vrijdag 20 november 2015

Venetiaanse ruimteschepen in de woestijn

Binnenkort start DE Vlaamse spellenbeurs (toepasselijk genoeg hebben ze die beurs ‘Spel’ genoemd…kwestie dat u zeker weet waar u aan toe bent). Of het slim is om in het licht van de recente gebeurtenissen met vele mensen samen te hokken in een kleine ruimte in Antwerpen , is maar de vraag natuurlijk. Ook het feit dat men daar continue binnen- en buitenloopt met volle rugzakken geeft een beetje een onbehaaglijk gevoel. Maar thuisblijven is tijdens Spel geen optie voor een spelfanaat als mezelf…dus ik ga gewoon gezellig rondneuzen tussen alle oude en nieuwe titels. Ter voorbereiding hebben we de laatste tijd weer eens wat vaker een spel op tafel gezet. 

Venezia 2099 mocht de spits afbijten. Dit spel hebben we vorig jaar gekocht na een proefpotje tijdens Spel 2014. Het speelt met zijn tweetjes een beetje als een rustig kabbelend beekje, de eindscore was ook niet overweldigend (40-41 voor de wederhelft). De bedoeling is tijdig de zinkende gedeeltes van Venetië te verlaten met je speelfiguren, wat met zijn tweetjes niet zo spannend is. Immers iedere tegel die ik niet heb, heeft natuurlijk mijn tegenspeler. Ik geloof dat het een stuk leuker zal zijn met meerdere spelers dus voorlopig mag het in de spellenkast blijven. Bij deze bent u dan ook uitgenodigd om in de huid van de 3de of 4de speler te komen kruipen.



De wederhelft wilde al heel lang een keer Targui op tafel leggen. Dit spel ligt al een tijdje stof te happen op de bovenste plank maar wegdoen is moeilijk. We hebben het vroeger vaak gespeeld (de doos inmiddels meer dan 25 jaar oud) en  het is ook nog eens een limited edition. Dit is een landje-verover-spel waarbij iedere speler vanuit een hoek van het speelbord via zijn kamelen gebieden veroverd met een economische of tactische waarde. Het ene geeft je geld (en dus punten), het andere geeft je een sterker leger. De sneaky twist in dit spel zit hem in de beurtvolgorde. Een dobbelsteenworp bepaalt hoe vaak iedereen tijdens de beurt mag spelen. Bijvoorbeeld bij een worp van 4, krijgt iedere speler 4 speelbeurten in de huidige ronde. Maar –en nu komt de twist- niet netjes na elkaar, nee nee iedereen geeft 4 beurtkaartjes in zijn speelkleur af en die worden willekeurig opengedraaid. Het kan dus dat je 3x na elkaar mag spelen en dan pas je tegenstander, of misschien mag je tegenstander eerst een keer en moet hij daarna 4 beurten op jou wachten. Dat zorgt ervoor dat je een flexibele tactiek moet gebruiken om gebieden te kunnen veroveren. Op het juiste moment toeslaan. Met enige trots kan ik melden dat ik dit spel won met een monsterscore van 39 – 0  (en ja dat laatste is geen typfout !)



De volgende avond moest er natuurlijk wraak genomen worden en daarvoor werd het kaartspel Ruimteschepen van Catan gekozen. We vinden dit een van de leukere Catan-varianten maar toch blijven we een beetje op onze honger zitten. Zodra iemand (in dit geval ondergetekende) een voorsprong heeft, is het spel eigenlijk al klaar. Je moet spelen tot 10 punten en toen de score 7-4 was, werd het al duidelijk dat de wederhelft dit niet meer bijgetrokken kreeg. En dan duurt het lang om aan die vereiste 10 punten te komen. Als dan toch de winnaar al duidelijk is, leg ik liever een nieuw spel op tafel.



woensdag 4 november 2015

Een nieuw school

Zo…het wordt wel weer eens tijd om dit terug op te pakken. September was voor ons gezin een drukke maand waarin we moesten leren omgaan met een nieuwe agenda (dochterlief naar een nieuwe school en naar internaat, ikzelf opnieuw naar school en tussendoor een keuken verbouwen met zijn allen) Het was even zoeken om weer een structuur te vinden in wie doet wat wanneer. Ons nieuwe leven begint eindelijk wat te wennen. Al went leven zonder keuken nooit denk ik. Dit is week 10 in de verbouwingsuitdaging en we komen op een punt dat we afhaalmaaltijden moe zijn, koken in een bouwput niet meer fris vinden en allerlei onvoorziene kosten zien opduiken die het eten op restaurant niet interessant maken. Afwassen in een teiltje met water uit de waterkoker is ook alleen maar leuk voor een dag of 2. Ik weet het nu zeker….van alle toestellen in huis hou ik toch het meest van de afwasmachine. Ik kijk er enorm naar uit om eind deze maand kennis te maken met ons nieuwe model !

Het gezinslid dat het minste last heeft van onze verbouwingsperikelen is dochterlief. Zij woont tegenwoordig 5 dagen per week “op kamers”. Internaat klinkt zo streng en bestraffend en is trouwens allesbehalve dat. Ik wil ook graag duidelijk maken dat de keuze voor internaat een keuze van dochterlief is. Nog steeds zie ik mensen een beetje ongemakkelijk kijken bij het woord internaat alsof ze zich afvragen of ons kind zo moeilijk is of wat er mis is met onze thuissituatie. Niets (behalve dat we een keuken missen). Maar de school ligt op een reisafstand van anderhalf uur. Dat 2x per dag met de nodige bus-wissels (want nee rechtstreeks rijden onze Lijn-vrienden niet) klonk dochterlief met haar plannings- en oriëntatieproblemen niet aanlokkend in de oren. Iedere ochtend een rijkelijk ontbijtbuffet voor je snoet hebben staan met vaak iets extra,  is dat wel. (thuis is er enkel met Pasen chocolade aan de ontbijttafel. En koffiekoeken zijn voor vader- en moederdag.)

Wij – als ouders – zagen een berg dcd-problemen opduiken bij een internaatsleven. Boekentas klaarmaken ? Huiswerkplanning ? Structuur in persoonlijke hygiëne ? Iedere woensdagnamiddag in een grote onbekende stad rondlopen ? 4 avonden per week naar bed zonder mama-knuffel ? (ok die laatste was misschien vooral mijn probleem…)
Eind augustus heeft dochterlief een presentatie gegeven over haar dcd aan de mensen van het CLB, de adjunct-directeur en de directie van het internaat. Zij waren onder de indruk en wij waren trots. Het CLB vond dit nu eens de ideale situatie : een leerling die precies weet van zichzelf wat ze kan en niet kan en waarom niet. Dan kan je heel gericht begeleiding geven. De adjunct-directeur ging nog een stap verder en vond dat ze dit zo goed deed dat ze wel eens wat over dcd kan komen uitleggen op een pedagogische studiedag. Geen idee of dat er ooit van komt, maar het was in ieder geval een mooie pluim. We gingen daar weg met een goed gevoel, over de school en over het internaat. 

Inmiddels zijn we een maand verder en heeft haar klas en een groepje vrienden op internaat een aangepaste presentatie te zien gekregen. Onderdeel hiervan was "ervaar eens dcd" met 2 opdrachten : veters knopen met handschoenen aan en je jas aantrekken terwijl je op 1 been staat. Het veters knopen gaf een geweldig goed beeld van dcd....degene die dit probeerde riep al snel gefrustreerd : ja zeg zo zal het wel blijven zitten. (dochterlief had natuurlijk de rol van gehaaste ouder/leerkracht en stond er bij te roepen : schiet eens op, doe eens door,...) Ok dan loop maar eens een rondje nu. Je kan het al raden; in no-time zaten die veters weer los. Frustratie alom bij de chinese vrijwilliger. De opdracht met de jas werd uitgevoerd door de leraar. Hilariteit alom want het duurde niet lang of hij lag bijna languit op de vloer. Of het nu door die opdracht komt dat weten we niet maar deze leraar heeft erg veel aandacht voor de opvolging van dochterlief tijdens zijn lessen. Ik denk dat hoeveel theorie je ook leest over iets, pas als je het zelf ervaart dan besef je echt wat voor invloed iets heeft op iemand.

Voor eerst sinds het eerste middelbaar kijkt het hele gezin met een gerust hart naar het naderende rapport. We hebben vaak getwijfeld de vorige 2 jaren of het wel nodig was zo hard knokken om in de eerste graad ASO te volgen, maar ze plukt er nu de vruchten van. Door die achtergrond kan ze nu makkelijk mee en is leren geen frustratie meer. En alhoewel ik ze vreselijk mis tijdens de weekdagen, ben ik heel blij voor haar dat ze haar "high school dream" aan het beleven is. Godzijdank voor de lange autoritjes op vrijdag om bij te praten !!