Bordspel : Stier zoekt bier

Met een naam als het thema van een foute vrijgezellenavond kan je geen hoge verwachtingen scheppen. Ook niet als leuk uitziend kaartspelletje. De wederhelft was evenwel uitermate gecharmeerd (mannen en bier he) en had aan een halve speluitleg op de spellenbeurs voldoende om te besluiten dat dit doosje mee naar huis mocht. Het kostte gelukkig maar een luttele 8 eur en werd aangeschaft onder het voorwendsel dat het zou dienen om tijdens de lunchpauzes op het werk te spelen. Hier ben ik dan weer erg jaloers op want hoeveel verhalen ik ook hoor van mensen die tijdens de lunch gezellig aan de backgammon, boonanza, regenwormen of blokus zitten, het is me nog nooit gelukt een job te versieren in een bedrijf met bordspelfanaten. Ik ben gedoemd tot traditionele lunchpauzes waarbij men...euh...eet. Soms wordt er ook gepraat, maar altijd in de veilige zone van onderwerpen als sportuitslagen (op maandag) of het weer (net voor het weekend). Thans is onze kantine groot genoeg om een volledig spel Civilization neer te zetten en dan heb je nog plaats voor je boterhammen en bordje soep.

Maar goed, ik dwaal af...Stier zoekt bier kwam mee naar huis. Voor het werk. Maar niet het mijne dus. Natuurlijk wilde ik het spel een kans geven, want ik hou wel van vlotte pestkaartspelletjes (denk Coloretto). De wederhelft vond dat ook een uitstekend idee want dan kon hij -zoals gewoonlijk- het lezen van de spelregels aan mij overlaten. Zelfs dochterlief wilde meespelen (opnieuw de aantrekkingskracht van het bier vermoed ik). In het kort, er is een bierbaas die laat 2 klanten opdraven en als cafe eigenaar wil je natuurlijk graag een klant binnenhalen want anders ben je niks met je bier. Hoe meer je je klant kan serveren hoe dankbaarder hij zal zijn in de vorm van hoge punten op het einde. Je kan ook tweemaal dezelfde klant strikken, dat wordt dan -hoe verzinnen ze het- een dubbeldrinker. Ik won het eerste potje en dochterlief werd een verdienstelijke tweede. De wederhelft mompelde iets in de zin van "ik drink liever zelf". Een uitleg die ook na het 2de potje (met dezelfde uitslag) te horen was.
Eindconclusie : een grappig spelletje dat wat mij betreft ook gewoon thuis mag blijven. (of in de kantine mag liggen. De mijne dan)

Bordspel : Mille Grazie & Il Principe

Het mag geweten zijn, ik heb een zwak voor Italiaans geïnspireerde bordspellen. Oke, ik heb een zwak voor zowat alles wat italiaans is en die lijn trek ik graag door in de bordspellen. Dat is wellicht een betere benadering van de situatie. Punt is dat we recent op de grootste Vlaamse spellenbeurs aan het snuffelen waren op de tweedehandsmarkt en een aantal spellen met Italiaanse speelvlakken zagen liggen. Bij gebrek aan tijd en vakantiebudget moet ik mij beperken tot het rondreizen op een kartonnen versie van la dolce Italia. We brachten mee naar huis : Mille Grazie (aantrekkelijke doos) en Il Principe (onaantrekkelijke doos). De gedachte het is niet enkel het uiterlijk wat telt en het feit dat Il Principe al onze favoriete Italiaanse steden op het bord had staan deden ons toch besluiten het mee te nemen.

Mille Grazie. Tja, het is niet de eerste keer dat ik moet ervaren : het is niet al goud wat blinkt. Zo kwam ik op de werkvloer ooit een man tegen waarvan ik spontaan dacht : move over George Clooney. Maar na zijn eerste zin werd me al duidelijk dat sommige dingen mooier zijn als je ze van op een (ruime) afstand bekijkt. Zo ook dit spel.  Mooie vormgeving en snugger verzonnen kaartjes voor geheime biedingen van letters maar het speelt als een saai kat-en-muisspel. De ene ronde ben je de dief en de andere ronde de edele. Ben je de dief dan wil je de edele tegenkomen om te stelen, ben je de edele wil je vermijden dat de dief dezelfde weg neemt als jij. Er zijn 26 wegen op het bord om al die mooie steden met elkaar te verbinden en (hoe vernuftig) die hebben 26 verschillende namen van A tot Z. Voorbeeld : ik draai mijn kaartje op A en neem straks dus de A-weg. Jij draait jouw kaartje op...euh..A...en hebt geluk je kan me pakken of....euh...Bt/mZ en je hebt pech want je komt niet op mijn weg. Voor de doorwinterde volwassen spelfanaten noemen we dit een zeer foute aankoop.  Voor kinderen die de letters van het alfabet willen oefenen zal dit ongetwijfeld een leuk vangspelletje zijn. Denk ik. Die van ons kent het alfabet namelijk al een behoorlijke tijd. Heeft u een kind in de juiste categorie, kom het spel maar ophalen. En anders wordt het onze eerste bijdrage voor de tweedehandsmarkt volgend jaar.

Il principe. De doos ging open en we zagen een vrij klein speelbord, heel weinig muntstukken en veel kaartjes. Voor de zekerheid toch maar eens alles nageteld (je weet maar nooit met tweedehandsjes) maar het weinige geld wat er was klopte als een bus. Later zou ook blijken dat dit meer dan genoeg was. Het eerste potje was vooral verwarrend. Niet alle regels waren heel duidelijk en halverwege het spel beseften we dat we sommige regels duidelijk verkeerd hadden begrepen. Het leek alsof er veel in zat maar weinig uitkwam. Na een klein uurtje had ik de winst binnen en was ons gezamenlijk besluit dat het niet geweldig was maar nog een kans verdiende. Het spelconcept klonk namelijk tof : steden bouwen en hierdoor je invloed vergroten om zo in macht en aanzien te stijgen. Online vond ik weinig hulp. Matige rankings, een nederlandstalige versie die op stapel stond maar last minute niet in productie ging, reviews die een beetje hetzelfde gevoel uitstraalden als waar wij mee achterbleven. Vreemd. Dus toen er vanavond een spel op tafel moest komen kozen zowel de wederhelft als ik voor een 2de kans. Na 1 rondje werd ons glashelder wat we steeds verkeerd deden, dus opnieuw de kaarten geschud en poging 3 ging van start. Oh. Dat speelde plots een heel stuk moeilijker. En tactischer. En gemener. En spannender. Ja, toen hadden we het spel wat we gehoopt hadden. Zeker niet iets om vast te pakken met de gelegenheidsspeler, ik betwijfel zelfs of het even tof is met meer dan 2 spelers. Maar voor ons is het een geslaagde aanwinst. Een blijvertje in de spellenkast. Als je veel geduld hebt wil ik het wel eens op tafel leggen, immers als je er niks van snapt maar wel het alfabet kent kunnen we nog altijd overschakelen !

Dyspraxie & een nationale stakingsdag

Zonder te willen vervallen in een politieke blog moet ik toch mijn onvrede uiten over de geplande nationale stakingsdag. Deze -laten-we-midden-in-de-examenperiode-het-land-lam-leggen-actie komt ons bijzonder ongelukkig uit. Dochterlief had namelijk een pracht van een kerstexamenrooster waarbij haar topstruikelvak op maandag 15 december viel. Netjes gepland van school zo tegen het einde van de examens dus vanaf vrijdagmiddag tot zondagavond een zee van tijd om in kleine blokken wiskunde te herhalen en in te oefenen. Dat zagen we nog wel zitten met zijn allen, zelfs nu het meetkunde is en ik onze volledige waterleiding kan vervangen met alle buizen die naar huis komen. (voor de noorderburen : een "buis" is een onvoldoende)

Maar nu gaan we staken. Allez, wij thuis niet maar de mensen die denken dat ze door een dag roepen en dwarsliggen plots alle economische malaise van de afgelopen 40 jaar kunnen oplossen. School zat dus in de knoei want hoe komen al die leerlingen op school zonder onze vrienden van De Lijn ? Veiligheidshalve is nu last minute (en voor dyspraxie-leerlingen is last minute synoniem voor paniek) maandag 15 december een "studeer op school of thuis"-dag geworden. De examens verschuiven 1 dag naar voren. Makkelijke oplossing niet waar. Nee niet voor dochterlief want die zit nu met een wiskunde examen op vrijdag. Dus weg 2,5 dag studietijd enkel voor dat moeilijke vak. Wiskunde zal  even tussendoor geleerd moeten worden tijdens het studeren door de week voor alle andere vakken.

Maar het is nog lang niet 12 december begin dan nu al volle bak te studeren hoor ik u denken. Tja, dat zou in theorie ook mijn idee zijn. De praktijk is helaas anders. School heeft de visie dat een tussentijdsrapport (na allerheiligen en net voor de examens) een strak plan is zodat ouders en kinderen heel goed weten hoe hun punten ervoor staan aan de vooravond van de examens. Het gevolg is dat ik al weken een bomvolle agenda zie met toetsen, huistaken en beheersingstesten om die extra rapportperiode vol te krijgen. Er is simpelweg geen tijd en geen ruimte om alvast je Franse woordjes eens vanaf hoofdstuk 1 te herhalen of de bundel getallenkennis eens te hermaken.

Deze examens worden dus een kwestie van roeien met de riemen die je hebt. Van bewust bepaalde stukken leerstof maar gewoon niet bekijken zodat er tijd genoeg is om in te oefenen wat wel duidelijk is. Van bemoedigende woorden blijven spreken tegen je kind terwijl je jezelf mee voelt verzuipen. En als het resultaat tegenvalt ? Dan beginnen we in 2015 gewoon met frisse moed opnieuw. Onze doorzetter komt er wel, we laten ons niet lamleggen door zo een stakingsdag !

Culinair : de peelslak

De wat ? Ja de peelSLAK, u leest het goed. Deze (schijnbaar) delicatesse werd ons een paar weken geleden voorgeschoteld (en met “ons” bedoel ik de wederhelft want zoals u weet uit mijn andere culinaire schrijfsels ben ik een veilige en dus moeilijke eter). De wederhelft en ik raakten verzeild in het mooie Peel-landschap van onze noorderburen tijdens een geocache-avontuur. Op een bepaald moment werd het tijd voor de lunch dus gingen we op zoek naar een gezellig restaurantje. Dat is moeilijk in het Peel-landschap omdat dit de habitat is van ons favoriete restaurant. We kwamen dus veel eetgelegenheden tegen maar geen enkele voldeed aan onze eisen. Na een poging of 5 vond ik dat het tijd werd om gewoon eerlijk te zijn tegen elkaar, we konden er lang en breed over discussieren maar eigenlijk wilden we gewoon bij de Dorpsherberg gaan lunchen. Dus gedaan met de zoektocht, gewoon even omrijden en lekker aanschuiven. 

Bij De Dorpsherberg dekt het woord de volledige lading. Je komt in een gemoedelijk dorpje binnen, genaamd Ospel en behalve 1 uitstekend restaurant en zeer veel boerderijen hebben we er nog niks gezien.  De binnenkant van de Dorpsherberg kan zo afgehuurd worden door Studio 100 als het een keer fout gaat met Plop zijn melkherberg. Wij eten daar steeds zo uitermate relax dat het sneu is om weer naar huis te vertrekken. Eigenlijk wil je gewoon langs de keuken door naar je kamer lopen. Stiekem verdenken we de eigenaar ervan dat hij eigenlijk een cafe zou willen uitbaten (check de bierkaart) maar hij kan nou eenmaal fenomenaal koken dus tja. Als je er 1x hebt gegeten dan besef je dat het een eeuwige zonde zou zijn als je hier alleen maar wat kaasblokjes en droge worst zou kunnen bestellen. De Dorpsherberg is fan van de lokale ondernemer en het grote aanbod aan boerderijen zorgen dat je echte streekgerechten kan proeven( met een zeer lage ecologische voetafdruk voor onze groene vrienden).   

Sinds enkele maanden zijn ze daar in de buurt een kwekerij van peelslakken begonnen en dit najaar was het zover : de eerste slakkenoogst was beschikbaar. Vanaf het moment dat de wederhelft ervan hoorde riep hij al dat hij dit wilde proberen. Ik heb dit vaak weggelachen gezien we in onze tuin ook een enorme oogst Kempische (?) slakken hebben rondkruipen en hij die mocht uitlepelen van me. Zou meteen lekker opruimen.

Maar goed, we zaten dus gezellig in de herberg naar de kaart te kijken en daar stond het : peelslakken met ui, tomaat, champignon, spekblokjes en nog meer.  We waren beiden erg benieuwd. De echtgenoot naar de smaak, ik naar het beeld van iemand die zoiets eet. Dus 1x de peelslakken en 1x een kom veilige tomatensoep.  Ik moet  toegeven het bordje zag er smakelijk uit, een mooi samenspel van alle ingredienten en na lang aandringen van de wederhelft heb ik ook een hapje genomen (van de champignons welteverstaan).