Zo…het wordt wel weer eens tijd om dit terug op te pakken. September was voor ons gezin een drukke maand waarin we moesten leren omgaan met een nieuwe agenda (dochterlief naar een nieuwe school en naar internaat, ikzelf opnieuw naar school en tussendoor een keuken verbouwen met zijn allen) Het was even zoeken om weer een structuur te vinden in wie doet wat wanneer. Ons nieuwe leven begint eindelijk wat te wennen. Al went leven zonder keuken nooit denk ik. Dit is week 10 in de verbouwingsuitdaging en we komen op een punt dat we afhaalmaaltijden moe zijn, koken in een bouwput niet meer fris vinden en allerlei onvoorziene kosten zien opduiken die het eten op restaurant niet interessant maken. Afwassen in een teiltje met water uit de waterkoker is ook alleen maar leuk voor een dag of 2. Ik weet het nu zeker….van alle toestellen in huis hou ik toch het meest van de afwasmachine. Ik kijk er enorm naar uit om eind deze maand kennis te maken met ons nieuwe model !
Het gezinslid dat het minste last heeft van onze verbouwingsperikelen is dochterlief. Zij woont tegenwoordig 5 dagen per week “op kamers”. Internaat klinkt zo streng en bestraffend en is trouwens allesbehalve dat. Ik wil ook graag duidelijk maken dat de keuze voor internaat een keuze van dochterlief is. Nog steeds zie ik mensen een beetje ongemakkelijk kijken bij het woord internaat alsof ze zich afvragen of ons kind zo moeilijk is of wat er mis is met onze thuissituatie. Niets (behalve dat we een keuken missen). Maar de school ligt op een reisafstand van anderhalf uur. Dat 2x per dag met de nodige bus-wissels (want nee rechtstreeks rijden onze Lijn-vrienden niet) klonk dochterlief met haar plannings- en oriëntatieproblemen niet aanlokkend in de oren. Iedere ochtend een rijkelijk ontbijtbuffet voor je snoet hebben staan met vaak iets extra, is dat wel. (thuis is er enkel met Pasen chocolade aan de ontbijttafel. En koffiekoeken zijn voor vader- en moederdag.)
Wij – als ouders – zagen een berg dcd-problemen opduiken bij een internaatsleven. Boekentas klaarmaken ? Huiswerkplanning ? Structuur in persoonlijke hygiëne ? Iedere woensdagnamiddag in een grote onbekende stad rondlopen ? 4 avonden per week naar bed zonder mama-knuffel ? (ok die laatste was misschien vooral mijn probleem…)
Eind augustus heeft dochterlief een presentatie gegeven over haar dcd aan de mensen van het CLB, de adjunct-directeur en de directie van het internaat. Zij waren onder de indruk en wij waren trots. Het CLB vond dit nu eens de ideale situatie : een leerling die precies weet van zichzelf wat ze kan en niet kan en waarom niet. Dan kan je heel gericht begeleiding geven. De adjunct-directeur ging nog een stap verder en vond dat ze dit zo goed deed dat ze wel eens wat over dcd kan komen uitleggen op een pedagogische studiedag. Geen idee of dat er ooit van komt, maar het was in ieder geval een mooie pluim. We gingen daar weg met een goed gevoel, over de school en over het internaat.
Inmiddels zijn we een maand verder en heeft haar klas en een groepje vrienden op internaat een aangepaste presentatie te zien gekregen. Onderdeel hiervan was "ervaar eens dcd" met 2 opdrachten : veters knopen met handschoenen aan en je jas aantrekken terwijl je op 1 been staat. Het veters knopen gaf een geweldig goed beeld van dcd....degene die dit probeerde riep al snel gefrustreerd : ja zeg zo zal het wel blijven zitten. (dochterlief had natuurlijk de rol van gehaaste ouder/leerkracht en stond er bij te roepen : schiet eens op, doe eens door,...) Ok dan loop maar eens een rondje nu. Je kan het al raden; in no-time zaten die veters weer los. Frustratie alom bij de chinese vrijwilliger. De opdracht met de jas werd uitgevoerd door de leraar. Hilariteit alom want het duurde niet lang of hij lag bijna languit op de vloer. Of het nu door die opdracht komt dat weten we niet maar deze leraar heeft erg veel aandacht voor de opvolging van dochterlief tijdens zijn lessen. Ik denk dat hoeveel theorie je ook leest over iets, pas als je het zelf ervaart dan besef je echt wat voor invloed iets heeft op iemand.
Voor eerst sinds het eerste middelbaar kijkt het hele gezin met een gerust hart naar het naderende rapport. We hebben vaak getwijfeld de vorige 2 jaren of het wel nodig was zo hard knokken om in de eerste graad ASO te volgen, maar ze plukt er nu de vruchten van. Door die achtergrond kan ze nu makkelijk mee en is leren geen frustratie meer. En alhoewel ik ze vreselijk mis tijdens de weekdagen, ben ik heel blij voor haar dat ze haar "high school dream" aan het beleven is. Godzijdank voor de lange autoritjes op vrijdag om bij te praten !!
Inmiddels zijn we een maand verder en heeft haar klas en een groepje vrienden op internaat een aangepaste presentatie te zien gekregen. Onderdeel hiervan was "ervaar eens dcd" met 2 opdrachten : veters knopen met handschoenen aan en je jas aantrekken terwijl je op 1 been staat. Het veters knopen gaf een geweldig goed beeld van dcd....degene die dit probeerde riep al snel gefrustreerd : ja zeg zo zal het wel blijven zitten. (dochterlief had natuurlijk de rol van gehaaste ouder/leerkracht en stond er bij te roepen : schiet eens op, doe eens door,...) Ok dan loop maar eens een rondje nu. Je kan het al raden; in no-time zaten die veters weer los. Frustratie alom bij de chinese vrijwilliger. De opdracht met de jas werd uitgevoerd door de leraar. Hilariteit alom want het duurde niet lang of hij lag bijna languit op de vloer. Of het nu door die opdracht komt dat weten we niet maar deze leraar heeft erg veel aandacht voor de opvolging van dochterlief tijdens zijn lessen. Ik denk dat hoeveel theorie je ook leest over iets, pas als je het zelf ervaart dan besef je echt wat voor invloed iets heeft op iemand.
Voor eerst sinds het eerste middelbaar kijkt het hele gezin met een gerust hart naar het naderende rapport. We hebben vaak getwijfeld de vorige 2 jaren of het wel nodig was zo hard knokken om in de eerste graad ASO te volgen, maar ze plukt er nu de vruchten van. Door die achtergrond kan ze nu makkelijk mee en is leren geen frustratie meer. En alhoewel ik ze vreselijk mis tijdens de weekdagen, ben ik heel blij voor haar dat ze haar "high school dream" aan het beleven is. Godzijdank voor de lange autoritjes op vrijdag om bij te praten !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten