Bordspel : Mille Grazie & Il Principe

Het mag geweten zijn, ik heb een zwak voor Italiaans geïnspireerde bordspellen. Oke, ik heb een zwak voor zowat alles wat italiaans is en die lijn trek ik graag door in de bordspellen. Dat is wellicht een betere benadering van de situatie. Punt is dat we recent op de grootste Vlaamse spellenbeurs aan het snuffelen waren op de tweedehandsmarkt en een aantal spellen met Italiaanse speelvlakken zagen liggen. Bij gebrek aan tijd en vakantiebudget moet ik mij beperken tot het rondreizen op een kartonnen versie van la dolce Italia. We brachten mee naar huis : Mille Grazie (aantrekkelijke doos) en Il Principe (onaantrekkelijke doos). De gedachte het is niet enkel het uiterlijk wat telt en het feit dat Il Principe al onze favoriete Italiaanse steden op het bord had staan deden ons toch besluiten het mee te nemen.

Mille Grazie. Tja, het is niet de eerste keer dat ik moet ervaren : het is niet al goud wat blinkt. Zo kwam ik op de werkvloer ooit een man tegen waarvan ik spontaan dacht : move over George Clooney. Maar na zijn eerste zin werd me al duidelijk dat sommige dingen mooier zijn als je ze van op een (ruime) afstand bekijkt. Zo ook dit spel.  Mooie vormgeving en snugger verzonnen kaartjes voor geheime biedingen van letters maar het speelt als een saai kat-en-muisspel. De ene ronde ben je de dief en de andere ronde de edele. Ben je de dief dan wil je de edele tegenkomen om te stelen, ben je de edele wil je vermijden dat de dief dezelfde weg neemt als jij. Er zijn 26 wegen op het bord om al die mooie steden met elkaar te verbinden en (hoe vernuftig) die hebben 26 verschillende namen van A tot Z. Voorbeeld : ik draai mijn kaartje op A en neem straks dus de A-weg. Jij draait jouw kaartje op...euh..A...en hebt geluk je kan me pakken of....euh...Bt/mZ en je hebt pech want je komt niet op mijn weg. Voor de doorwinterde volwassen spelfanaten noemen we dit een zeer foute aankoop.  Voor kinderen die de letters van het alfabet willen oefenen zal dit ongetwijfeld een leuk vangspelletje zijn. Denk ik. Die van ons kent het alfabet namelijk al een behoorlijke tijd. Heeft u een kind in de juiste categorie, kom het spel maar ophalen. En anders wordt het onze eerste bijdrage voor de tweedehandsmarkt volgend jaar.

Il principe. De doos ging open en we zagen een vrij klein speelbord, heel weinig muntstukken en veel kaartjes. Voor de zekerheid toch maar eens alles nageteld (je weet maar nooit met tweedehandsjes) maar het weinige geld wat er was klopte als een bus. Later zou ook blijken dat dit meer dan genoeg was. Het eerste potje was vooral verwarrend. Niet alle regels waren heel duidelijk en halverwege het spel beseften we dat we sommige regels duidelijk verkeerd hadden begrepen. Het leek alsof er veel in zat maar weinig uitkwam. Na een klein uurtje had ik de winst binnen en was ons gezamenlijk besluit dat het niet geweldig was maar nog een kans verdiende. Het spelconcept klonk namelijk tof : steden bouwen en hierdoor je invloed vergroten om zo in macht en aanzien te stijgen. Online vond ik weinig hulp. Matige rankings, een nederlandstalige versie die op stapel stond maar last minute niet in productie ging, reviews die een beetje hetzelfde gevoel uitstraalden als waar wij mee achterbleven. Vreemd. Dus toen er vanavond een spel op tafel moest komen kozen zowel de wederhelft als ik voor een 2de kans. Na 1 rondje werd ons glashelder wat we steeds verkeerd deden, dus opnieuw de kaarten geschud en poging 3 ging van start. Oh. Dat speelde plots een heel stuk moeilijker. En tactischer. En gemener. En spannender. Ja, toen hadden we het spel wat we gehoopt hadden. Zeker niet iets om vast te pakken met de gelegenheidsspeler, ik betwijfel zelfs of het even tof is met meer dan 2 spelers. Maar voor ons is het een geslaagde aanwinst. Een blijvertje in de spellenkast. Als je veel geduld hebt wil ik het wel eens op tafel leggen, immers als je er niks van snapt maar wel het alfabet kent kunnen we nog altijd overschakelen !