woensdag 17 december 2014

Dyspraxie & rare regels

Stel je eens voor : je gaat naar de bakker en vraagt een bruin brood. De bakker neemt iets uit de schappen, rekent af en je staat buiten met een zak brood waarop een sticker plakt met de naam "wit brood". Je gaat dus terug naar binnen en vertelt dat je een bruin brood had gevraagd. De bakker antwoordt : oh maar dit is een bruin brood hoor. Er staat alleen wit brood op de sticker.  Jij denkt : goh wat verwarrend. En je vraagt de bakker of het niet handiger is om een sticker met bruin brood op de zak van bruin brood te plakken. Het antwoord ? Ja eigenlijk wel, maar die stickers heeft nog niemand gemaakt dus gebruiken we die van wit brood en zeggen erbij dat er eigenlijk bruin in zit.

Zo werkt het dus ook met dyspraxie, een leerstoornis die minder bekend is dan zijn beroemde broertjes (dyslexie en dyscalculie). Het begon al in september met een "handelingsplan dyslexie" waarop we dan aanpassingen voor dyspraxie konden aangeven. Ik ben nogal van de structuur en duidelijkheid dus ik doorstreepte dyslexie en schreef er de correcte benaming boven. Mag dus niet. Waarom niet ? Wel, er is nog geen handelingsplan voor dyspraxie geschreven. Dat leek me een beetje een kip en ei verhaal, want als je de correcte naam niet mag gebruiken zal er ook niemand zo een specifiek handelingsplan hebben. Nee mevrouw er moet echt dyslexie blijven staan maar we weten met zijn allen dat het niet dyslexie is.
Tuurlijk, heel logisch en heel duidelijk. Zucht.

Volgende onlogische regel hoorde ik een week of zo geleden. Met het oog op de nieuwe school waar we over enkele maanden dochterlief moeten inschrijven, dacht ik dat een correct attest wel handig zou kunnen zijn. Dus de leerbegeleider aangesproken, die verwees me naar de afgevaardigde van het CLB en toen voelde ik al wat weerstand opborrelen. Het CLB is namelijk de grote zus van Kind en Gezin en die instantie heb ik ook nooit ervaren als de meest flexibele. K&G hield vooral van gemiddelden en als je kind in een of andere curve hoger of lager uitkwam dan hoorde je daar het einde niet van. Maar goed, iedereen krijgt een eerlijke kans. Zo ook het CLB verbonden aan de huidige school. Immers waren zij het die vorig jaar de correcte diagnose hebben gesteld betreffende dyspraxie. Ik schreef een mailtje waarin ik vroeg wanneer we het correcte attest konden verwachten ivm inschrijving nieuwe school want het zou alleen maar verwarrend zijn als we met het oude (verkeerde) attest naar een nieuwe omgeving stappen en dan moeten uitleggen dat er maatregelen voor iets anders worden gevolgd dan er op het officiƫle dokument staat. (vergelijk met de bakker hierboven....) Ook hier werden we met een kluitje in het riet gestuurd. Er bestaat geen attest dyspraxie, maar met het oude (lees : verkeerde) attest en een extra schrijven van de arts zal er geen enkel probleem zijn bij de inschrijving. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe moeilijk kan het zijn om een word document te openen en de titel / inhoud aan te passen ? Maar het mag niet "want niemand heeft het".

Lees een keer door wat jobadvertenties heen. Men verwacht eigenschappen als "pro actief" en "hands on mentaliteit" tegenwoordig als standaard vaardigheden. Zo niet in scholen en bijhorende instanties, daar moet je de gave hebben om gewoon te wachten tot iemand anders het wiel een keer zal uitvinden. 
We gaan dus binnenkort dochterlief inschrijven op haar nieuwe school en nemen mee : een attest dysorthografie, een handelingsplan dyslexie en een briefje dat verklaart dat de voorgaanden niet correct zijn.
Onbegrijpelijk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten