Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel III)

Kerstdag kwamen er 2 nieuwe aanwinsten op tafel. We begonnen met Camel Up en bij het openen van de doos kreeg ik flashbacks van Ongelukslaan 13 waar je ook zoveel opbouwwerk hebt vooraleer je kan spelen. Natuurlijk was net dit spel lange tijd het topspel van dochterlief en moesten de wederhelft en ik steeds uitvechten wie de pech had om een half uur te gaan knutselen. Wat waren we blij toen er een stukje van de lamp afbrak (heel spontaan, ik zweer het) en het spel stilletjes naar de achtergrond kon verdwijnen. Gelukkig las ik in de kleine lettertjes dat we hier de beruchte piramide slechts 1x dienden op te bouwen gezien hij netjes in de doos zou passen. Dit bleek waarheid te zijn, dat scheelt dus weer.
Er zijn in dit spel 5 verschillende kamelen en die lopen etappes door de woestijn tot er eentje over de finish gaat. Tijdens de etappes kan je punten verdienen door de etappewinnaar te voorspellen en op het einde van de race kan je punten krijgen voor het aanduiden van zowel de snelste als de traagste kameel. Hoe eerder in de race je dit doet hoe groter je winst (maar ook hoe groter het risico dat er toch een andere kameel met de beker aan de haal gaat natuurlijk). Een bied- en gokspelletjes dus, erg luchtig en snel te spelen. Een aardig tussendoortje al heeft de wederhelft daar een andere mening over omdat je mekaar in dit spel ook serieus kan dwarszitten en zowel dochterlief als ikzelf zijn daar nogal in onderlegd. Het schudden met de piramide is enorm leuk en je moet jezelf echt tot orde roepen om niet steeds de actie van de piramide te kiezen want daar verdien je geen punten mee.
Leuke aanwinst voor ons. Niks strategische hoogvlieger, gewoon een geinig spel wat snel op tafel kan om een rondje te pesten en te lachen.




Vervolgens was het de beurt aan Venezia 2099, een spel dat de wederhelft en ik al een keer hadden geprobeerd op de spellenbeurs. Toen speelde het erg vlot en gemakkelijk en nu ken ik daar ook de reden van. Blijkbaar had de speluitlegger daar vergeten ons de 2 persoonsregels uit te leggen. Nu was het dus plots een stuk moeilijker en tactischer. Het lijkt heel simpel : je mag je pion verzetten, je mag een schat kopen en je moet je laagste waardekaart spelen. De corresponderende stadstegel zinkt vervolgens waardoor Venezia 2099 steeds verder onder water komt te staan. Je verdient punten door op het einde de juiste schatten gekocht te hebben en op een veilige (liefst met hoge puntenwaarde) kaart te staan met je pion. Juist inkopen is een beroepsmisvorming bij mij dus onnodig te zeggen dat ik dit gewonnen heb. Erg geschikt om te spelen met mensen die graag strategisch willen nadenken maar geen geduld hebben voor lange spelregels of vele actiemogelijkheden. Dit is in 5 minuten uitgelegd en speelt lekker weg. Het ziet er bedrieglijk eenvoudig uit maar dat is slechts schijn. Een mooi legspel uit de hand van onze favoriete spelontwerper : Leo Colovini (die - u kan het al raden- in Venetie woont....)

Culinair : een Italiaans menu

Geheel onaangekondigd werd ik overvallen door een culinaire drang. Ik zweer je dat die feestdagen daar voor iets tussen zitten. Als ik gezelschap in huis krijg wil ik nooit lang in de keuken staan (ok, het ligt een klein beetje aan het gezelschap....maar laten we zeggen dat ik meestal liever bij het gezelschap ben dan in de keuken rondhang) Van sommige bezoekers weet ik dat ze altijd wel blijven eten als dat zo uitkomt, van anderen weet ik dat ik het gerust kan voorstellen en dan zijn er mensen die eerder een soort van beleefdheidsbezoekje komen brengen. Geen probleem, daarvoor heb ik een zeer sociaal-vaardige wederhelft maar als dat net rond etenstijd is, slaat de twijfel toe bij mij. Is het dan onbeleefd om alvast in de keuken te gaan rommelen ? Ik voel me dan ook een beetje moreel verplicht te vragen of ze blijven eten....vaak hoor ik dan (gelukkig) een " nee nee hoor we gaan zo weg" maar vervolgens blijven ze nog ruim een half uur zitten. Zelf heb ik dan al honger gekregen maar ik kan toch moeilijk met mijn bord soep bij het bezoek gaan zitten....

Over vandaag was er geen twijfel want de spellenvrienden en wij, wij eten altijd mee bij elkaar. Dat is handig, dat is gezellig en we kennen elkaar nu al een jaar of 12 dus we weten wat we kunnen verwachten. In het prille begin bleven we niet eten bij elkaar (nieuwe vriendschap is altijd wat aftasten), maar uiteindelijk hebben alle partijen ingezien dat je zo waardevolle speeltijd kwijtraakt en zo bijzonder is dat wegrestaurant met zijn gouden boog nu ook weer niet. We hebben een periode gehad van "we halen wel wat bij de frituur" (dat past ook nog bij het prille stadium als de vrouwen nog niet geheel zeker zijn of hun kookkunsten de vriendschap niet onder druk zetten) Maar inmiddels eten we al jaren gewoon met de pot mee bij elkaar, en ja dat kan occasioneel nog wel eens de frituur zijn. Meestal is het iets makkelijks genre taco's vullen, spaghetti, croques (voor de noorderburen : tosti's) of BBQ. Allemaal gezelligheids-eten in mijn ogen. Het meeste werk kan je van te voren doen en iedereen kan aan tafel nemen wat ie lekker vindt. Ook kinderen zijn vaak heel meegaand met dit soort voedsel en dat is bevorderlijk voor de algehele sfeer en gezelligheid.

Maar nu is het bijna kerst. En ja dan voel ik toch net wat meer gezelligheid dan anders dus op vrijdagavond nam ik mijn italiaans kookboek mee naar bed. De wederhelft stond de volgende ochtend nietsvermoedend op om samen de boodschappen te gaan halen en hoorde me zeggen : ik denk dat ik eens uitgebreider wil koken. Wellicht dacht hij dat ik bedoelde dat ik in plaats van een danone pudding te kopen zelf aan de slag wilde gaan met een pakje puddingpoeder, dus er kwam vrij weinig reactie. Tot duidelijk werd dat de normale boodschappenlijst plots de helft langer was geworden en er allerlei dingen in huis moesten komen die we normaal nooit hebben. Ja het was menens. Ik durfde het zelfs aan 3 gerechten te kiezen die ik nog nooit eerder had geprobeerd. Een echte vriendschap moet wel een culinair probeersel kunnen doorstaan niet waar ? (en voordat je denkt dat ik een echte durfal ben, ik heb natuurlijk wel de makkelijkste gerechten uit het boek gekozen he !)

Voorgerecht : bruschetta (en caprese)
De caprese was erbij voor het geval de bruschetta zou mislukken. Aan caprese kan je weinig fout doen : sateprikkertje, kerstomaat, mozzarellabolletje, basilicumblaadje, beetje zout/peper/olie en klaar. De bruschetta bleek ook verbazend vlot te gaan en smaakte bijzonder goed (vond ik zelf, maar kreeg ik ook te horen van onze tafelgenoten). Het recept in vogelvlucht : oven aanzetten, ciabetta snijden in stukken van ruim 1cm dik, besmeren met tomatenblokjes en italiaanse kruiden, mozzarella er over leggen en in de inmiddels warme oven zetten. Na een minuut of 8 even onder de grill functie zetten, uit de oven halen, op een bord schikken, op je handen blazen (als je zoals mij vergeet een tang te gebruiken), er nog wat lekkere olijfolie over sprenkelen en klaar.

Hoofdgerecht : spaghetti con le polpette
Dat klinkt heel zuiders maar wil eigenlijk gewoon zeggen : spaghetti met gehaktballetjes. Nu is bij ons in het gezin gehaktballen maken echt de verdienste van de wederhelft, die is daar buitengewoon goed in. Deze keer moest ik het dus zelf doen en volgens het recept ook nog eens met aardappelpuree en bloem. Daar had ik nog nooit van gehoord. Dus vlees in een kom en erbij kwam een ei, fijngesnipperde ui, italiaanse kruiden en puree van 1 gekookte aardappel. Van dat mengsel moest je balletjes rollen "zo groot als okkernoten" en die door de bloem rollen. Daarna bruin bakken en overgieten met passata en tomatenpuree en klaar. Oh ja, en de spaghetti koken natuurlijk. En hier ging ik de mist in. Ja met de spaghetti, hoe triest is dat ! Ik dacht : laat ik de capellini nemen want die is veel dunner dus sneller klaar. Dat klopte, maar helaas plakte die ook enorm aan elkaar. Dus een geslaagde saus met lekkere puree-bloem-gehaktballen maar een redelijk mislukte spaghetti. Gelukkig bleef iedereen onverstoord verder eten, misschien was het niet zo erg als ik dacht of misschien vonden ze het gewoon allemaal erg zielig voor mij.

Nagerecht : crema di mascarpone
Oh de zoete zonde, wat een heerlijk gerecht. Dit zal ik nog wel eens vaker maken, een mooie variant op de afgezaagde tiramisu die je overal krijgt. Dit hemels gerecht maak je als volgt : 125gr amandelkoekjes kapotslaan en overgieten met 4 lepels amaretto. 4 eierdooiers opkloppen met 55gr kristalsuiker en de 4 eiwitten stijfkloppen. Alles voorzichtig onder elkaar mengen met 200gr mascarpone. 2 uurtjes in de frigo (voor de noorderburen : koelkast) zetten en net voor het opdienen nog wat amandelschaafsel over strooien. Subliem gewoon.

Er zijn nog 2 bakjes over voor de snelle beslissers :-)

Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel II)

Vandaag was het een beetje een trieste dag....de laatste keer van het jaar dat we zouden afspreken met onze spellenvrienden. We kijken terug op een gezellig speeljaar vol goedgevulde middagen en avonden, ja zelfs een heus verlengd weekend. (en nog steeds komen we graag bij elkaar over de vloer !) Gelukkig kunnen we het nieuwe jaar al wat in de verte zien en zal dat ongetwijfeld ook weer gevuld worden met de nodige afspraken.  Vandaag is het vakantie dus niemand moest vroeg naar huis, waardoor we maar liefst 3 spellen van redelijke spelduur op tafel konden krijgen. De mannelijke helft van ons gezelschap nam enthousiast Die Sternenfahrer von Catan uit onze kast. Of je nu graag een spel doet of niet, de naam Catan kent ondertussen iedereen wel en inderdaad dit is een soort van spin off. Een hele leuke (trouwens de enige Catan variant die de wederhelft wil spelen) waarbij je de ruimte in gaat. Je ontdekt planeten waar je grondstoffen kan verzamelen om nieuwe schepen het heelal in te sturen. Het spelconcept is redelijk gelijk aan de Kolonisten van Catan maar je hebt hier een ongelooflijk cool ruimteschip dat je kan uitbouwen met brandstof en boordkanonnen. Deze onderdelen gebruik je dan om tegen elkaar te strijden als er een ruimtepiraat langskomt. Daar waar het me bij de gewone kolonisten-versie vaak overkomt dat je met zijn allen hoopt dat eindelijk iemand genoeg heeft voor de overwinning, heb ik bij deze ruimte-variant nooit dat langdradige gevoel. De wederhelft wint niet vaak een spel maar deze keer was het serieus raak. Felicitaties aan hem.

Voor het 2de spel van de dag werd Istanbul gekozen. Zoals hier al te lezen was, is dit een persoonlijke favoriet van me die na 1 keer spelen meteen doorstootte naar een podiumplaats in mijn top 10. Ons gezelschap kende het nog niet dus er moest wat uitleg bij gegeven worden. Meteen het enige nadeel van Istanbul : het komt nogal overweldigend op je af. Al die verschillende onderdelen van de markt, alle soorten bonuskaarten, alle extra's zoals ontmoetingen met andere speelfiguren. Het is een hele boterham. Ik zou dit spel ook nooit kiezen bij newbies want volgens mij geven die de moed op na 4 van de 16 tegels gehoord te hebben. Anders is het als je vaker een spel speelt en dus ervaring hebt met het lezen van pictogrammen op speelborden. Ook vandaag merkten we dat je toch vrij snel het spel begrijpt en gewoon lekker kan meespelen. De juiste tactiek...tja nog steeds niet gevonden. Zoals steeds speelde de wederhelft op de dobbelsteenkaart uit de moskee. Hij won, maar het had niet veel gescheeld met ons bezoek. 1 beurt extra en de zaak had er anders uit kunnen zien. Dus of het echt aan die bewuste kaart ligt....geen idee.

Vanavond kozen we niet voor de inmiddels traditionele luchtige afsluiter : Can't stop maar voor het iets pittigere Goa. Terechte opmerking van onze mannelijke bezoeker dat dit ook wel een beetje in de lijn van Istanbul ligt. Je biedt hier voor kaartjes en kan daarmee acties doen en op verschillende sporen verdergaan. Goa staat bij mij naast Puerto Rico, beiden vind ik aangenaam maar tegen het einde van het spel is iedereen zo met zijn eigen gedeelte bezig dat er geen interactie meer is. Want ook al ben ik geen fan van social talk, als ik in mijn eentje een spel wil doen ga ik wel met een Sudoko aan tafel zitten. De winst van Goa was gelukkig voor ons gezelschap, het speeljaar zou immers toch wat wrang eindigen als de wederhelft plots 3 spellen op een dag zou winnen....

Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel I)

Vrijdag was het dan eindelijk zover, de kerstvakantie kon beginnen. Voor ons een tijd vol tradities, niet op vlak van feesten of cadeaus maar wel van bordspellen. Het moment in het jaar waarop we ons speelgemiddelde serieus de hoogte in laten schieten. Dat komt omdat het ook het moment van het jaar is om af te spreken met anderen (en ik heb een lichte voorkeur om voornamelijk af te spreken met mensen die graag een spelletje op tafel zien verschijnen....) We hebben nog steeds niet-gespeelde dozen in onze kast staan dus de spellentrein werd op gang getrokken met een nieuw spel : Emerald.

Emerald is niet nieuw in de spellenwereld (we kochten het als tweedehandsje), enkel nieuw in onze collectie. Het was geen hoogvlieger maar toch wel een aardig spelletje. De grootste moeilijkheid zit in de stappen die je mag zetten met je pion, dat is namelijk zoveel als er pionnen op het desbetreffende vakje staan. Dat zorgt voor de nodige frustratie want als ik 1 stap nodig heb om met mijn pion bij een waardevolle goudkaart te komen en mijn tegenstander plaatst er een pion bij dan moet ik plots 2 stappen zetten en eindig ik ergens anders. Het deed ons wat denken aan Cartegena, waar je ook afhankelijk bent van het aantal aanwezige pionnen om je stappen te bepalen. Ook dat spel is voor ons een luchtig tussendoortje. Grote nadeel van Emerald : we speelden met zijn tweetjes en kregen hierdoor de flauwe regel "iedere speler dient nu met 2 kleuren te spelen" voor onze kiezen. Te gekunsteld voor mij, durf dan gewoon op de doos te zetten dat je eigenlijk minstens met 3 spelers dient te zijn. Eindscore was 49-52 (voor mij, dus toch een kleine pluim voor het spel)

Voor spel nummer 2 schoof dochterlief mee aan tafel en dat heeft de wederhelft geweten. We speelden Regenwormen, al jaren een oude bekende in onze collectie. Het dobbelt lekker vlot, is een puur gelukspel en je oefent er het hoofdrekenen mee. Dochterlief slaagde er continue in exact het getal te dobbelen dat de wederhelft voor zich had liggen, dus die eindigde met de monsterscore van 0. Gelukspelletjes (en zo ook kraslotjes, casino's en loterijen) zijn helemaal mijn ding; eindscore was 12 (ondergetekende), 6 (dochterlief) en dus .... nou ja laat ik het er maar niet inwrijven... een derde plaats voor de wederhelft.

Het laatste spel van de avond werd een keuze van dochterlief : elektronische zeeslag. Tja...toen ik eindelijk haar 3de boot ergens had gevonden, had zij al mijn hele vloot aan diggelen geschoten. Ik heb in mijn jeugdjaren redelijk wat potjes zeeslag gespeeld. The old fashioned way waarbij je nog zelf moest zeggen mis en raak. Nu hadden we een erg luide mechanische stem zonder volumeknop, een snerpende sirene als je nog 1 stukje boot moest vinden om hem tot zinken te brengen en een erg strenge computer waarbij je een foutief ingetoetst getal niet kon rechtzetten. Dochterlief was dus de betere piraat en ik nam wat paracetamol als troostprijs. Het is me al vaker opgevallen als een spel opnieuw wordt uitgebracht (vb Genius, Muizeval, Levensweg,..) dan worden ze er niet per definitie beter op.  Sommige zaken dien je niet te moderniseren. De oude originele versies zijn veel leuker. Goddank voor de kringloopwinkels !

Bordspel De Koningsburcht

Met enige vertraging (door de examens van dochterlief) kwam de goedheilig man ons verrassen. De wederhelft werd hierdoor eigenaar van een heuse koningsburcht. Helaas had sinterklaas deze burcht in Nederland gekocht, waar de vastgoedprijzen duidelijk gevoelig hoger liggen dan in het Vlaamse land. Maar laat dat de pret niet drukken.

De doos zag er alvast schitterend uit en ook de inhoud bleek niet tegen te vallen : een tweezijdig speelbord met een prachtig artwork (winter- en zomerzijde), mooie houten speelstukken en een handige inlay met opbergvakjes.  The Game Master heeft hier enkel een puntje verloren door er niet meteen een paar zip lock zakjes bij te steken. Dan was het werkelijk af geweest. We zijn grote fan van dit soort niet-traditionele speelborden. Hier zie je geen duidelijke vakjes of speelspoor (zoals bij een veredeld ganzenbord) maar 1 grote tekening waarin het spel zich afspeelt. (vergelijk met de borden van Morgenland en Sienna). Het voelt een beetje als spelen op een schilderij.

Ik zat erg tegen het lezen van de spelregels aan te hikken. Het toont nogal complex en er zijn karakterkaarten die je moet leren kennen. Maar ook hier werd ik blij van wat ik las. Duidelijke regels met 3 acties per ronde. Ik heb een hekel aan spellen van het genre : er zijn 9 rondes, iedere ronde bestaat uit 4 fasen, iedere fase bestaat uit 5 acties enz. Niet hier : 12 of 15 rondes (afhankelijk van het aantal spelers) en telkens 3 acties die je kan doen. Ook de verschillende karakters bleken een eitje te zijn. Duidelijke pictogrammen op de kaarten en nog eens een overzichtskaart erbij. Het deed me wat denken aan Macchiavelli, dat komt ook overweldigend over met al die karakters en hun eigenschappen maar na 1 rondje ben je al mee.

De Koningsburcht speelt vlot, de rondes gaan snel en –zoals wel vaker- tegen het einde heb je allerlei plannen en tactieken maar gewoon geen tijd meer om het uit te voeren. Het was ons eerste potje dus we moesten zwaar gokken op de ideale tactiek (veel grondstof ? veel geld ? veel torens ?) Ik speelde op het geld en het resultaat was verbluffend. Ik heb niet gewoon gewonnen, ik heb de wederhelft compleet ondergesneeuwd. Onze scorepionnen stonden zo ver van elkaar verwijderd bij de eindscore dat er een hele burcht tussen paste.  Een heerlijk spel dus !

Dyspraxie & rare regels

Stel je eens voor : je gaat naar de bakker en vraagt een bruin brood. De bakker neemt iets uit de schappen, rekent af en je staat buiten met een zak brood waarop een sticker plakt met de naam "wit brood". Je gaat dus terug naar binnen en vertelt dat je een bruin brood had gevraagd. De bakker antwoordt : oh maar dit is een bruin brood hoor. Er staat alleen wit brood op de sticker.  Jij denkt : goh wat verwarrend. En je vraagt de bakker of het niet handiger is om een sticker met bruin brood op de zak van bruin brood te plakken. Het antwoord ? Ja eigenlijk wel, maar die stickers heeft nog niemand gemaakt dus gebruiken we die van wit brood en zeggen erbij dat er eigenlijk bruin in zit.

Zo werkt het dus ook met dyspraxie, een leerstoornis die minder bekend is dan zijn beroemde broertjes (dyslexie en dyscalculie). Het begon al in september met een "handelingsplan dyslexie" waarop we dan aanpassingen voor dyspraxie konden aangeven. Ik ben nogal van de structuur en duidelijkheid dus ik doorstreepte dyslexie en schreef er de correcte benaming boven. Mag dus niet. Waarom niet ? Wel, er is nog geen handelingsplan voor dyspraxie geschreven. Dat leek me een beetje een kip en ei verhaal, want als je de correcte naam niet mag gebruiken zal er ook niemand zo een specifiek handelingsplan hebben. Nee mevrouw er moet echt dyslexie blijven staan maar we weten met zijn allen dat het niet dyslexie is.

Tuurlijk, heel logisch en heel duidelijk. Zucht.

Volgende onlogische regel hoorde ik een week of zo geleden. Met het oog op de nieuwe school waar we over enkele maanden dochterlief moeten inschrijven, dacht ik dat een correct attest wel handig zou kunnen zijn. Dus de leerbegeleider aangesproken, die verwees me naar de afgevaardigde van het CLB en toen voelde ik al wat weerstand opborrelen. Het CLB is namelijk de grote zus van Kind en Gezin en die instantie heb ik ook nooit ervaren als de meest flexibele. K&G hield vooral van gemiddelden en als je kind in een of andere curve hoger of lager uitkwam dan hoorde je daar het einde niet van. Maar goed, iedereen krijgt een eerlijke kans. Zo ook het CLB verbonden aan de huidige school. Immers waren zij het die vorig jaar de correcte diagnose hebben gesteld betreffende dyspraxie. Ik schreef een mailtje waarin ik vroeg wanneer we het correcte attest konden verwachten ivm inschrijving nieuwe school want het zou alleen maar verwarrend zijn als we met het oude (verkeerde) attest naar een nieuwe omgeving stappen en dan moeten uitleggen dat er maatregelen voor iets anders worden gevolgd dan er op het officiële dokument staat. (vergelijk met de bakker hierboven....) Ook hier werden we met een kluitje in het riet gestuurd. Er bestaat geen attest dyspraxie, maar met het oude (lees : verkeerde) attest en een extra schrijven van de arts zal er geen enkel probleem zijn bij de inschrijving. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe moeilijk kan het zijn om een word document te openen en de titel / inhoud aan te passen ? Maar het mag niet "want niemand heeft het".

Lees een keer door wat jobadvertenties heen. Men verwacht eigenschappen als "pro actief" en "hands on mentaliteit" tegenwoordig als standaard vaardigheden. Zo niet in scholen en bijhorende instanties, daar moet je de gave hebben om gewoon te wachten tot iemand anders het wiel een keer zal uitvinden. 

We gaan dus binnenkort dochterlief inschrijven op haar nieuwe school en nemen mee : een attest dysorthografie, een handelingsplan dyslexie en een briefje dat verklaart dat de voorgaanden niet correct zijn.

Onbegrijpelijk.

Bordspel Istanbul

Het is iets wat ik niet vaak doe, uit het niets de volle prijs betalen voor iets wat ik niet ken. Wellicht een gevalletje van beroepsmisvorming want normaal gezien ben ik van de beredeneerde aankopen, de vergelijkende warenonderzoeken en natuurlijk van de korting. Zo niet voor het spel Istanbul. Op de vooravond van ons bezoek aan de spellenbeurs in Antwerpen las ik dat dit de winnaar was van de Gouden Ludo (een soort Grammy Award voor het bordspel zeg maar). Meestal ben ik geen fan van de winnaars van zulke prijzen. Dat heeft iets te maken met niet graag met de stroom meevaren en een liefde voor de underdog. Dus met weinig verwachting vroeg ik mijn vriend google naar zijn mening over deze winnaar. En wat ik zag sprak me wel aan. Heel erg eigenlijk. Zo erg dat ik vastberaden was dat spel mee naar huis te nemen, zelfs zonder het een keer te proef-spelen. De wederhelft zag al dat ik mijn hier-gaan-we-niet-over-discussieren-gezicht op had dus zonder morren liet hij me naar de kassa gaan.

Inmiddels is het 2x op de speeltafel gekomen en ik moet zeggen : wauw. Stiekem ben ik ook een beetje trots op mijn goed functionerend aankopers-buikgevoel. Wat een spel. Het is met stip binnengekomen in mijn persoonlijke top 10 en meteen doorgestoten naar een podiumplaats. Het begint al goed met zeer duidelijke overzichtelijke spelregels, iets wat niet altijd vanzelfsprekend is in spellen-land. Doordat de markt van Istanbul wordt gemaakt door 16 stevige kaartjes is het meteen modulair van opzet (een van de redenen waarom Tobago mijn favoriet is). Het artwork is zeer netjes gedaan en de speelstukken zijn uit hout (ook altijd veel netter dan van die plastic brol). Het speelt ook enorm goed met zijn tweetjes, wat een grote plus is voor mij. Vaak zijn 2 personen gedoemd tot kaartspellen of van die rare kunstgrepen als "speel beurtelings de fictieve 3de speler" of " speel ieder met 2 kleuren". Nee hier zijn maar 2 aanpassingen (paar kaartjes die niet mee doen en je moet een robijn extra scoren om te winnen) en verder speelt dit enorm vlot weg. Onze gemiddelde spelduur is 40min en het gaat er dan pittig aan toe. Je hebt niet echt de tijd om op je gemak over het weer/sportuitslagen/kinderen te keuvelen want dan ben je eraan voor de moeite. Hoofd erbij houden op de markt van Istanbul. Misschien toch een kleine opmerking : als bezitter van de dobbelsteen-kaart kan je wel een stuk sneller aan je robijnen dan de anderen. Tijdens ons laatste potje had de wederhelft de dobbelsteen-kaart en ik de 5de assistent-kaart en beide tactieken gingen behoorlijk vlot. Mijn vrees is dus een beetje dat als je eigenaar van beide kaarten kan zijn, je eigenlijk al gewonnen hebt. (maar het is me nog niet gelukt beiden in mijn bezit te krijgen dus het blijft bij een theoretische bedenking)
U bent altijd welkom om deze theorie te komen testen......