Dyspraxie & een nieuwe school II

Zo , stap 1 in het “zoek een nieuwe school”-proces is genomen. We hebben tijdens het oudercontact gesproken met de leerkrachten van de grootste probleemvakken (wiskunde & nederlands). De vakleerkracht frans hadden we al uitgebreid gesproken tijdens de rapportafhaling eind december. Het was bemoedigend om te horen dat ze stuk voor stuk verbaasd waren over onze aanvraag tot een gesprek “want alles gaat toch prima”. Dochterlief staat gekend als een harde werker, een aangenaam en beleefd kind, iemand die in orde is met haar taken en ja ze moet knokken maar dat maakt haar cijfers eens zo waardevol. Als je de ene hoort zeggen “ik zou wel een hele klas vol kinderen als uw dochter willen” en de andere “ik ben zo trots op wat uw dochter bereikt”….tja dan kan je als ouder alleen maar dankbaar zijn voor zo een goede school waar men individuele zorgplannen maakt ondanks het grote leerlingenaantal. (en natuurlijk lopen we over van trots voor onze dochter maar dat spreekt voor zich he)

Het laat opnieuw zien dat begrip vanuit school zo belangrijk is en vaak het verschil maakt tussen meekunnen of verzuipen voor een kind.

We vertelden de leerkrachten dat we er dan ook niet zaten om de huidige prestaties te bespreken, maar benieuwd waren naar hun professionele mening over de keuze volgend jaar (TSO of BSO, internaat, grote school in grote stad,….) en wat zij als aandachtspunten kunnen meegeven voor hun vak. Ik geloof dat dit soort vragen niet zo vaak gesteld worden want we kregen aangenaam verbaasde gezichten te zien. Het is me al vaker opgevallen dat leerkrachten een oudergesprek meestal beginnen vanuit een verdedigende rol. Wellicht kiezen veel ouders voor een aanvallende aanpak daar waar wij grote voorstanders zijn van samenwerking. Ik ben de eerste om op school te staan als ik vind dat mijn kind onrecht is aangedaan, maar ik ben ook niet te beroerd om een persoonlijke pluim uit te delen.

Maar wat zijn we nu wijzer geworden ? Iedereen raadt TSO aan…..ik begrijp het wel, dochterlief ook….maar het is wel een moeilijke keuze. Ze heeft zo hard gewerkt deze eerste graad om een goede basis te leggen en kijkt er echt naar uit om in de praktijk aan de slag te kunnen. Om eindelijk te mogen “doen” in plaats van “zien doen”. En dan is 18u praktijkles in de BSO veel aantrekkelijker dan een extra uur Frans, meer wiskunde, toegepaste chemie, toegepaste economie en meer van dat soort vakken die in haar beleving mijlenver staan van een chocolade creatie neerzetten. Natuurlijk komt er ook in TSO praktijkles aan bod, maar veel minder uren. Het is ons nog niet duidelijk wat het verschil is op het einde van de rit. Ik neem aan dat vanuit het TSO diploma je meteen genoeg bagage in huis hebt om bijvoorbeeld je eigen bedrijf te starten, maar zoiets is met een avondcursus later ook wel in te halen. Hopelijk kan de nieuwe school hier duidelijkheid in scheppen (waar blijven die opendeurdagen als je ze nodig hebt ?!)

Dyspraxie & een nieuwe school

2015 wordt voor ons een spannend jaar want in september moet dochterlief naar een nieuwe school. Dit heeft helemaal niets te maken met haar huidige school; in tegendeel, ik zou niets liever willen dan dat ze hier kan verder studeren maar helaas is dit een middenschool en kan je er dus enkel de eerste graad volgen. Korte schets voor onze noorderburen : ons middelbaar onderwijs bestaat uit 6 jaren, onderverdeeld in 3 graden. Sommige scholen bieden alle graden aan, sommige scholen zijn specifiek toegespitst op de 1ste graad (12-14 jarigen) of op de rest (14-18 jarigen).

Een nieuwe school wil zeggen "terug naar af" wat het zorgbeleid aan gaat. Er is altijd een kleine kans dat we bij een school terechtkomen die net een heel dyspraxie traject hebben gedaan maar ik vrees ervoor. Dochterlief maakt het geheel nog wat complexer door al jaren vast te houden aan een studierichting waarvoor je naar de hotelschool moet. Dat maakt de poel van kandidaat-scholen wel heel erg klein. Eigenlijk is er maar 1 kandidaat-school. En daar hou ik niet van, ik hou graag opties open en draag het  kijk en vergelijk-principe hoog in het vaandel. (dit laatste heb ik door scha en schande geleerd toen we een keer rond 16u30 beslisten dat we beter een nieuwe auto konden kopen. We gingen naar 1 garage, bekeken 1 auto en kochten in de 20min voor sluitingstijd onze slechtste aankoop ooit aan een veel te dure prijs.....vandaar : kijk en vergelijk !)
Behalve weinig kandidaat-scholen gaan we ook geconfronteerd worden met een nieuw element : het internaat. Ook hier zou ik niets liever willen dan dat dochterlief thuis zou blijven, maar dat zou dan een zeer egoïstische beslissing zijn. Geen internaat zou betekenen : om 7u met de juiste boekentasinhoud op het busstation staan en na anderhalf uur als een sardientje geperst in een blikje te bus-hobbelen helemaal murw op school te arriveren. (tenminste als de overstap van bus 1 naar bus 2 foutloos is verlopen) En dan moet de dag nog beginnen. Rond 16u moet deze hele helletocht dan weer herhaald worden in de andere richting. We (ook dochterlief zelf) vermoeden sterk dat de goesting om dan aan je huiswerk te beginnen zo goed als onbestaand zal zijn.
We zijn 2 jaar geleden al eens bij het internaat gaan kijken en dochterlief was enthousiast over wat ze zag. Mooi kamertje voor zichzelf, gezellige tv ruimte op de gang, uitgebreide ontspanningsruimte beneden, degelijke studiebegeleiding (ja, ook zij kijkt hierna !), voldoende keuze bij het avondeten en vooral 's morgens zou ze pas rond 7u30 beneden verwacht worden aan het ontbijtbuffet waarna ze de deur kan uitstappen en meteen op de speelplaats staat. Vooral dat laatste scoort zoveel hoger dan om 7u al op het busstation te moeten staan....

Nu las ik laatst in de dyspraxie-gespreksgroep een interessante zin van een mama over je schoolkeuze laten bepalen door het zorgbeleid of het studie-aanbod. Ik neig meteen naar het eerste. We hebben ervaring met een belabberd zorgbeleid en zagen dochterlief zuchten, spartelen en opgeven. We hebben ook ervaring met een geweldig goed uitgewerkt zorgbeleid en zagen dochterlief openbloeien, zelfzeker worden en blijven doorzetten. Maar.......we hebben het nu niet meer gewoon over "school". We hebben het over een studiekeuze, over wat zij denkt dat ze later wil gaan doen met haar leven. Dat is net wat anders dan het kleuter- of basisschoolonderwijs, waar je vooral wil dat ze een degelijke basis krijgt zowel intellectueel als emotioneel. Kan ik als ouder de studiekeuze van mijn kind naast me neerleggen en ze naar een andere school sturen ? Ik vrees dat dit geen succes zal zijn want haar motivatie ligt bij de horeca-opleiding. Ook al zie ik enorm veel beren op de weg bij een dcd-er in de bedrijfskeuken. Ik kan maar hopen dat er over een jaar of 2 een leuke stageplaats volgt waar men het niet erg vindt dat de melk voor de 10de keer wordt omgestoten ;-)
En toch, het zit me niet lekker. Een goed zorgbeleid maakt een wereld van verschil uit voor een kind. Het is maar de vraag of haar motivatie voor deze studierichting zo hoog is om een eventueel gebrek aan zorg te compenseren. Onze zoektocht en uiteindelijke beslissing zal de komende maanden hier te volgen zijn.

We beginnen met stap 1 : volgende week hebben we een oudercontact op haar huidige school. We hebben gekozen voor gesprekken met de leerkrachten van de vakken waar zij het meeste last ervaart van haar dcd. Eens kijken hoe die mensen ons kind zien in haar verdere schoolleven en welke aandachtspunten we moeten meenemen naar de eerste gesprekken op de nieuwe school. Ruim 10 jaar geleden heb ik onze dochter voor het eerst uitgezwaaid op schooluitstap. De kleuterklas ging naar het bos. Zo een moeilijk moment van loslaten als je dat ukkie zo een enorm grote bus ziet opklimmen. Ik dacht toen : het ergste heb ik nu gehad, vanaf nu gaat dat loslaten steeds makkelijker. Boy, was I wrong.

Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel IV)

Deel 4 en meteen ook het laatste deel want de kerstvakantie ligt inmiddels ver achter ons. (momenteel lijkt het buiten zelfs wat lente-achtig, maar ik doe net of ik dat niet merk want anders is de teleurstelling straks eens zo groot als er toch nog een winter komt binnensluipen) Oudejaarsavond is traditiegetrouw een spellenavond bij ons en dat was dit jaar niet anders. We verbleven in een prachtig hotel en hadden net onze buikjes volgegeten bij het oudejaarsdiner dus tijd om aan tafel te gaan voor een spellenmarathon. Een mens moet wat tot het middernacht is.

We (zijnde dochterlief en ik) begonnen heel klassiek met een potje Backgammon. Immers speler nummer 3 stond nog onder de douche. Ik heb nipt gewonnen en daar baalde dochterlief behoorlijk van. Ze speelt immers vrij goed, let goed op om zo weinig mogelijk enkele stenen te hebben staan en heeft me zelfs een keer of 5 kunnen slaan. U mag het haar niet verklappen maar stiekem moet ik bekennen dat ik dit aangeleerd heb als een manier om onopvallend het hoofdrekenen te blijven oefenen. Gemeen ? Nee hoor, dit is veel leuker dan met rekenblaadjes aan tafel zitten !

Volgende spel werd opnieuw een 2 persoons potje, dit keer Istanbul. Dochterlief moest namelijk eerst haar wonden gaan likken over het geleden verlies. En voor een puber werkt dat het best met een ipad en hoofdtelefoon....dus de wederhelft en ik waren aan ons lot overgelaten. Het is al een paar keer hier voorbij gekomen; we zijn nogal fan van Istanbul. Ik werd genadeloos ingemaakt (zelfs zonder die befaamde dobbelsteenkaart die de wederhelft altijd meteen koopt).

Tijd voor wraak....en wat is dan beter dan een echt pest-spelletje ? We hadden Alles im eimer mee. Zo jammer dat hier geen Nederlandstalige versie van is. Nu maakt het eigenlijk niet uit want het spel is wat men noemt "taalonafhankelijk", dus zodra je de regels kent ben je vertrokken. Maar een Duits spel kopen schrikt toch af en hierdoor blijft het vrij onbekend. De regels zijn heel simpel. Je hebt verschillende kaarten (iedere kleur is een ander dier) en je moet altijd volgen wat er eerst gespeeld is. Voorbeeld : speler 1 speelt een blauwe 3 dan moet je een hogere blauwe kaart spelen (of ook een 3 waardoor de beurt weer terug naar de speler 1 gaat). Om het wat leuker te maken moet je aan het begin een piramide bouwen van emmertjes in de kleuren van het spel. Iedere keer als je verliest moet je een emmer van de zonet gespeelde kleur wegnemen. Ja u begrijpt het al, als dat een emmer onderaan uw piramide blijkt te zijn dan kan het wel eens snel afgelopen zijn met u. Het pest-element is dus iemands piramide onderuit halen. Leuke twist is dat je na het afleggen van je kaart er meteen eentje bij moet nemen van de trekstapel. Vergeet je dat dan zal het ook snel eindigen voor je. Vooral beginnende spelers hebben nogal eens moeite met die regel. Het eerste rondje ben ik altijd vriendelijk en zal ik je steeds de kaart geven, maar daarna is het ieder voor zich. Voor ons een "gouwe ouwe" op allerhande familiefeestjes want je hebt gegarandeerd een hoop lol.

Inmiddels is de avond (en bijhorende drank) al een tijdje aan de gang, dus zwaar tactische spellen zijn  geen goed idee meer. We zoeken onze toevlucht in een ander luchtig spel : can't stop. Of het nu gaat over drank, chocolade, frietjes of in dit geval dobbelstenen.....eenmaal als je lekker bezig bent is het heel moeilijk om te stoppen. Dit spel verlies je voornamelijk door te hebberig te zijn of teveel te vertrouwen op je geluk. Ontspannende afsluiter van een spelavond vinden wij dit.

Nieuwjaarsdag moet er ook gespeeld worden natuurlijk. Deze keer hadden we een gastspeler aan tafel : oma. Het was ook haar tafel trouwens dus ze had alle recht om mee te spelen. Oma leert graag nieuwe spellen en zodoende kwam Cartegena op tafel. Dit is natuurlijk niet nieuw (ik geloof zelfs dat er inmiddels een vernieuwde versie is uitgebracht) maar voor ons gezelschap was het de eerste keer. Je hebt een handvol piraten in dit spel die je naar hun sloep moet brengen. Zij volgen hiervoor een pad vol piratenelementen (denk dolk, doodshoofd, sleutel,...). Die elementen heb je ook op je kaarten staan. Het principe lijkt simpel : leg je een dolk neer dan mag je een van je piraten naar de eerstvolgende vrije dolk verplaatsen. Een typische beginnersfout is dan ook om meteen naar die sloep te racen. Maar in dit spel moet je geduld hebben en het principe " de eersten zullen de laatsten zijn" in gedachten houden. Je hebt namelijk maar 8 kaartjes en de enige manier om nieuwe kaartjes te krijgen, is je piraat terug achteruit te zetten. Komt hij hierdoor bij 1 andere pion dan krijg je 1 nieuwe kaart, bij 2 andere pionnen krijg je 2 kaarten en bij meer dan 2 anderen mag hij niet gaan staan. Two steps forward and one step back is hier de clue. Het lijkt allemaal simpel maar het is een gemeen spelletje. Voor ons een topper van onze favoriete spelontwerper : Colovini.

We hebben oma ook maar meteen op de kamelen van CamelUp gezet. Hier won de wederhelft die vrij snel in de race zowel bij de winnaar als bij de verliezer de juiste gok had gemaakt en hierdoor maar eventjes 16 punten binnenhaalde. Oma was slachtoffer van een typisch kenmerk bij beginnende Camel-spelers.....de onbeheersbare drang om steeds met die piramide te willen dobbelen. Al de rest lijkt bijzaak, maar juist door al de rest haal je de punten binnen. Hadden ze die piramide toch maar wat minder leuk moeten maken....

En voor je het weet zitten we op de allerlaatste dag van de kerstvakantie. Tijd voor een familiebezoekje en ook daar kwam een spel op tafel. Voor ons iets nieuws : Beverbende. Tja, wat kan ik er over zeggen. We hebben het 2x gespeeld en ik heb 2x gewonnen. Maar verder....goh...je hebt 4 kaarten voor je liggen waarvan je er maar 2 mag zien. Vervolgens blijf je om de beurten kaarten nemen en ruil je dus gedekt je kaarten die je al dan niet kent en als je vermoedt een erg lage score te hebben dan klop je af. Heb je inderdaad de laagste score dan win je. Voor mij niet zo een geslaagd partyspel als bijvoorbeeld de emmertjes van hierboven of de grappige kamelen dus hij zal niet snel in onze collectie belanden. In ieder geval hebben we flink wat spellen uit de kast gehaald om 2014 af te sluiten !