Raar hoe soms de dingen in elkaar vloeien. Ik bedacht gisteren dat ik een heel belangrijk item vergeten was bij het sport-verhaal, namelijk het leren fietsen. Vanavond las ik het verhaal van de terecht boze moeder over de reacties op het leren fietsen van haar zoon en ik besefte dit stuk hoort er gewoon bij. Leren fietsen is een enorme uitdaging voor onze kinderen en hier wordt maar al te vaak door de onwetende buitenwereld erg luchtig over gedaan. Die van ons fietst nu zelf naar school (en dcd of niet, je moederhart is altijd ongerust) en doet dat sinds vorig schooljaar (ze was toen 12).
Ze begon als kleuter met een complete desinteresse voor alles wat wieltjes had. Loopfiets, trapauto, tractor, go cart, skateboard, kinderfiets met zijwieltjes......noem het op...het is in huis geweest om jaren stof te happen in de garage. We maakten ons toen geen zorgen, vonden het wel grappig om te zien hoe "nuchter" onze dochter op die jonge leeftijd al was. Waarom moeilijk doen met allerlei toestellen als je gewoon met je 2 benen van punt A naar punt B kan lopen ?! Het enige wat een klein beetje van haar interesse kon opwekken was een step. Op school hadden ze namelijk woensdag wieltjesdag dus ja die van ons wilde ook met iets leuks aankomen. We hoorden na school steeds enthousiaste verhalen over wie er allemaal met haar step gekke kunstjes had uitgehaald. Zij niet.
In het eerste studiejaar (voor de nederlandse lezers : groep 3 ;-) ) moest er natuurlijk een fiets komen. In Vlaanderen het communiecadeau bij uitstek voor zesjarigen. Daar begon al probleem nummer 1. Dochterlief had een lengte die niet meer paste bij een kleuterfiets en zo een echte grote daar konden geen zijwieltjes meer aan. Ach wat, zei de man in de winkel, ze is gewoon wat later (wat later ??? ze was nog niet eens begonnen). Zet ze er maar een keer op, ik leer het haar wel even. U kan het al raden : geen succes.
In onze nabije omgeving kregen we commentaar : jullie zijn er ook zo laat mee begonnen, heeft ze dat nu nog niet geleerd, laat ze maar eens goed vallen dan leert ze het zo en meer van die opbeurende boodschappen. De mooiste was (ik zal hem nooit vergeten) : ja maar ligt het aan uw conditie misschien, is het te moeilijk om mee te lopen met de fiets want da's dan toch ook erg dat ze daardoor niet kan leren fietsen. Serieus ? Wat moet je met zo een reactie ? Ik heb gezucht, tot 10 geteld en het heilige mantra "ik weet wat best is voor mijn kind" tot in het oneindige herhaald in mijn hoofd....
Zo zijn we de eerste jaren van de lagere school doorgesukkeld. Dochterlief die af en toe een waardige poging deed maar helaas zonder succes en ik als moeder een hoop (ik neem aan goedbedoelde) opmerkingen negerend. Eigenlijk wij als ouders samen, maar als moeder steekt het toch net wat meer denk ik. Tegen het 4de leerjaar (groep 6 ;-) ) moesten we toch echt een tandje gaan bijsteken. We voelden al de toekomstige problemen opduiken.....school had nogal de neiging om met de oudste leerlingen fietsuitstappen te maken. Daarbij binnen 2 jaar stond de middelbare school voor de deur.
We zochten onze toevlucht bij de kinesist. Immers het leren koprollen was toch aan het mislukken (zie mijn vorige post) misschien kon er eens wat over fietsen nagedacht worden. Alle lof voor de kine, want hier werd met volle enthousiasme aan gewerkt op de grote lege Colruytparking net naast de kinepraktijk. Het resultaat was....euhm...iets wat op fietsen leek. Absoluut niet iets waarvan ik zei : laat ze maar eens naar school gaan met dat ding. De "kan ze dat nu nog steeds niet" opmerkingen werden ondertussen wat grimmiger van toon. Misschien inbeelding van mij, maar zo kwamen ze wel over. Alsof we bewust niet wilden dat onze dochter zou fietsen.
Er viel een geschenk uit de hemel in de vorm van een verkeersveiligheids-informatieblad via de school waarin gesteld werd dat de meeste kinderen rond hun 10de nog niet klaar waren om zich als fietser alleen in het verkeer te begeven. Ha ! Eindelijk een excuus dat ik kon gebruiken om uit te leggen waarom die van ons niet naar school fietste. (zielig dat je een excuus nodig hebt maar de wazige blikken, als je mensen probeert uit te leggen dat een automatisatieproces moeilijk wordt aangeleerd, die wordt je echt een keer beu)
Een volgende belangrijke stap in het fietsproces gebeurde zonder onze aanwezigheid bij een van de grootouders. Tijdens een vakantieweek werd er een fiets gehuurd en hard aan haar vaardigheden gewerkt. Onze dochter glom van trots toen we haar gingen ophalen want er werd eindelijk gefietst (nog wankel, onzeker, voor ieder verkeerslicht werd er afgestapt, de pedalen moesten in een bepaalde stand staan, maar ze fietste !). Ze was er eindelijk aan toe. Haar lichaam was er eindelijk klaar voor om de vele complexe combinaties die nodig zijn tijdens het fietsen goed te maken.
Haar wankel fietsen stond natuurlijk in schril contrast met de leeftijdsgenootjes die al alleen door het dorp vlogen. We gingen op school praten, er kwam namelijk een "ludiek fietsparcours" aan. Dat zal best een toffe activiteit zijn maar voor die van ons een onoverwinnelijke berg. Gelukkig zaten we op 1 lijn met de school en kregen we te horen dat ze zeker deze vooruitgang niet wilden ondermijnen. Een ludieke fietsroute mag geen psychische belasting worden. Ze hebben het nooit officieel gezegd -want dat mogen ze niet- maar we kregen een duidelijke hint dat dochterlief die ene dag ook wel gewoon 's middags naar school mocht in plaats van de hele dag. Heerlijke oplossing, geen confrontatie voor haar, geen bezorgdheid voor ons.....
Inmiddels fietst ze dus iedere dag naar school. En met plezier. Ook als ik op mijn vrije dag wel zes keer zeg dat ik ze gerust met de auto wil brengen, kiest ze toch voor de fiets. Ze mag want ze is er klaar voor. Het heeft geduurd tot haar 12de maar ze kan het nu prima alleen. Ik weet dat ze het verkeer kent en -zeker zo belangrijk- dat ze zichzelf kent. Bij twijfel tijdens het oversteken zal ze wachten. Bij een nieuwe verkeerssituatie stapt ze af en bekijkt de zaak eerst vooraleer ze iets doet.
Ze houdt van een vaste route. Ze rijdt de route graag eerst een keer met ons om alle verkeerspunten goed te bekijken en de eventuele gevaren in te schatten.
Hoe hopeloos het soms ook leek.....ze is nu gewoon een vrolijk fietsende tiener.
Over 4 jaar mag ze aan haar rijbewijs gaan denken..... *slik*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten