persoonlijke top 5.
Als je het een keer wil ontdekken....wees welkom ! (maar verwacht niet teveel social talk ;-)  )

Dyspraxie : een gepuzzel op de toets

De schriftelijke overhoringen (SO) en beheersingstoetsen (BT) vliegen je hier om de oren. Het is duidelijk dat iedere leerkracht nog even wat punten wil binnenhalen voor zijn/haar vak zo aan de vooravond van het eerste perioderapport. Voor een leerling die het beste leert door vaak te herhalen wil dat zeggen : vele uren studiewerk. Gelukkig (in de eerste plaats voor dochterlief) zien we resultaten binnenkomen waar ze erg tevreden mee kan zijn.

Maar af en toe is het eens slikken. Zo was er een BT geschiedenis afgelopen week. Ik denk dat hier in totaal 3u voor geleerd is (natuurlijk verspreid over meerdere dagen en studiemomenten voordat er mensen denken dat wij onze dochter afbeulen) En ik moet zeggen, de dag voor de toets kende ze werkelijk ieder begrip. Ze had ze allemaal op steekkaartjes geschreven en we hebben ze zo vaak geoefend dat ze na 2 klanken al een antwoord kon geven. Dat zou dus een makkie worden. Teleurstelling alom toen er een 5.5/10 naar huis kwam. Wat was hier in hemelsnaam gaande ?

Toen we de toets terugkregen voor ondertekening zagen we het probleem al. Ongeveer de helft van de toets waren duidelijke vragen, genre " wat betekent...." of "leg uit...". Die had ze dan ook goed. De andere helft van de vragen...tja....we zagen tijdlijnen die moesten ingevuld worden (werkt niet bij dochterlief en haar probleem met volgorde). We zagen gemene verwarrende vragen ("was er eerst de joodse tijdsrekening of eerst de islamitische en waarom") Dan slaat hier de paniek toe he. Als je er bij zit en rustig aantoont wat er moet gebeuren (schrijf even voor jezelf op wanneer was de ene en wanneer was de andere en denk dan eens goed na welke ouder of jonger is) dan gaat het wel maar als ze dat zelf moet inzien.....is er alleen blinde paniek en goklust. (en die van ons heeft geen Las Vegas kwaliteit helaas). We zagen ook iets wat ongetwijfeld voor de leerkracht een cadeautje was aan de kinderen om snel wat punten binnen te halen "zoek de volgende oude steden op in een historische atlas" maar ja atlas, oriënteren, kaartlezen......dat is hier allesbehalve een cadeautje voor extra punten. Er stond dan ook netjes in rood 0/6 in de kantlijn...tja daar gaan de cadeaupunten.
Eigenlijk waren we best teleurgesteld over de manier van toetsen omdat zo duidelijk is dat op deze manier nooit de kennis die ze geleerd heeft tot uiting zal komen. Toch heb ik hier gekozen de school niet te contacteren. Immers, ik wil niet zo een ouder worden die iedere week daar aan de deur staat met een uitleg waarom iets moet aangepast worden in functie van haar kind. Daarbij het was geen onvoldoende en de andere punten voor dit vak waren hoog genoeg om dit op te vangen. We hebben samen met dochterlief de hele toets nagelopen en geconcludeerd dat ze ontzettend goed geleerd had en bij een duidelijke vraagstelling dit ook kon laten zien. Dat de helft van haar toets zo warrig was voor haar...tja dat heeft niks met haar inzet te maken.  (maar het feit dat ik het hier schrijf, wil toch zeggen dat het me dwars zit dus misschien komt er toch een keer een melding van...ik beloof niets)

De volgende teleurstelling was Techniek-Wetenschappen. Dit is een nieuw vak dit schooljaar en een echt doe-vak dus helemaal haar ding. De leerkracht is schijnbaar een erg aardige begripvolle man. Bij een lager punt vraagt hij hoe ze geleerd heeft om te kijken waar het fout is gegaan. Bij een lager punt maar een moeilijk onderwerp zet hij bemoedigende woorden op haar toets als "goede poging gedaan !"  (op de lagere school had dochterlief ooit een vervangleerkracht die vanaf een 6 steevast een droevige smiley stempelde met de opmerking "je kan beter" grrrrr) Bij een goed punt geeft hij lovende commentaar. Ja een vak dat haar interesseert, een aanmoedigende leerkracht en veel zien en doen....dat werkt schitterend bij dochterlief. Ze had dus ook iets meer verwacht dan 7.5/10 op haar BT.  (voor het geval dat het niet duidelijk is...SO is een kleine hoeveelheid die getoetst wordt zeg maar na 1 les, een BT is een grote brok zeg maar een of meerdere hoofdstukken)
En dcd-kinderen houden meer van kleine brokjes dan van grote brokken, dus BT's zijn altijd spannend hier in huis. Wat was er nu gaande bij deze toets ?
Awel, de laatste pagina was een kruiswoordpuzzel !!!

Echt, ik begrijp zo een leerkracht wel hoor. Laten we het wat leuker maken voor de kinderen, laten we de toets afsluiten met een kruiswoordpuzzel dat is wat ontspannender. Maar nee niet voor die van ons. Paniek he en verwarring....euhm horizontaal 5 had ik toch al ? oh wacht dat was verticaal of niet of was ik met een ander nummer bezig en is dit wel het juiste vakje voor mijn antwoord.... ouders van dcd kinderen kunnen het zich wellicht perfect voorstellen. Dochterlief vertelde dat ze na de eerste paniekaanval besloten had om de puzzel links te laten liggen en zich heel goed te concentreren op de rest van de toets en dan op het einde wel eens zou kijken of ze er wat mee kon. Goed gedaan van haar, die nuchterheid heeft haar toch die 7.5/10 opgeleverd.
Dit was nu wel een moment dat ik mijn schoenen al had aangetrokken om naar school te marcheren. Wat heeft kruiswoordpuzzel-vaardigheid nu te maken met leerstof ?! Maar het is nooit goed met veel emoties iets duidelijk te maken dus ik heb er een nacht over geslapen. En tijd brengt raad (wat klink ik nu oud). De volgende keer gaat dochterlief gewoon niet naar de puzzel kijken maar enkel naar de vragen en de antwoorden erachter noteren. Bij de puzzel kan ze dan schrijven "lukt me niet, zie hieronder de antwoorden" of zoiets. Ik neem aan dat er punten worden toegekend voor het correct antwoorden en niet voor het correct invullen van puzzelvakjes.

Maar voor de zekerheid ga ik toch een mailtje sturen aan school om dit te checken.....

Dyspraxie op wieltjes

Raar hoe soms de dingen in elkaar vloeien. Ik bedacht gisteren dat ik een heel belangrijk item vergeten was bij het sport-verhaal, namelijk het leren fietsen. Vanavond las ik het verhaal van de terecht boze moeder over de reacties op het leren fietsen van haar zoon en ik besefte dit stuk hoort er gewoon bij. Leren fietsen is een enorme uitdaging voor onze kinderen en hier wordt maar al te vaak door de onwetende buitenwereld erg luchtig over gedaan.  Die van ons fietst nu zelf naar school (en dcd of niet, je moederhart is altijd ongerust) en doet dat sinds vorig schooljaar (ze was toen 12).

Ze begon als kleuter met een complete desinteresse voor alles wat wieltjes had. Loopfiets, trapauto, tractor, go cart, skateboard, kinderfiets met zijwieltjes......noem het op...het is in huis geweest om jaren stof te happen in de garage. We maakten ons toen geen zorgen, vonden het wel grappig om te zien hoe "nuchter" onze dochter op die jonge leeftijd al was. Waarom moeilijk doen met allerlei toestellen als je gewoon met je 2 benen van punt A naar punt B kan lopen ?! Het enige wat een klein beetje van haar interesse kon opwekken was een step. Op school hadden ze namelijk woensdag wieltjesdag dus ja die van ons wilde ook met iets leuks aankomen. We hoorden na school steeds enthousiaste verhalen over wie er allemaal met haar step gekke kunstjes had uitgehaald. Zij niet.

In het eerste studiejaar (voor de nederlandse lezers : groep 3 ;-)  ) moest er natuurlijk een fiets komen. In Vlaanderen het communiecadeau bij uitstek voor zesjarigen. Daar begon al probleem nummer 1. Dochterlief had een lengte die niet meer paste bij een kleuterfiets en zo een echte grote daar konden geen zijwieltjes meer aan. Ach wat, zei de man in de winkel, ze is gewoon wat later (wat later ??? ze was nog niet eens begonnen). Zet ze er maar een keer op, ik leer het haar wel even.  U kan het al raden : geen succes.
In onze nabije omgeving kregen we commentaar : jullie zijn er ook zo laat mee begonnen, heeft ze dat nu nog niet geleerd, laat ze maar eens goed vallen dan leert ze het zo en meer van die opbeurende boodschappen. De mooiste was (ik zal hem nooit vergeten) : ja maar ligt het aan uw conditie misschien, is het te moeilijk om mee te lopen met de fiets want da's dan toch ook erg dat ze daardoor niet kan leren fietsen. Serieus ? Wat moet je met zo een reactie ? Ik heb gezucht, tot 10 geteld en het heilige mantra "ik weet wat best is voor mijn kind" tot in het oneindige herhaald in mijn hoofd....

Zo zijn we de eerste jaren van de lagere school doorgesukkeld. Dochterlief die af en toe een waardige poging deed maar helaas zonder succes en ik als moeder een hoop (ik neem aan goedbedoelde) opmerkingen negerend. Eigenlijk wij als ouders samen, maar als moeder steekt het toch net wat meer denk ik. Tegen het 4de leerjaar (groep 6 ;-) ) moesten we toch echt een tandje gaan bijsteken. We voelden al de toekomstige problemen opduiken.....school had nogal de neiging om met de oudste leerlingen fietsuitstappen te maken. Daarbij binnen 2 jaar stond de middelbare school voor de deur.

We zochten onze toevlucht bij de kinesist. Immers het leren koprollen was toch aan het mislukken (zie mijn vorige post) misschien kon er eens wat over fietsen nagedacht worden. Alle lof voor de kine, want hier werd met volle enthousiasme aan gewerkt op de grote lege Colruytparking net naast de kinepraktijk. Het resultaat was....euhm...iets wat op fietsen leek. Absoluut niet iets waarvan ik zei : laat ze maar eens naar school gaan met dat ding. De "kan ze dat nu nog steeds niet" opmerkingen werden ondertussen wat grimmiger van toon. Misschien inbeelding van mij, maar zo kwamen ze wel over. Alsof we bewust niet wilden dat onze dochter zou fietsen.
Er viel een geschenk uit de hemel in de vorm van een verkeersveiligheids-informatieblad via de school waarin gesteld werd dat de meeste kinderen rond hun 10de nog niet klaar waren om zich als fietser alleen in het verkeer te begeven. Ha ! Eindelijk een excuus dat ik kon gebruiken om uit te leggen waarom die van ons niet naar school fietste. (zielig dat je een excuus nodig hebt maar de wazige blikken, als je mensen probeert uit te leggen dat een automatisatieproces moeilijk wordt aangeleerd, die wordt je echt een keer beu)

Een volgende belangrijke stap in het fietsproces gebeurde zonder onze aanwezigheid bij een van de grootouders. Tijdens een vakantieweek werd er een fiets gehuurd en hard aan haar vaardigheden gewerkt.  Onze dochter glom van trots toen we haar gingen ophalen want er werd eindelijk gefietst (nog wankel, onzeker, voor ieder verkeerslicht werd er afgestapt, de pedalen moesten in een bepaalde stand staan, maar ze fietste !). Ze was er eindelijk aan toe. Haar lichaam was er eindelijk klaar voor om de vele complexe combinaties die nodig zijn tijdens het fietsen goed te maken.

Haar wankel fietsen stond natuurlijk in schril contrast met de leeftijdsgenootjes die al alleen door het dorp vlogen. We gingen op school praten, er kwam namelijk een "ludiek fietsparcours" aan. Dat zal best een toffe activiteit zijn maar voor die van ons een onoverwinnelijke berg. Gelukkig zaten we op 1 lijn met de school en kregen we te horen dat ze zeker deze vooruitgang niet wilden ondermijnen. Een ludieke fietsroute mag geen psychische belasting worden. Ze hebben het nooit officieel gezegd -want dat mogen ze niet- maar we kregen een duidelijke hint dat dochterlief die ene dag ook wel gewoon 's middags naar school mocht in plaats van de hele dag. Heerlijke oplossing, geen confrontatie voor haar, geen bezorgdheid voor ons.....

Inmiddels fietst ze dus iedere dag naar school. En met plezier. Ook als ik op mijn vrije dag wel zes keer zeg dat ik ze gerust met de auto wil brengen, kiest ze toch voor de fiets. Ze mag want ze is er klaar voor. Het heeft geduurd tot haar 12de maar ze kan het nu prima alleen. Ik weet dat ze het verkeer kent en -zeker zo belangrijk- dat ze zichzelf kent. Bij twijfel tijdens het oversteken zal ze wachten. Bij een nieuwe verkeerssituatie stapt ze af en bekijkt de zaak eerst vooraleer ze iets doet.
Ze houdt van een vaste route. Ze rijdt de route graag eerst een keer met ons om alle verkeerspunten goed te bekijken en de eventuele gevaren in te schatten.
Hoe hopeloos het soms ook leek.....ze is nu gewoon een vrolijk fietsende tiener.

Over 4 jaar mag ze aan haar rijbewijs gaan denken..... *slik*

Dyspraxie en sport

Er loopt iemand in huis heel trots rond met nieuwe rijschoenen, chaps en paardrijsokken. Na 3 lange jaren wachten eens niet de goedkope Decathlon-variant nee gisteren zijn we naar een echte paardrijwinkel gegaan. Het was dik verdiend. Er was nog verjaardagsgeld over en 2 supergoede wiskundetoetsen op rij dat moet natuurlijk gevierd worden.
Hoe komen we nu aan paardrijden ? Wel, laat ik jullie meenemen in de wondere wereld van de sportgeschiedenis hier in huis.

Zoals wellicht zovele kleine meisjes begonnen we met kleuterturnen, ons toen nog volledig  onbewust van enig probleem.  Maar al snel bleek het eerder op klungelturnen te lijken en hoe klein ze ook was toen (een jaar of 4-5) de frustratie was al zichtbaar. Dit was geen succes, exit turnclub.
Volgende etappe is ook een gouwe ouwe bij de mini-meisjes; ze wou op dansles. En was het de eerste paar keren nog schattig om te zien hoe die van ons steeds een tel te laat was om het pasje te doen, na een paar lessen was dit ook uitgemond in frustratie. Het hielp ook niet dat de andere kinderen duidelijk lieten blijken dat ze niet opgezet waren met iemand die steeds de groepsdans in de war gooide. Exit dansclub.

Het eerste leerjaar kwam in zicht en we hadden al door dat de tweewekelijkse zwemles op school niet echt vlot zou werken om te leren zwemmen. Dus we deden wat zovele ouders doen, die van ons ging op zwemles. Dat was een groot succes. Hier had ze plezier in, dit ging goed. Tot ze 2 jaar verder was en de zwemles meer en meer begon te veranderen richting zwemclub met onderlinge wedstrijdjes (nee natuurlijk won die van ons nooit) en de frustratie kwam weer om de hoek kijken.
Het was duidelijk dat ons kind wel wilde sporten en bewegen maar niet in competitie. Inmiddels waren we ook al druk in de weer met naschoolse logo en kine want hier en daar gingen toch tekenen op in school dat er wel eens iets aan de hand zou kunnen zijn. We bespraken het probleem met de kinesist die maandenlang oefende om die van ons ook te laten hinkelen, koprollen en andere toestanden die je kleine kinderen spontaan ziet doen. (wat overigens nooit gelukt is) We kregen als feedback dat we best iets moesten zoeken dat niet in groep werd gedaan en niet teveel nadruk zou leggen op lichamelijke oefeningen. Tja. Avondenlang heb ik het internet afgezocht, websites bekeken van sportclubs in de buurt, contact gehad met bestuursleden en plots was het daar.
Licht aan het eind van de tunnel in de vorm van (trommelgeroffel) thai boxen.

Thai wat ? Ja precies. Stoer he. Het leek online heel interessant : individuele training in groep en kinderen waren te jong voor competitie. Een mailtje met wat achtergrond over onze dochter en onze zoektocht werd beantwoord met een lang schrijven van de jeugdtrainer over zijn visie van kinderen in een sportclub. We lazen de dingen die we zochten. Belangrijk was kinderen laten bewegen, niet perfecte bewegingen maar plezier in bewegen hebben. Kinderen mochten niet tegen elkaar sparren maar wel tegen de trainer (dat laatste om als groep bijvoorbeeld een afsluitspel te winnen) Uitlachen, pesten, iemand geen kans geven,....zulke dingen werden meteen aangepakt want hoorden niet thuis daar. We vertrokken enthousiast met dochterlief naar een kijkles. Halverwege was de kijkles al een doeles geworden want die van ons wilde niet meer aan de kant blijven. Ze deed dit een jaar lang vol overgave (voor ouders die nu denken DE sport gevonden te hebben....bezint eer ge begint...die bokshandschoenen kunnen stinken man man man)

Inmiddels was dochter 10 geworden en aan het 2de jaar thai boxen begonnen maar helaas...de trainer viel steeds vaker uit. Uiteindelijk werd hij opgevolgd door een even enthousiaste kerel maar wel iemand met een andere visie. Kinderen moesten tegen elkaar wedstrijdjes doen, oefeningen werden een pak moeilijker (veel verschillende opeenvolgende bewegingen) en we zagen de frustratie weer komen. Inmiddels was de vraag : mag ik dan gaan paardrijden ? dagelijkse kost geworden bij ons. De consensus werd gevonden in het jaar thai boxen nog afmaken (zelfverdediging voor een meisje aan de vooravond van de puberteit sprak mij wel aan) en als beloning hiervoor mocht er gestart worden met het paardrijden.

Hadden we toen geweten wat we nu wisten dan hadden we dit jaren eerder gedaan. Wat een leuke sport en bezigheid. We kwamen terecht bij een heel gemoedelijke manege (toegegeven ik had wat vooroordelen over deze sport en de mensen die zich ermee bezig hielden....dit bleek onterecht). Lijfspreuk van de manege is : oudere ruiters helpen de jonge ruitertjes. Behalve fysiek in de weer was dochterlief daar ook volop bezig met het sociale aspect. Daarbij geeft zo een dier natuurlijk veel liefde, troost en gezelligheid. Inmiddels behoort ze tot de oudere en meer ervaren ruiters en blijft ze soms hele zaterdagmiddagen daar om de kleintjes te helpen opzadelen. Er voltrekt zich nu regelmatig een zeer vreemd fenomeen. Thuis wordt de vraag of de slaapkamer eens opgeruimd kan worden onthaald met veel zuchten en kreunen en zie ik in haar ogen dat dit echt geen coole opmerking is. Maar op de manege....daar wordt zonder morren geholpen in de stallen, met het voederen en als je echt mazzel hebt dan ben je de gelukkige die in de les mag meehelpen (lees : in de bak staan stront scheppen) Ze stinkt uren in de wind als ze thuis komt, heeft rode wangen van de vermoeidheid maar heeft volop genoten van het sporten, de mensen en de dieren.

En dan wacht weer die berg huiswerk.
En helaas ook nog steeds die slaapkamer.....

Dyspraxie : maak je eigen HP

Gisteren mochten we gaan luisteren naar de visie van school op leerlingen met een leerstoornis. Voor de grootste hoop wil dat zeggen : met dyslexie. Wij springen er een beetje uit maar waren natuurlijk ook uitgenodigd. Na afloop kreeg je dan het individuele HandelingsPlan (afgekort HP) mee naar huis om te bespreken met zoon of dochter.
We zijn heel blij dat zo een grote middenschool (zo een 400 ll) de moeite doet om hier niet gewoon aandacht aan te schenken maar zelfs te werken met individuele plannen onder het (correcte) motto ieder kind is anders. Maar toch...was het even een zuur momentje.
Bij gebrek aan een HP voor dyspraxie (vermoed ik) kregen we het HP voor dyslexie mee. Tja.
Deels kan ik me daarin vinden. Dochterlief ook. Maar toch, er ontbraken essentiële maatregelen voor het struikelvak bij uitstek : wiskunde. (stonden wellicht in het HP voor dyscalculie). Over aardrijkskunde (kaarten lezen, oriëntatie) en LO (evenwicht, coördinatie) werd helemaal niets geschreven.

Gelukkig waren manlief en ik erg oplettend en hoorden we beiden de zalige woorden : en als u vindt dat er iets ontbreekt, schrijf het er gerust bij. Misschien gaat school zich deze woorden beklagen want van ons krijgen ze morgen 2 extra velletjes A4 volgetypt.  Met dank aan de info die we konden vinden via de website van Dyspraxis vzw.
Als er ooit lezers langskomen die een voorbeeld willen van zo een Sticordi-plan voor dyspraxie, geef maar een seintje en ik mail het onze door. Ik begrijp van school dat dit lang niet zo frequent voorkomt als dyslexie/dyscalculie dus vaak voor alle partijen zoeken is.

Gisteren werden de algemene maatregelen overlopen die men altijd toepast voor een leerstoornis en het viel me op dat je toch niet meer "gewoon" leerkracht kan zijn he. Gemiddeld telt een klas 20 leerlingen hier en hoeveel zal je er daarvan hebben als leerkracht ? Een klas of 4-5 ? Dan moet je dus telkens bedacht zijn wie van je 100 leerlingen extra nota's nodig heeft, wie een speciale plaats in de klas, wie wel naar het bord mag geroepen worden of wie niet, wie eerder moet weten dat er een lange leesopdracht aankomt, wie een toets altijd in geschreven vorm moet krijgen enz enz Dat zijn dan nog enkel de leerstoornissen. Wellicht moet je dan ook nog rekening houden met wie emotioneel kan zijn omwille van een bepaalde thuissituatie of wie gedragsproblemen heeft. Je vraagt je af waar die mensen nog de tijd en energie vinden om "gewoon" les te geven.
(en nu moeten ze door mijn schuld ook nog eens 2 volle pagina's opmerkingen gaan lezen.....)

Ondertussen knokt er thuis eentje ontzettend hard om bij te blijven en toch aan de gehoopte 70% te komen. Het eerste rapport komt dichterbij (en hiermee -helaas voor haar- ook de stormvloed aan beheersingstoetsen) Vanmiddag gaan we de 2 schitterende wiskundetoetsen vieren met een studiepauze bij de paardrijwinkel; op zoek naar nieuwe rijlaarzen.