Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel III)

Kerstdag kwamen er 2 nieuwe aanwinsten op tafel. We begonnen met Camel Up en bij het openen van de doos kreeg ik flashbacks van Ongelukslaan 13 waar je ook zoveel opbouwwerk hebt vooraleer je kan spelen. Natuurlijk was net dit spel lange tijd het topspel van dochterlief en moesten de wederhelft en ik steeds uitvechten wie de pech had om een half uur te gaan knutselen. Wat waren we blij toen er een stukje van de lamp afbrak (heel spontaan, ik zweer het) en het spel stilletjes naar de achtergrond kon verdwijnen. Gelukkig las ik in de kleine lettertjes dat we hier de beruchte piramide slechts 1x dienden op te bouwen gezien hij netjes in de doos zou passen. Dit bleek waarheid te zijn, dat scheelt dus weer.
Er zijn in dit spel 5 verschillende kamelen en die lopen etappes door de woestijn tot er eentje over de finish gaat. Tijdens de etappes kan je punten verdienen door de etappewinnaar te voorspellen en op het einde van de race kan je punten krijgen voor het aanduiden van zowel de snelste als de traagste kameel. Hoe eerder in de race je dit doet hoe groter je winst (maar ook hoe groter het risico dat er toch een andere kameel met de beker aan de haal gaat natuurlijk). Een bied- en gokspelletjes dus, erg luchtig en snel te spelen. Een aardig tussendoortje al heeft de wederhelft daar een andere mening over omdat je mekaar in dit spel ook serieus kan dwarszitten en zowel dochterlief als ikzelf zijn daar nogal in onderlegd. Het schudden met de piramide is enorm leuk en je moet jezelf echt tot orde roepen om niet steeds de actie van de piramide te kiezen want daar verdien je geen punten mee.
Leuke aanwinst voor ons. Niks strategische hoogvlieger, gewoon een geinig spel wat snel op tafel kan om een rondje te pesten en te lachen.




Vervolgens was het de beurt aan Venezia 2099, een spel dat de wederhelft en ik al een keer hadden geprobeerd op de spellenbeurs. Toen speelde het erg vlot en gemakkelijk en nu ken ik daar ook de reden van. Blijkbaar had de speluitlegger daar vergeten ons de 2 persoonsregels uit te leggen. Nu was het dus plots een stuk moeilijker en tactischer. Het lijkt heel simpel : je mag je pion verzetten, je mag een schat kopen en je moet je laagste waardekaart spelen. De corresponderende stadstegel zinkt vervolgens waardoor Venezia 2099 steeds verder onder water komt te staan. Je verdient punten door op het einde de juiste schatten gekocht te hebben en op een veilige (liefst met hoge puntenwaarde) kaart te staan met je pion. Juist inkopen is een beroepsmisvorming bij mij dus onnodig te zeggen dat ik dit gewonnen heb. Erg geschikt om te spelen met mensen die graag strategisch willen nadenken maar geen geduld hebben voor lange spelregels of vele actiemogelijkheden. Dit is in 5 minuten uitgelegd en speelt lekker weg. Het ziet er bedrieglijk eenvoudig uit maar dat is slechts schijn. Een mooi legspel uit de hand van onze favoriete spelontwerper : Leo Colovini (die - u kan het al raden- in Venetie woont....)

Culinair : een Italiaans menu

Geheel onaangekondigd werd ik overvallen door een culinaire drang. Ik zweer je dat die feestdagen daar voor iets tussen zitten. Als ik gezelschap in huis krijg wil ik nooit lang in de keuken staan (ok, het ligt een klein beetje aan het gezelschap....maar laten we zeggen dat ik meestal liever bij het gezelschap ben dan in de keuken rondhang) Van sommige bezoekers weet ik dat ze altijd wel blijven eten als dat zo uitkomt, van anderen weet ik dat ik het gerust kan voorstellen en dan zijn er mensen die eerder een soort van beleefdheidsbezoekje komen brengen. Geen probleem, daarvoor heb ik een zeer sociaal-vaardige wederhelft maar als dat net rond etenstijd is, slaat de twijfel toe bij mij. Is het dan onbeleefd om alvast in de keuken te gaan rommelen ? Ik voel me dan ook een beetje moreel verplicht te vragen of ze blijven eten....vaak hoor ik dan (gelukkig) een " nee nee hoor we gaan zo weg" maar vervolgens blijven ze nog ruim een half uur zitten. Zelf heb ik dan al honger gekregen maar ik kan toch moeilijk met mijn bord soep bij het bezoek gaan zitten....

Over vandaag was er geen twijfel want de spellenvrienden en wij, wij eten altijd mee bij elkaar. Dat is handig, dat is gezellig en we kennen elkaar nu al een jaar of 12 dus we weten wat we kunnen verwachten. In het prille begin bleven we niet eten bij elkaar (nieuwe vriendschap is altijd wat aftasten), maar uiteindelijk hebben alle partijen ingezien dat je zo waardevolle speeltijd kwijtraakt en zo bijzonder is dat wegrestaurant met zijn gouden boog nu ook weer niet. We hebben een periode gehad van "we halen wel wat bij de frituur" (dat past ook nog bij het prille stadium als de vrouwen nog niet geheel zeker zijn of hun kookkunsten de vriendschap niet onder druk zetten) Maar inmiddels eten we al jaren gewoon met de pot mee bij elkaar, en ja dat kan occasioneel nog wel eens de frituur zijn. Meestal is het iets makkelijks genre taco's vullen, spaghetti, croques (voor de noorderburen : tosti's) of BBQ. Allemaal gezelligheids-eten in mijn ogen. Het meeste werk kan je van te voren doen en iedereen kan aan tafel nemen wat ie lekker vindt. Ook kinderen zijn vaak heel meegaand met dit soort voedsel en dat is bevorderlijk voor de algehele sfeer en gezelligheid.

Maar nu is het bijna kerst. En ja dan voel ik toch net wat meer gezelligheid dan anders dus op vrijdagavond nam ik mijn italiaans kookboek mee naar bed. De wederhelft stond de volgende ochtend nietsvermoedend op om samen de boodschappen te gaan halen en hoorde me zeggen : ik denk dat ik eens uitgebreider wil koken. Wellicht dacht hij dat ik bedoelde dat ik in plaats van een danone pudding te kopen zelf aan de slag wilde gaan met een pakje puddingpoeder, dus er kwam vrij weinig reactie. Tot duidelijk werd dat de normale boodschappenlijst plots de helft langer was geworden en er allerlei dingen in huis moesten komen die we normaal nooit hebben. Ja het was menens. Ik durfde het zelfs aan 3 gerechten te kiezen die ik nog nooit eerder had geprobeerd. Een echte vriendschap moet wel een culinair probeersel kunnen doorstaan niet waar ? (en voordat je denkt dat ik een echte durfal ben, ik heb natuurlijk wel de makkelijkste gerechten uit het boek gekozen he !)

Voorgerecht : bruschetta (en caprese)
De caprese was erbij voor het geval de bruschetta zou mislukken. Aan caprese kan je weinig fout doen : sateprikkertje, kerstomaat, mozzarellabolletje, basilicumblaadje, beetje zout/peper/olie en klaar. De bruschetta bleek ook verbazend vlot te gaan en smaakte bijzonder goed (vond ik zelf, maar kreeg ik ook te horen van onze tafelgenoten). Het recept in vogelvlucht : oven aanzetten, ciabetta snijden in stukken van ruim 1cm dik, besmeren met tomatenblokjes en italiaanse kruiden, mozzarella er over leggen en in de inmiddels warme oven zetten. Na een minuut of 8 even onder de grill functie zetten, uit de oven halen, op een bord schikken, op je handen blazen (als je zoals mij vergeet een tang te gebruiken), er nog wat lekkere olijfolie over sprenkelen en klaar.

Hoofdgerecht : spaghetti con le polpette
Dat klinkt heel zuiders maar wil eigenlijk gewoon zeggen : spaghetti met gehaktballetjes. Nu is bij ons in het gezin gehaktballen maken echt de verdienste van de wederhelft, die is daar buitengewoon goed in. Deze keer moest ik het dus zelf doen en volgens het recept ook nog eens met aardappelpuree en bloem. Daar had ik nog nooit van gehoord. Dus vlees in een kom en erbij kwam een ei, fijngesnipperde ui, italiaanse kruiden en puree van 1 gekookte aardappel. Van dat mengsel moest je balletjes rollen "zo groot als okkernoten" en die door de bloem rollen. Daarna bruin bakken en overgieten met passata en tomatenpuree en klaar. Oh ja, en de spaghetti koken natuurlijk. En hier ging ik de mist in. Ja met de spaghetti, hoe triest is dat ! Ik dacht : laat ik de capellini nemen want die is veel dunner dus sneller klaar. Dat klopte, maar helaas plakte die ook enorm aan elkaar. Dus een geslaagde saus met lekkere puree-bloem-gehaktballen maar een redelijk mislukte spaghetti. Gelukkig bleef iedereen onverstoord verder eten, misschien was het niet zo erg als ik dacht of misschien vonden ze het gewoon allemaal erg zielig voor mij.

Nagerecht : crema di mascarpone
Oh de zoete zonde, wat een heerlijk gerecht. Dit zal ik nog wel eens vaker maken, een mooie variant op de afgezaagde tiramisu die je overal krijgt. Dit hemels gerecht maak je als volgt : 125gr amandelkoekjes kapotslaan en overgieten met 4 lepels amaretto. 4 eierdooiers opkloppen met 55gr kristalsuiker en de 4 eiwitten stijfkloppen. Alles voorzichtig onder elkaar mengen met 200gr mascarpone. 2 uurtjes in de frigo (voor de noorderburen : koelkast) zetten en net voor het opdienen nog wat amandelschaafsel over strooien. Subliem gewoon.

Er zijn nog 2 bakjes over voor de snelle beslissers :-)

Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel II)

Vandaag was het een beetje een trieste dag....de laatste keer van het jaar dat we zouden afspreken met onze spellenvrienden. We kijken terug op een gezellig speeljaar vol goedgevulde middagen en avonden, ja zelfs een heus verlengd weekend. (en nog steeds komen we graag bij elkaar over de vloer !) Gelukkig kunnen we het nieuwe jaar al wat in de verte zien en zal dat ongetwijfeld ook weer gevuld worden met de nodige afspraken.  Vandaag is het vakantie dus niemand moest vroeg naar huis, waardoor we maar liefst 3 spellen van redelijke spelduur op tafel konden krijgen. De mannelijke helft van ons gezelschap nam enthousiast Die Sternenfahrer von Catan uit onze kast. Of je nu graag een spel doet of niet, de naam Catan kent ondertussen iedereen wel en inderdaad dit is een soort van spin off. Een hele leuke (trouwens de enige Catan variant die de wederhelft wil spelen) waarbij je de ruimte in gaat. Je ontdekt planeten waar je grondstoffen kan verzamelen om nieuwe schepen het heelal in te sturen. Het spelconcept is redelijk gelijk aan de Kolonisten van Catan maar je hebt hier een ongelooflijk cool ruimteschip dat je kan uitbouwen met brandstof en boordkanonnen. Deze onderdelen gebruik je dan om tegen elkaar te strijden als er een ruimtepiraat langskomt. Daar waar het me bij de gewone kolonisten-versie vaak overkomt dat je met zijn allen hoopt dat eindelijk iemand genoeg heeft voor de overwinning, heb ik bij deze ruimte-variant nooit dat langdradige gevoel. De wederhelft wint niet vaak een spel maar deze keer was het serieus raak. Felicitaties aan hem.

Voor het 2de spel van de dag werd Istanbul gekozen. Zoals hier al te lezen was, is dit een persoonlijke favoriet van me die na 1 keer spelen meteen doorstootte naar een podiumplaats in mijn top 10. Ons gezelschap kende het nog niet dus er moest wat uitleg bij gegeven worden. Meteen het enige nadeel van Istanbul : het komt nogal overweldigend op je af. Al die verschillende onderdelen van de markt, alle soorten bonuskaarten, alle extra's zoals ontmoetingen met andere speelfiguren. Het is een hele boterham. Ik zou dit spel ook nooit kiezen bij newbies want volgens mij geven die de moed op na 4 van de 16 tegels gehoord te hebben. Anders is het als je vaker een spel speelt en dus ervaring hebt met het lezen van pictogrammen op speelborden. Ook vandaag merkten we dat je toch vrij snel het spel begrijpt en gewoon lekker kan meespelen. De juiste tactiek...tja nog steeds niet gevonden. Zoals steeds speelde de wederhelft op de dobbelsteenkaart uit de moskee. Hij won, maar het had niet veel gescheeld met ons bezoek. 1 beurt extra en de zaak had er anders uit kunnen zien. Dus of het echt aan die bewuste kaart ligt....geen idee.

Vanavond kozen we niet voor de inmiddels traditionele luchtige afsluiter : Can't stop maar voor het iets pittigere Goa. Terechte opmerking van onze mannelijke bezoeker dat dit ook wel een beetje in de lijn van Istanbul ligt. Je biedt hier voor kaartjes en kan daarmee acties doen en op verschillende sporen verdergaan. Goa staat bij mij naast Puerto Rico, beiden vind ik aangenaam maar tegen het einde van het spel is iedereen zo met zijn eigen gedeelte bezig dat er geen interactie meer is. Want ook al ben ik geen fan van social talk, als ik in mijn eentje een spel wil doen ga ik wel met een Sudoko aan tafel zitten. De winst van Goa was gelukkig voor ons gezelschap, het speeljaar zou immers toch wat wrang eindigen als de wederhelft plots 3 spellen op een dag zou winnen....

Bordspel tijdens de kerstvakantie (deel I)

Vrijdag was het dan eindelijk zover, de kerstvakantie kon beginnen. Voor ons een tijd vol tradities, niet op vlak van feesten of cadeaus maar wel van bordspellen. Het moment in het jaar waarop we ons speelgemiddelde serieus de hoogte in laten schieten. Dat komt omdat het ook het moment van het jaar is om af te spreken met anderen (en ik heb een lichte voorkeur om voornamelijk af te spreken met mensen die graag een spelletje op tafel zien verschijnen....) We hebben nog steeds niet-gespeelde dozen in onze kast staan dus de spellentrein werd op gang getrokken met een nieuw spel : Emerald.

Emerald is niet nieuw in de spellenwereld (we kochten het als tweedehandsje), enkel nieuw in onze collectie. Het was geen hoogvlieger maar toch wel een aardig spelletje. De grootste moeilijkheid zit in de stappen die je mag zetten met je pion, dat is namelijk zoveel als er pionnen op het desbetreffende vakje staan. Dat zorgt voor de nodige frustratie want als ik 1 stap nodig heb om met mijn pion bij een waardevolle goudkaart te komen en mijn tegenstander plaatst er een pion bij dan moet ik plots 2 stappen zetten en eindig ik ergens anders. Het deed ons wat denken aan Cartegena, waar je ook afhankelijk bent van het aantal aanwezige pionnen om je stappen te bepalen. Ook dat spel is voor ons een luchtig tussendoortje. Grote nadeel van Emerald : we speelden met zijn tweetjes en kregen hierdoor de flauwe regel "iedere speler dient nu met 2 kleuren te spelen" voor onze kiezen. Te gekunsteld voor mij, durf dan gewoon op de doos te zetten dat je eigenlijk minstens met 3 spelers dient te zijn. Eindscore was 49-52 (voor mij, dus toch een kleine pluim voor het spel)

Voor spel nummer 2 schoof dochterlief mee aan tafel en dat heeft de wederhelft geweten. We speelden Regenwormen, al jaren een oude bekende in onze collectie. Het dobbelt lekker vlot, is een puur gelukspel en je oefent er het hoofdrekenen mee. Dochterlief slaagde er continue in exact het getal te dobbelen dat de wederhelft voor zich had liggen, dus die eindigde met de monsterscore van 0. Gelukspelletjes (en zo ook kraslotjes, casino's en loterijen) zijn helemaal mijn ding; eindscore was 12 (ondergetekende), 6 (dochterlief) en dus .... nou ja laat ik het er maar niet inwrijven... een derde plaats voor de wederhelft.

Het laatste spel van de avond werd een keuze van dochterlief : elektronische zeeslag. Tja...toen ik eindelijk haar 3de boot ergens had gevonden, had zij al mijn hele vloot aan diggelen geschoten. Ik heb in mijn jeugdjaren redelijk wat potjes zeeslag gespeeld. The old fashioned way waarbij je nog zelf moest zeggen mis en raak. Nu hadden we een erg luide mechanische stem zonder volumeknop, een snerpende sirene als je nog 1 stukje boot moest vinden om hem tot zinken te brengen en een erg strenge computer waarbij je een foutief ingetoetst getal niet kon rechtzetten. Dochterlief was dus de betere piraat en ik nam wat paracetamol als troostprijs. Het is me al vaker opgevallen als een spel opnieuw wordt uitgebracht (vb Genius, Muizeval, Levensweg,..) dan worden ze er niet per definitie beter op.  Sommige zaken dien je niet te moderniseren. De oude originele versies zijn veel leuker. Goddank voor de kringloopwinkels !

Bordspel De Koningsburcht

Met enige vertraging (door de examens van dochterlief) kwam de goedheilig man ons verrassen. De wederhelft werd hierdoor eigenaar van een heuse koningsburcht. Helaas had sinterklaas deze burcht in Nederland gekocht, waar de vastgoedprijzen duidelijk gevoelig hoger liggen dan in het Vlaamse land. Maar laat dat de pret niet drukken.

De doos zag er alvast schitterend uit en ook de inhoud bleek niet tegen te vallen : een tweezijdig speelbord met een prachtig artwork (winter- en zomerzijde), mooie houten speelstukken en een handige inlay met opbergvakjes.  The Game Master heeft hier enkel een puntje verloren door er niet meteen een paar zip lock zakjes bij te steken. Dan was het werkelijk af geweest. We zijn grote fan van dit soort niet-traditionele speelborden. Hier zie je geen duidelijke vakjes of speelspoor (zoals bij een veredeld ganzenbord) maar 1 grote tekening waarin het spel zich afspeelt. (vergelijk met de borden van Morgenland en Sienna). Het voelt een beetje als spelen op een schilderij.

Ik zat erg tegen het lezen van de spelregels aan te hikken. Het toont nogal complex en er zijn karakterkaarten die je moet leren kennen. Maar ook hier werd ik blij van wat ik las. Duidelijke regels met 3 acties per ronde. Ik heb een hekel aan spellen van het genre : er zijn 9 rondes, iedere ronde bestaat uit 4 fasen, iedere fase bestaat uit 5 acties enz. Niet hier : 12 of 15 rondes (afhankelijk van het aantal spelers) en telkens 3 acties die je kan doen. Ook de verschillende karakters bleken een eitje te zijn. Duidelijke pictogrammen op de kaarten en nog eens een overzichtskaart erbij. Het deed me wat denken aan Macchiavelli, dat komt ook overweldigend over met al die karakters en hun eigenschappen maar na 1 rondje ben je al mee.

De Koningsburcht speelt vlot, de rondes gaan snel en –zoals wel vaker- tegen het einde heb je allerlei plannen en tactieken maar gewoon geen tijd meer om het uit te voeren. Het was ons eerste potje dus we moesten zwaar gokken op de ideale tactiek (veel grondstof ? veel geld ? veel torens ?) Ik speelde op het geld en het resultaat was verbluffend. Ik heb niet gewoon gewonnen, ik heb de wederhelft compleet ondergesneeuwd. Onze scorepionnen stonden zo ver van elkaar verwijderd bij de eindscore dat er een hele burcht tussen paste.  Een heerlijk spel dus !

Dyspraxie & rare regels

Stel je eens voor : je gaat naar de bakker en vraagt een bruin brood. De bakker neemt iets uit de schappen, rekent af en je staat buiten met een zak brood waarop een sticker plakt met de naam "wit brood". Je gaat dus terug naar binnen en vertelt dat je een bruin brood had gevraagd. De bakker antwoordt : oh maar dit is een bruin brood hoor. Er staat alleen wit brood op de sticker.  Jij denkt : goh wat verwarrend. En je vraagt de bakker of het niet handiger is om een sticker met bruin brood op de zak van bruin brood te plakken. Het antwoord ? Ja eigenlijk wel, maar die stickers heeft nog niemand gemaakt dus gebruiken we die van wit brood en zeggen erbij dat er eigenlijk bruin in zit.

Zo werkt het dus ook met dyspraxie, een leerstoornis die minder bekend is dan zijn beroemde broertjes (dyslexie en dyscalculie). Het begon al in september met een "handelingsplan dyslexie" waarop we dan aanpassingen voor dyspraxie konden aangeven. Ik ben nogal van de structuur en duidelijkheid dus ik doorstreepte dyslexie en schreef er de correcte benaming boven. Mag dus niet. Waarom niet ? Wel, er is nog geen handelingsplan voor dyspraxie geschreven. Dat leek me een beetje een kip en ei verhaal, want als je de correcte naam niet mag gebruiken zal er ook niemand zo een specifiek handelingsplan hebben. Nee mevrouw er moet echt dyslexie blijven staan maar we weten met zijn allen dat het niet dyslexie is.

Tuurlijk, heel logisch en heel duidelijk. Zucht.

Volgende onlogische regel hoorde ik een week of zo geleden. Met het oog op de nieuwe school waar we over enkele maanden dochterlief moeten inschrijven, dacht ik dat een correct attest wel handig zou kunnen zijn. Dus de leerbegeleider aangesproken, die verwees me naar de afgevaardigde van het CLB en toen voelde ik al wat weerstand opborrelen. Het CLB is namelijk de grote zus van Kind en Gezin en die instantie heb ik ook nooit ervaren als de meest flexibele. K&G hield vooral van gemiddelden en als je kind in een of andere curve hoger of lager uitkwam dan hoorde je daar het einde niet van. Maar goed, iedereen krijgt een eerlijke kans. Zo ook het CLB verbonden aan de huidige school. Immers waren zij het die vorig jaar de correcte diagnose hebben gesteld betreffende dyspraxie. Ik schreef een mailtje waarin ik vroeg wanneer we het correcte attest konden verwachten ivm inschrijving nieuwe school want het zou alleen maar verwarrend zijn als we met het oude (verkeerde) attest naar een nieuwe omgeving stappen en dan moeten uitleggen dat er maatregelen voor iets anders worden gevolgd dan er op het officiële dokument staat. (vergelijk met de bakker hierboven....) Ook hier werden we met een kluitje in het riet gestuurd. Er bestaat geen attest dyspraxie, maar met het oude (lees : verkeerde) attest en een extra schrijven van de arts zal er geen enkel probleem zijn bij de inschrijving. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe moeilijk kan het zijn om een word document te openen en de titel / inhoud aan te passen ? Maar het mag niet "want niemand heeft het".

Lees een keer door wat jobadvertenties heen. Men verwacht eigenschappen als "pro actief" en "hands on mentaliteit" tegenwoordig als standaard vaardigheden. Zo niet in scholen en bijhorende instanties, daar moet je de gave hebben om gewoon te wachten tot iemand anders het wiel een keer zal uitvinden. 

We gaan dus binnenkort dochterlief inschrijven op haar nieuwe school en nemen mee : een attest dysorthografie, een handelingsplan dyslexie en een briefje dat verklaart dat de voorgaanden niet correct zijn.

Onbegrijpelijk.

Bordspel Istanbul

Het is iets wat ik niet vaak doe, uit het niets de volle prijs betalen voor iets wat ik niet ken. Wellicht een gevalletje van beroepsmisvorming want normaal gezien ben ik van de beredeneerde aankopen, de vergelijkende warenonderzoeken en natuurlijk van de korting. Zo niet voor het spel Istanbul. Op de vooravond van ons bezoek aan de spellenbeurs in Antwerpen las ik dat dit de winnaar was van de Gouden Ludo (een soort Grammy Award voor het bordspel zeg maar). Meestal ben ik geen fan van de winnaars van zulke prijzen. Dat heeft iets te maken met niet graag met de stroom meevaren en een liefde voor de underdog. Dus met weinig verwachting vroeg ik mijn vriend google naar zijn mening over deze winnaar. En wat ik zag sprak me wel aan. Heel erg eigenlijk. Zo erg dat ik vastberaden was dat spel mee naar huis te nemen, zelfs zonder het een keer te proef-spelen. De wederhelft zag al dat ik mijn hier-gaan-we-niet-over-discussieren-gezicht op had dus zonder morren liet hij me naar de kassa gaan.

Inmiddels is het 2x op de speeltafel gekomen en ik moet zeggen : wauw. Stiekem ben ik ook een beetje trots op mijn goed functionerend aankopers-buikgevoel. Wat een spel. Het is met stip binnengekomen in mijn persoonlijke top 10 en meteen doorgestoten naar een podiumplaats. Het begint al goed met zeer duidelijke overzichtelijke spelregels, iets wat niet altijd vanzelfsprekend is in spellen-land. Doordat de markt van Istanbul wordt gemaakt door 16 stevige kaartjes is het meteen modulair van opzet (een van de redenen waarom Tobago mijn favoriet is). Het artwork is zeer netjes gedaan en de speelstukken zijn uit hout (ook altijd veel netter dan van die plastic brol). Het speelt ook enorm goed met zijn tweetjes, wat een grote plus is voor mij. Vaak zijn 2 personen gedoemd tot kaartspellen of van die rare kunstgrepen als "speel beurtelings de fictieve 3de speler" of " speel ieder met 2 kleuren". Nee hier zijn maar 2 aanpassingen (paar kaartjes die niet mee doen en je moet een robijn extra scoren om te winnen) en verder speelt dit enorm vlot weg. Onze gemiddelde spelduur is 40min en het gaat er dan pittig aan toe. Je hebt niet echt de tijd om op je gemak over het weer/sportuitslagen/kinderen te keuvelen want dan ben je eraan voor de moeite. Hoofd erbij houden op de markt van Istanbul. Misschien toch een kleine opmerking : als bezitter van de dobbelsteen-kaart kan je wel een stuk sneller aan je robijnen dan de anderen. Tijdens ons laatste potje had de wederhelft de dobbelsteen-kaart en ik de 5de assistent-kaart en beide tactieken gingen behoorlijk vlot. Mijn vrees is dus een beetje dat als je eigenaar van beide kaarten kan zijn, je eigenlijk al gewonnen hebt. (maar het is me nog niet gelukt beiden in mijn bezit te krijgen dus het blijft bij een theoretische bedenking)
U bent altijd welkom om deze theorie te komen testen......

Bordspel : Stier zoekt bier

Met een naam als het thema van een foute vrijgezellenavond kan je geen hoge verwachtingen scheppen. Ook niet als leuk uitziend kaartspelletje. De wederhelft was evenwel uitermate gecharmeerd (mannen en bier he) en had aan een halve speluitleg op de spellenbeurs voldoende om te besluiten dat dit doosje mee naar huis mocht. Het kostte gelukkig maar een luttele 8 eur en werd aangeschaft onder het voorwendsel dat het zou dienen om tijdens de lunchpauzes op het werk te spelen. Hier ben ik dan weer erg jaloers op want hoeveel verhalen ik ook hoor van mensen die tijdens de lunch gezellig aan de backgammon, boonanza, regenwormen of blokus zitten, het is me nog nooit gelukt een job te versieren in een bedrijf met bordspelfanaten. Ik ben gedoemd tot traditionele lunchpauzes waarbij men...euh...eet. Soms wordt er ook gepraat, maar altijd in de veilige zone van onderwerpen als sportuitslagen (op maandag) of het weer (net voor het weekend). Thans is onze kantine groot genoeg om een volledig spel Civilization neer te zetten en dan heb je nog plaats voor je boterhammen en bordje soep.

Maar goed, ik dwaal af...Stier zoekt bier kwam mee naar huis. Voor het werk. Maar niet het mijne dus. Natuurlijk wilde ik het spel een kans geven, want ik hou wel van vlotte pestkaartspelletjes (denk Coloretto). De wederhelft vond dat ook een uitstekend idee want dan kon hij -zoals gewoonlijk- het lezen van de spelregels aan mij overlaten. Zelfs dochterlief wilde meespelen (opnieuw de aantrekkingskracht van het bier vermoed ik). In het kort, er is een bierbaas die laat 2 klanten opdraven en als cafe eigenaar wil je natuurlijk graag een klant binnenhalen want anders ben je niks met je bier. Hoe meer je je klant kan serveren hoe dankbaarder hij zal zijn in de vorm van hoge punten op het einde. Je kan ook tweemaal dezelfde klant strikken, dat wordt dan -hoe verzinnen ze het- een dubbeldrinker. Ik won het eerste potje en dochterlief werd een verdienstelijke tweede. De wederhelft mompelde iets in de zin van "ik drink liever zelf". Een uitleg die ook na het 2de potje (met dezelfde uitslag) te horen was.
Eindconclusie : een grappig spelletje dat wat mij betreft ook gewoon thuis mag blijven. (of in de kantine mag liggen. De mijne dan)

Bordspel : Mille Grazie & Il Principe

Het mag geweten zijn, ik heb een zwak voor Italiaans geïnspireerde bordspellen. Oke, ik heb een zwak voor zowat alles wat italiaans is en die lijn trek ik graag door in de bordspellen. Dat is wellicht een betere benadering van de situatie. Punt is dat we recent op de grootste Vlaamse spellenbeurs aan het snuffelen waren op de tweedehandsmarkt en een aantal spellen met Italiaanse speelvlakken zagen liggen. Bij gebrek aan tijd en vakantiebudget moet ik mij beperken tot het rondreizen op een kartonnen versie van la dolce Italia. We brachten mee naar huis : Mille Grazie (aantrekkelijke doos) en Il Principe (onaantrekkelijke doos). De gedachte het is niet enkel het uiterlijk wat telt en het feit dat Il Principe al onze favoriete Italiaanse steden op het bord had staan deden ons toch besluiten het mee te nemen.

Mille Grazie. Tja, het is niet de eerste keer dat ik moet ervaren : het is niet al goud wat blinkt. Zo kwam ik op de werkvloer ooit een man tegen waarvan ik spontaan dacht : move over George Clooney. Maar na zijn eerste zin werd me al duidelijk dat sommige dingen mooier zijn als je ze van op een (ruime) afstand bekijkt. Zo ook dit spel.  Mooie vormgeving en snugger verzonnen kaartjes voor geheime biedingen van letters maar het speelt als een saai kat-en-muisspel. De ene ronde ben je de dief en de andere ronde de edele. Ben je de dief dan wil je de edele tegenkomen om te stelen, ben je de edele wil je vermijden dat de dief dezelfde weg neemt als jij. Er zijn 26 wegen op het bord om al die mooie steden met elkaar te verbinden en (hoe vernuftig) die hebben 26 verschillende namen van A tot Z. Voorbeeld : ik draai mijn kaartje op A en neem straks dus de A-weg. Jij draait jouw kaartje op...euh..A...en hebt geluk je kan me pakken of....euh...Bt/mZ en je hebt pech want je komt niet op mijn weg. Voor de doorwinterde volwassen spelfanaten noemen we dit een zeer foute aankoop.  Voor kinderen die de letters van het alfabet willen oefenen zal dit ongetwijfeld een leuk vangspelletje zijn. Denk ik. Die van ons kent het alfabet namelijk al een behoorlijke tijd. Heeft u een kind in de juiste categorie, kom het spel maar ophalen. En anders wordt het onze eerste bijdrage voor de tweedehandsmarkt volgend jaar.

Il principe. De doos ging open en we zagen een vrij klein speelbord, heel weinig muntstukken en veel kaartjes. Voor de zekerheid toch maar eens alles nageteld (je weet maar nooit met tweedehandsjes) maar het weinige geld wat er was klopte als een bus. Later zou ook blijken dat dit meer dan genoeg was. Het eerste potje was vooral verwarrend. Niet alle regels waren heel duidelijk en halverwege het spel beseften we dat we sommige regels duidelijk verkeerd hadden begrepen. Het leek alsof er veel in zat maar weinig uitkwam. Na een klein uurtje had ik de winst binnen en was ons gezamenlijk besluit dat het niet geweldig was maar nog een kans verdiende. Het spelconcept klonk namelijk tof : steden bouwen en hierdoor je invloed vergroten om zo in macht en aanzien te stijgen. Online vond ik weinig hulp. Matige rankings, een nederlandstalige versie die op stapel stond maar last minute niet in productie ging, reviews die een beetje hetzelfde gevoel uitstraalden als waar wij mee achterbleven. Vreemd. Dus toen er vanavond een spel op tafel moest komen kozen zowel de wederhelft als ik voor een 2de kans. Na 1 rondje werd ons glashelder wat we steeds verkeerd deden, dus opnieuw de kaarten geschud en poging 3 ging van start. Oh. Dat speelde plots een heel stuk moeilijker. En tactischer. En gemener. En spannender. Ja, toen hadden we het spel wat we gehoopt hadden. Zeker niet iets om vast te pakken met de gelegenheidsspeler, ik betwijfel zelfs of het even tof is met meer dan 2 spelers. Maar voor ons is het een geslaagde aanwinst. Een blijvertje in de spellenkast. Als je veel geduld hebt wil ik het wel eens op tafel leggen, immers als je er niks van snapt maar wel het alfabet kent kunnen we nog altijd overschakelen !

Dyspraxie & een nationale stakingsdag

Zonder te willen vervallen in een politieke blog moet ik toch mijn onvrede uiten over de geplande nationale stakingsdag. Deze -laten-we-midden-in-de-examenperiode-het-land-lam-leggen-actie komt ons bijzonder ongelukkig uit. Dochterlief had namelijk een pracht van een kerstexamenrooster waarbij haar topstruikelvak op maandag 15 december viel. Netjes gepland van school zo tegen het einde van de examens dus vanaf vrijdagmiddag tot zondagavond een zee van tijd om in kleine blokken wiskunde te herhalen en in te oefenen. Dat zagen we nog wel zitten met zijn allen, zelfs nu het meetkunde is en ik onze volledige waterleiding kan vervangen met alle buizen die naar huis komen. (voor de noorderburen : een "buis" is een onvoldoende)

Maar nu gaan we staken. Allez, wij thuis niet maar de mensen die denken dat ze door een dag roepen en dwarsliggen plots alle economische malaise van de afgelopen 40 jaar kunnen oplossen. School zat dus in de knoei want hoe komen al die leerlingen op school zonder onze vrienden van De Lijn ? Veiligheidshalve is nu last minute (en voor dyspraxie-leerlingen is last minute synoniem voor paniek) maandag 15 december een "studeer op school of thuis"-dag geworden. De examens verschuiven 1 dag naar voren. Makkelijke oplossing niet waar. Nee niet voor dochterlief want die zit nu met een wiskunde examen op vrijdag. Dus weg 2,5 dag studietijd enkel voor dat moeilijke vak. Wiskunde zal  even tussendoor geleerd moeten worden tijdens het studeren door de week voor alle andere vakken.

Maar het is nog lang niet 12 december begin dan nu al volle bak te studeren hoor ik u denken. Tja, dat zou in theorie ook mijn idee zijn. De praktijk is helaas anders. School heeft de visie dat een tussentijdsrapport (na allerheiligen en net voor de examens) een strak plan is zodat ouders en kinderen heel goed weten hoe hun punten ervoor staan aan de vooravond van de examens. Het gevolg is dat ik al weken een bomvolle agenda zie met toetsen, huistaken en beheersingstesten om die extra rapportperiode vol te krijgen. Er is simpelweg geen tijd en geen ruimte om alvast je Franse woordjes eens vanaf hoofdstuk 1 te herhalen of de bundel getallenkennis eens te hermaken.

Deze examens worden dus een kwestie van roeien met de riemen die je hebt. Van bewust bepaalde stukken leerstof maar gewoon niet bekijken zodat er tijd genoeg is om in te oefenen wat wel duidelijk is. Van bemoedigende woorden blijven spreken tegen je kind terwijl je jezelf mee voelt verzuipen. En als het resultaat tegenvalt ? Dan beginnen we in 2015 gewoon met frisse moed opnieuw. Onze doorzetter komt er wel, we laten ons niet lamleggen door zo een stakingsdag !

Culinair : de peelslak

De wat ? Ja de peelSLAK, u leest het goed. Deze (schijnbaar) delicatesse werd ons een paar weken geleden voorgeschoteld (en met “ons” bedoel ik de wederhelft want zoals u weet uit mijn andere culinaire schrijfsels ben ik een veilige en dus moeilijke eter). De wederhelft en ik raakten verzeild in het mooie Peel-landschap van onze noorderburen tijdens een geocache-avontuur. Op een bepaald moment werd het tijd voor de lunch dus gingen we op zoek naar een gezellig restaurantje. Dat is moeilijk in het Peel-landschap omdat dit de habitat is van ons favoriete restaurant. We kwamen dus veel eetgelegenheden tegen maar geen enkele voldeed aan onze eisen. Na een poging of 5 vond ik dat het tijd werd om gewoon eerlijk te zijn tegen elkaar, we konden er lang en breed over discussieren maar eigenlijk wilden we gewoon bij de Dorpsherberg gaan lunchen. Dus gedaan met de zoektocht, gewoon even omrijden en lekker aanschuiven. 

Bij De Dorpsherberg dekt het woord de volledige lading. Je komt in een gemoedelijk dorpje binnen, genaamd Ospel en behalve 1 uitstekend restaurant en zeer veel boerderijen hebben we er nog niks gezien.  De binnenkant van de Dorpsherberg kan zo afgehuurd worden door Studio 100 als het een keer fout gaat met Plop zijn melkherberg. Wij eten daar steeds zo uitermate relax dat het sneu is om weer naar huis te vertrekken. Eigenlijk wil je gewoon langs de keuken door naar je kamer lopen. Stiekem verdenken we de eigenaar ervan dat hij eigenlijk een cafe zou willen uitbaten (check de bierkaart) maar hij kan nou eenmaal fenomenaal koken dus tja. Als je er 1x hebt gegeten dan besef je dat het een eeuwige zonde zou zijn als je hier alleen maar wat kaasblokjes en droge worst zou kunnen bestellen. De Dorpsherberg is fan van de lokale ondernemer en het grote aanbod aan boerderijen zorgen dat je echte streekgerechten kan proeven( met een zeer lage ecologische voetafdruk voor onze groene vrienden).   

Sinds enkele maanden zijn ze daar in de buurt een kwekerij van peelslakken begonnen en dit najaar was het zover : de eerste slakkenoogst was beschikbaar. Vanaf het moment dat de wederhelft ervan hoorde riep hij al dat hij dit wilde proberen. Ik heb dit vaak weggelachen gezien we in onze tuin ook een enorme oogst Kempische (?) slakken hebben rondkruipen en hij die mocht uitlepelen van me. Zou meteen lekker opruimen.

Maar goed, we zaten dus gezellig in de herberg naar de kaart te kijken en daar stond het : peelslakken met ui, tomaat, champignon, spekblokjes en nog meer.  We waren beiden erg benieuwd. De echtgenoot naar de smaak, ik naar het beeld van iemand die zoiets eet. Dus 1x de peelslakken en 1x een kom veilige tomatensoep.  Ik moet  toegeven het bordje zag er smakelijk uit, een mooi samenspel van alle ingredienten en na lang aandringen van de wederhelft heb ik ook een hapje genomen (van de champignons welteverstaan).

Culinair : uiensoep voor dummies

Ik zal u iets verklappen : mijn favoriete gang aan tafel is soep. Niet het dessert zoals wellicht menig van u die me kent zal denken. Al moet ik toegeven dat ik een dessert ook nooit uit de weg zal gaan, maar ik heb echt een zwak voor soep. Vooral nu het kouder en donkerder wordt, is het heerlijk om een kom dampende tomatensoep voorgeschoteld te krijgen. Maar zelfs in het midden van die ene subtropische zomerdag die we soms krijgen in ons land (meestal half mei of zo) kan ik soep waarderen. En niet van die gekke koude toestanden, nee gewoon echte warme soep.  Met soep kan men weinig fout doen. Ik ben nogal een moeilijke eter dus hou van veilige gerechten. En soep is veilig (uitgezonderd in Hasselt waar een niet nader te noemen restaurant vond dat ze zonder enige waarschuwing hun aspergesoep mochten verrijken met garnaaltjes. Ik huiver er nog van)

Dus jaren geleden stond op mijn verlanglijst bij sinterklaas/kerst : een boek met soepgerechten. Ik heb een keer naar de plaatjes gekeken en goed gelachen met het idee dat er mensen zijn die denken dat een werkende moeder tijd en zin heeft om zelf bouillon te gaan trekken en het boek ver achter in de kast gegooid.  Misschien ligt het inmiddels zelfs bij de kringloopwinkel. Soep bij ons aan tafel komt voornamelijk uit blik. Soms uit pak. Heel soms uit de versrayon van de supermarkt.
Ik geniet dus vooral van soep als we buitenshuis eten en gelukkig zijn we daar erg goed in.

Maar eens in de zoveel tijd begint het te kriebelen. Dan krijg ik visioenen van grote pannen geurende soep in mijn keuken waar ik dan met een houten lepel in sta te roeren terwijl in de andere kamer een select gezelschap vrienden wacht om te proeven van mijn culinaire kunsten. En in plaats van dan mijn soep-boek te zoeken en dit alles in werkelijkheid om te zetten, hop ik dan even de grens over naar de supermarkt. Daar hebben ze namelijk het licht gezien ! Soep voor dummies !

Stel je dat voor : je kiest welke soep je wil maken (want ja ja je moet ze echt zelf maken !) en neemt een pakket verse groenten mee naar huis. Hierin zit alles : de juiste groenten, de juiste bouillonblokjes, de juiste verse kruiden en dat allemaal in de juiste porties. Ze decoreren dat netjes in een bakje met het recept erbij. Een kind kan de was doen. Zie hier het voorbeeld van het uiensoeppakket voor dummies.


                              


Er is ook tomatensoep voor dummies, erwtensoep voor dummies en groentesoep voor dummies. Werkelijk ideaal voor mensen zoals ik die maar een paar keer per jaar een opstoot van huisvrouwachtige gevoelens krijgen. Je hoeft niet te zoeken naar alle ingrediënten, het zit gewoon bij elkaar. Geen gedoe met "neem een halve prei" en dan in de winkel staan en zien dat die slungels enkel per 3 verpakt zitten en je dus of een berg in je gft-bak moet kiepen of nog 5 dagen stamppot-prei moet eten. Geen gedoe met twijfelen of je kip-rund-of groentenbouillonblokjes moet kiezen. Geen gedoe met verse kruiden in potjes die je vol goede moed in je keuken wil zetten want op tv staat dat altijd zo gezellig maar thuis drogen die krengen binnen 24u uit. Nee gewoon een doosje waar alles bij elkaar zit. Wel vers. En wel om zelf te koken.

Moest u nu net als ik dit veruit de grootste marketing-ontdekking in supermarkt-land vinden, dan wil ik u wel even waarschuwen : bij het uiensoeppakket wordt verwacht dat u maar liefst 12 uien gaat schillen en fijnsnijden. Mijn ogen hebben het geweten, ik kies de volgende keer weer zoals altijd voor de tomaten.

Dyspraxie & het perioderapport

Spannende dag vorige week.....het eerste perioderapport moest opgehaald worden bij de klasleraar. Spannend voor dochterlief die echt wel het uiterste uit zichzelf moet halen dit schooljaar (2 ASO keuzevak TW) en toch geregeld punten meebracht die net of net niet aan de helft kwamen. Spannend ook voor ons als ouders omdat we benieuwd waren hoe de reacties van de leerkrachten zouden zijn op al die noeste arbeid.  Dus daar zat ik dan samen met dochterlief op de gang te wachten tot wij naar binnen zouden geroepen worden voor de dag des oordeels. Mijn arme meid was nog zenuwachtiger dan wanneer ze bij de tandarts op het strafbankje zit. Het helpt ook niet als de klasleraar uitloopt en je nog langer moet wachten.  Toevallig zag de leerlingbegeleider ons zitten dus er werden even handen geschud en gevraagd aan dochterlief of ze het een beetje zag zitten maar die was amper in staat iets te zeggen.

En toen ging de deur open.

We mochten gaan zitten, er werd ons een rapport voorgeschoteld en er weerklonken woorden als "trots", "een voorbeeld", "hard gewerkt", "prima gedaan", "heel tevreden" en diens meer. Dochter en ik wierpen een verbaasd blik op het blad met cijfers voor ons. Oh. Daar waar dochterlief zich aan een viertal onvoldoendes had verwacht (ik had er maar 2 verwacht zijnde Frans en wiskunde) vonden we er geen. Hoe hard we ook zochten. We zagen een negatieve uitschieter (5.5) bij Frans en een positieve uitschieter (9) bij Engels en verder allemaal schommelingen rond de 7. Het magische getal waarvan we begrepen hadden dat het als de indicator wordt gebruikt om te kijken of een kind mee is met de basis en op zijn plek zit.
Ondertussen las de klasleraar de lovende recensie van de klassenraad aan ons voor. Hard werken werd duidelijk beloond hier. Wat een opluchting voor ons als ouders. En wat een ontlading voor dochterlief. Na de zoveelste pluim over de getoonde inzet en doorzettingsvermogen kwamen er traantjes. De klasleraar vroeg meteen ongerust of het allemaal wel vol te houden was. Maar het was puur van ontlading, van mogen trots zijn op jezelf. Verdorie, ik kreeg er zelf een troebele blik van. En warempel ook de ogen van de klasleraar werden wat roder en vochtiger. Jongens toch, zitten we hier met zijn allen een potje te snikken.

Er wordt hier nu dus genoten van een welverdiende vakantie. Weliswaar met 3 hechtingen op haar kin en een vervroegd (pijnlijk) einde van het ponykamp na een ongelukkige val van het paard maar dat deert ze verder niet. Even lekker uitrusten voordat de aanloop naar de kerstexamens gaat beginnen......

Bordspel : Can't stop & Hacienda

Dit weekend waren de spellenvrienden op bezoek maar er was weinig tijd voor het betere bordspel want ze zijn ook onze geocaching-vrienden en toevallig was er net een event in het dorp verderop waardoor er bijna 40 nieuwe geocaches uit waren gekomen. Dit gecombineerd met het uitzonderlijke mooie herfstweer deed ons natuurlijk de spellen aan de kant schuiven en de buitenlucht opzoeken.
Na een dag schatten zoeken, eendjes volgen, puzzels kraken en in je onderbroek op een huishoudtrap in de beek staan (alles voor het team niet waar) wilden we thuis aan tafel gaan maar dat was buiten de kids gerekend. Die wilden namelijk voor het dessert zorgen in de vorm van eigengemaakte appelflappen. Zo een onderneming werkt prima onder de leiding van ik-mag-bijna-naar-de-hotelschool-dochterlief dus wij hadden als volwassenen nog even de tijd voor een kort ontspannend spelletje. Sinds ons spellenweekend in de Ardennen afgelopen zomer hebben we hiervoor het ideale spel gevonden : Can't stop.  Een luchtig dobbelspel waar het op neer komt om op tijd te stoppen. Niet te vroeg want dan ben je een watje en gaat de tegenpartij met de winst lopen. Maar ook niet overmoedig worden en lang blijven doordobbelen want dan ben je plots alles kwijt. De "moeilijkheid" van het spel zit hem dus in de menseigen kwaliteit te willen blijven doorgaan als je de overwinning al bijna ruikt.

Later in de week hebben de wederhelft en ik nog een ouder spel uit de kast gehaald : Hacienda. Dit hebben we leren spelen op het allereerste Zuidspel dus dat is al even geleden. Dit speelt heel vlot maar heeft wat meer regels en acties dus met nieuwe spelers heb je altijd een proefspel nodig om daarna allemaal met gelijke kansen aan het echte spel te kunnen beginnen. Het is daardoor iets minder toegankelijk maar voor mensen die de Kolonisten van Catan beginnen te ontgroeien kan dit perfect. Je maakt hier kuddes en landgoederen, hoe groter hoe meer punten. Hoe waardevoller (grenzend aan water of een marktplaats) hoe meer punten. Dit is een echt pestspelletje en daarmee scoort het al meteen wat hoger bij mij. Je kan anderen flink in de weg zitten, bij een goedgelegde tegel zelfs compleet blokkeren zodat een landgoed waardeloos wordt bij de puntentelling. Niet geschikt dus voor wankelende vriendschappen of huwelijken die op springen staan. Maar als u er tegen kan om eens goed geviseerd te worden dan bent u welkom voor een potje.

Culinair : pompoen-cupcakes

Tja, het moest er ooit van komen.....de dag dat ik over mijn kookkunsten (*kuch*) ga bloggen.  Deze pompoencupcakes steken me al de ogen uit sinds 11 oktober toen ik erover las op de geweldige kitchenarytales blog van de al even geweldige mevrouw Coorevits. Pompoen staat voor mij namelijk synoniem met het openen van de poorten naar de gezelligste tijd van het jaar : kerst. Zodra de pompoenen verschijnen word ik meteen een slag vrolijker. De kerstmarkten komen eraan, de gluhwein die straks staat te pruttelen, ons jaarlijks bezoekje aan de Winterefteling met zijn enorm grote stroopwafels en mooie kampvuren,....afijn noem maar op. Zodra de pompoenen opduiken weet ik dat dit allemaal weer een stap dichterbij is gekomen.

Nu moet ik u eerlijkheidshalve vertellen dat ik geen keukenprinses ben. Zelfs geen hobbykok in de meest minieme zin van het woord. Ik weet zeker dat als ik mijn beste creatie zou meenemen naar de grote Sergio hij spontaan een heel arsenaal aan nieuwe vloekwoorden zou uitschreeuwen. Ik word ook volledig ondergesneeuwd door de erfenis van mijn moeder zaliger met haar fenomenale Poolse recepten, mijn schoonmoeder die ervoor leeft uren in de keuken te staan om hele weeshuizen te kunnen voorzien met finger food hapjes en last but certainly not least mijn eigen dochter. Zij verstaat als geen ander de kunst van foodpairing. Zij maakt de heerlijkste omeletten met combinaties waarvan ik denk : wat ??!! Zij telt de dagen af tot ze eindelijk naar de hotelschool mag vertrekken (simultaan tel ik dus de dagen af tot het moment dat ik helemaal niet meer moet koken). Ik bedoel maar, er zijn nogal wat mensen meer bedreven dan mij.

Zo dus ook mevrouw Coorevits, die ik hierna voortaan Stefanie zal noemen. Ten eerste omdat mevrouw zo oud klinkt en ten tweede omdat zij begonnen is met het tutoyeren. Haar blog en wekelijkse column in een niet nader te noemen weekblad getuigen van een smakelijke pen en lezen voor mij als een heldere spiegel. Ik lees exact wat ik zou willen zien bij mezelf in de keuken. Helaas is de werkelijkheid ver verwijderd van wat ik lees dus ik hou het vooral bij denken : oh dat zou ik echt ook eens willen proberen. Deze ambitieuze gedachte heb ik recent gedeeld met Stefanie naar aanleiding van het pompoen-recept dat me een ideale manier leek om de poorten naar kerst te openen. Er volgde een nuchtere Westvlaamse reactie in de vorm van "gewoon eens doen".....  Zie hier het verschil tussen onze landsdelen. In het immer gezellige bronsgroen eikenhouten Limburg zal je steevast horen "kom eens proeven". Zo niet bij de Westvlaming. Doe het gewoon zelf. Ok, ik neem deze toegeworpen handschoen (lees : ovenwant) op en zal het dan maar zelf doen.

Voor de ingrediënten ging ik gisteren de grens over. Niet alleen woon ik in "de" Limburg, ik woon zelfs zo knusjes tegen de grens aan dat wanneer ik hard nies mijn hoofd al bij onze noorderburen binnenschiet. In deze tijden van economische creativiteit gaan wij net als iedereen hier onze boodschappen over de grens doen. Immers het scheelt een goede 30% op het maandbudget, de supermarkt is 7/7 geopend van 8u tot 21u en heeft een aanbod waarvoor je in Belgie minstens 4 speciaalzaken moet langsrijden.  De butternut wordt in Nederland "flespompoen" genoemd. (hoop ik, anders heb ik een verkeerd hoofdingredient meegesmokkeld). Het enige wat ik niet kon vinden waren de "koek kruiden". Dit verbaasde me ten zeerste gezien het uitgebreide sinterklaasassortiment van kruidkoek, pepernoten, taaitaai en ander Hollands lekkers. Maar goed, volgens het recept zou ik de kruiden eigenhandig mogen vervangen door kaneel en nootmuskaat dus dat zou wel goed komen.

We moesten beginnen met het maken van pompoenpuree. Zo gezegd zo gedaan. De oven was aan het voorverwarmen terwijl ik de fles doormidden hakte en op hindernis 1 kwam : besprenkel met olijfolie. Ik zie tv koks dat altijd zo moeiteloos doen, maar ik kan dat dus niet. Ligt het aan de vorm van de oliefles ? Ligt het aan mijn vingers ? Geen idee maar besprenkel staat bij mij synoniem voor : knoei over heel je hand en wrijf het dan in het gerecht. De 2 helften werden weer dichtgeplakt en kregen een aluminiumfolie-jasje en mochten de sauna in. Het recept sprak over "doorstekbaar" zijn van de pompoen. Een stekske is in Limburg een lucifer.....ik heb toch maar gewoon met een vork geprikt. Na 50min begon ik de moed al op te geven en was ik op het punt gekomen er toch een stekske in te gooien maar de wederhelft raadde me aan het recept op 180 graden te negeren en de oven gewoon volle bak te zetten. En ja hoor, nog ruim 20 minuten later kon ik puree uitlepelen.

Nu moesten er 2 kommen gemaakt worden, eentje met de droge en eentje met de natte ingrediënten. En pas op, er is een instinker.....droge suikerkorrels horen bij de natte ingrediënten. Voor de exacte lijst van smaakmakers verwijs ik u graag naar de lekkere blog van Stefanie. (http://kitchenarytales.blogspot.be) Ik kwam nu aan hindernis 2 : de eieren. Die horen in de kom natte ingrediënten bij de puree maar de puree is nog serieus warm. Mogen de kamertemperatuur-eieren er dan al bij ? Moet de puree eerst afkoelen ? Of houden de eieren in dit gerecht net van hete puree ? Twijfels twijfels. Mijn creatieve oplossing : eerst dit blogstukje schrijven om de ergste hitte van de puree weg te nemen. Hopelijk appreciëren de eieren deze culinaire zet van me.
Het resultaat ziet er dan uit als iets wat al even in de gft-bak heeft gelegen. Sorry ik kan het niet anders omschrijven. Hierbij een foto zodat u kan zien dat ik niet overdrijf.

Dat een tussenstap er zo onsmakelijk zou uitzien heeft Stefanie wijselijk verzwegen in haar recept. Het is de foto van haar eindresultaat dat me de kracht gaf door te zetten. Manlief kwam de keuken binnen en riep spontaan : oh dat ruikt hier goed. Ook dat is een boost voor mijn culinair zelfvertrouwen. En ik moet toegeven ondanks al mijn cynisme over deze herfstonderneming.....het resultaat smaakt ! Kijkt u zelf maar en -zoals wij in Limburg zeggen - kom gerust even proeven !

Bordspel : Notre Dame

Notre Dame is een spel dat zich situeert in de Middeleeuwen (denk kathedralen, rattenplagen en edellieden) Het stond bij ons (onterecht) al een hele tijd onaangeroerd in de kast. Dat komt omdat ik dit spel online heb leren spelen en toen geen idee had wat ik moest doen of wat er gaande was. In mum van tijd was ik ten onder aan de pest door een te grote rattenpopulatie en dan heb je jezelf alle kans ontnomen om nog iets te winnen.  Het kwam me toen vooral als onoverzichtelijk over dus ik heb het lezen van de spelregels lang voor me uitgeschoven. En gezien ik thuis altijd het haasje ben als het over regels lezen gaat, bleef het spel dus maagdelijk in onze kast staan.

Deze week was het dan toch zover. Ik had werkelijk geen enkele vorm van literatuur meer in huis om even bij te ontspannen dus met een grote zucht dan toch de spelregels maar eens uit de doos gehaald. Het las behoorlijk vlot moet ik toegeven. Het eerste moment werd ik wat afgeschrikt door alle personages en hun speciale eigenschap (duurt altijd zolang voor je dat een beetje kent en dus een tactiek kan hebben in een spel) maar eigenlijk zijn de afbeeldingen op de kaarten zo duidelijk dat je echt van slechte wil moet zijn om niet meteen te zien wat het voordeel van iedere persoon is. We speelden met zijn tweetjes en dat ging erg vlot (gemiddelde spelduur 20 minuten of wat we noemen “een tussendoortje”) Helaas heb ik 2x verloren (scores 47-50 en 54-57), misschien moet ik de volgende keer toch de tactiek van de wederhelft eens proberen. Hij speelde vooral op het rondrijden en boodschappen oppikken en dat ging blijkbaar beter dan mijn pogingen in de notre dame te sukkelen voor wat extra punten.

Het 2^de potje lukte het ons warempel om zelfs de ratten helemaal terug te dringen tegen het einde van het spel (terwijl ik online dus al na een rondje of 3 op status 9  ‘pandemie’ stond….en kom daar dan maar eens vanaf !)

Tijd dus om dit eens met meerdere spelers te proberen, kijken of het dan ook nog steeds in de smaak valt. 

U bent welkom voor een potje.

Dyspraxie & de klassenraad

Een spannende dag vandaag....dochterlief heeft geen school want het is klassenraad. Vanmiddag hebben de leerkrachten bij elkaar gezeten om alle leerlingen van de klas te bespreken naar aanleiding van de eerste rapportperiode. Dus ook die van ons. Ik was heel graag een vlieg geweest op de muur van dat vergaderlokaal.
Zouden ze haar inzet waarderen, ook al blijven de punten soms achter ? Komt er een bemoedigende zin op het rapport of eerder een waarschuwing dat het echt beter moet ? Mag ze stoppen met het extra naschoolse uur wiskunde ? Moet ze het gaan inwisselen voor een extra naschools uur Frans ? Zien ze nu al dat dit jaar niks gaat worden ? Of zien ze de vechtlust en het doorzettingsvermogen en is dat van belang in hun ogen ?

Nu het schooljaar een week of 6 bezig is en we al een heel arsenaal aan toetsen hebben mogen ondertekenen kan ik het kaf van het koren scheiden. De leerkrachten die heel goed door hebben wat dyspraxie wil zeggen voor een kind en de leerkrachten die het niet (willen) begrijpen.  Ik heb een boontje voor de leerkrachten die de strijd en vechtlust van mijn kind zien. De leerkracht Frans die bij een 18/30 schrijft : goed gedaan, je werkt thuis en in de klas heel hard. Doe zo verder en probeer iedere dag wat te herhalen.  Ik zou ze spontaan knuffelen tijdens het oudercontact ! Vandaag de dag heeft het struikelblok wiskunde tijdelijk plaatsgemaakt voor deze taal. Ik zeg tijdelijk omdat ze nu al 6 weken getallenkennis doen, zodra dit stopt en er plots meetkunde tevoorschijn komt staan wij weer bij af. Op wat herhaling eind augustus na is meetkunde geleden van begin juni....voor een dyspraxie-kind wil dat zeggen helemaal van nul beginnen. Als er al wat geautomatiseerd was op dat vlak dan is dat inmiddels heel ver weg geraakt in haar hoofd.

Er is nooit rust. Ondanks dat dit haar 4de jaar Frans is zijn we nu half oktober nog steeds de vervoeging van avoir en être opnieuw aan het inoefenen. En dat werkt zo voor alle vakken. Altijd weer opnieuw beginnen bij de basis. Ik sta vaak versteld van de studielust die dochterlief aan de dag legt. De gemiddelde tiener had allang een welbepaalde vinger omhoog gestoken met de melding dat school de boom in kan. Eigenlijk wil ik maar zeggen : ik ben vreselijk nerveus voor dat rapport volgende week. Ik weet dat er voornamelijk vijfjes en zesjes en misschien een verdwaalde zeven gaan staan. En ik weet hoeveel bloed, zweet en tranen die gekost hebben. Ik ben vooral nerveus om te ontdekken of het merendeel van haar leerkrachten zoals die van Frans is.
Laten we hopen van wel......

Bordspel : Red de wereld op de trein naar Alhambra

Een titel die compleet nergens opslaat, tenzij je vanmiddag met ons en de spellenvrienden rond de tafel zat. We hadden maar een beperkte tijd om te spelen en zijn er in geslaagd in 4 uurtjes tijd 3 spellen op tafel te zetten. Met dank aan de TV, tablet, nintendo, chips en frisdrank.....deze ingrediënten staan samen garant voor stille kinderen. Het was zelfs zo erg dat er vanuit het minderjarige televisiekijkend publiek een "shhht kan dat wat stiller" kwam. (dat geeft ook al aan hoe fanatiek de volwassenen waren aan de speltafel niet waar)

De middag begon met een epidemie. Volledig in ebola-stijl gingen we samen de wereld redden tijdens een potje Pandemie. Hier moet je razendsnel 4 medicijnen ontwikkelen terwijl de wereld kreunt onder de uitbraken van allerlei ziektes. Dit is wat men noemt een coöperatief spel. Dit spelconcept waarbij je dus allemaal samen speelt "tegen het spel" is een hype van de laatste jaren. Voorstanders zeggen dat het leuk is want je bent als een team bezig en iedereen wint of verliest. Ik vind dat helemaal niet leuk want wees eerlijk als je speelt wil je winnen. Als je meedoet aan een wedstrijd wil je de beste zijn. Daarbij zijn dit soort spellen vooral geschikt voor leiders, mensen die graag het heft in handen nemen en de boel regelen voor anderen. Een weinig assertief persoon zal tijdens zo een spel volledig ondergesneeuwd worden. Waarom werd dit dan toch gespeeld ? Awel, coöperatieve spellen zijn ontzettend handig als je maar een beperkte tijd hebt. Er spelen in ons gezelschap ook 2 mannen mee en zoals het hoort bij een echte man kunnen die ofwel spelen ofwel praten. Vrouwen kunnen beiden perfect combineren. Tegelijkertijd kan een vrouw ook nog checken of de hapjes moeten bijgevuld worden, of alle kinderen tijdig naar toilet gaan en hoe het met het werk, de kinderen, het weer bij de anderen gesteld is. Mannen dus niet. Dus als starter een coöperatief spel waarbij de vrouwen voornamelijk kunnen zeggen wat de mannen moeten doen schiet lekker op.(overigens wil ik hiermee niet beweren dat de betrokken mannen weinig assertief zijn, ze doen gewoon langer over hun social talk intro bij de start van een bezoek) Maar goed, lang verhaal kort : we hebben gewonnen, binnen 60 minuten was de wereld compleet Ebola-proof.

We besloten rond te gaan reizen per trein via Union Pacific. Een redelijk relax bordspel met simpele regels en zolang je maar goed kijkt op welke sporen je welke trein plaatst dan gaat het goed. Vorige keer kwamen we er pas na 3 tellingen achter dat ondergetekende en de wederhelft daar niet op hadden gelet en zaten we dus met een illegale score. Deze keer ging alles volgens het boekje (al is er twijfel over het schudden van de kaarten tijdens de openingsfase) en ik won. En ja ik moet zeggen, in mijn eentje winnen met 3 verliezers rond me geeft toch net een beter gevoel dan met zijn vieren de wereld redden. Gemeen he.

Een spellenmiddag (of -avond, -weekend, -midweek,...) sluiten we graag af met een ontspannend -je hoeft niet na te denken- spel en deze keer werd dat Alhambra The Dice Game. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een dobbelspel. De factor geluk is dus van cruciaal belang. Mijn geluk was al opgebruikt bij het vorige spel dus hier moest ik me tevreden stellen met de bronzen medaille. (en zelfs dat voelt beter dan met zijn vieren de wereld redden....) Ik ben al grote fan van Alhambra en deze dobbelsteen-variant kan ik ook uitstekend smaken ondanks een vreemde kronkel in het spel.
Het is namelijk zo dat als je voor ligt op een scorespoor je eigenlijk altijd wel de eerste plaats krijgt. Immers iemand die alle moeite van de wereld moet doen om je bij te benen en uiteindelijk op dezelfde plaats komt als jij (dus telstenen staan op elkaar) krijgt nog steeds maar de 2de plaats. Dat is het enige kromme wat ik aan dit spel vind. Je moet erg hard werken om bij iemand in de buurt te komen en dat wordt niet gewaardeerd in je punten. Ik geloof dat dit spel veel spannender en voor veel meer pesterijen zou zorgen als dat niet zo was. Maar dit is slechts een theorie, we hadden vanmiddag al last van een asociale zwarte dobbelsteen en een zeer asociaal beeld op het puntenspoor na de 2de telling dus we zijn gewoon netjes volgens de regels blijven spelen. Er was geen nood aan mekaar extra in de haren zitten.

Ik onthoud van deze middag vooral : als je vlot wil spelen terwijl anderen willen babbelen kies dan een coöperatief spel, in je eentje winnen voelt toch net wat lekkerder en ook in de spellenwereld maakt het niet uit hoeveel moeite je soms doet; je wordt er gewoon niet voor gewaardeerd.

Bordspel : Paardopoly en Genius

Vrijdagavond, gezinsavond en het jongste lid had gekozen voor bordspellen. Helaas voor ons mocht ze dus ook het eerste spel kiezen en dat werd het recent verkregen verjaardagscadeau Paard-o-poly. Ja het is exact wat u denkt. Een spin off van het bekende monopoly en de marketingafdeling had goed hun best gedaan want u kan ook kopen : hond-opoly, kat-opoly en nog wat beesten. Normaal laat ik dit soort belachelijke vernieuwingen aan me voorbij gaan, ik hou van het origineel. Maar dochterlief is nu eenmaal paardenfreak (en op een leeftijd dat het heel moeilijk is om een origineel cadeau te verzinnen wat niet te kinderachtig, niet te volwassen en toch een verrassing is) Missie geslaagd met deze aanschaf maar ja af en toe moet het dan ook gespeeld worden.

Het speelt als het origineel (dus duurt vooral heel lang en uiteindelijk raakt er iemand blut) maar met dien verstande dat je strobalen en stallen bouwt, met zadeldekjes rondloopt en de kans/algemene fondskaartjes zijn vervangen door stokpaardjes/paardenmiddel kaartjes. Behalve de gekende kaartjes (ga direct naar de trailer (gevangenis) of ga gratis uit de trailer) kwamen we ook waardevolle (*kuch*) toevoegingen tegen als : loop door de kamer in draf, als je dit niet goed doet betaal dan 50 eur en paardenquiz-vragen. Ach, ik heb het maar opvoedkundig bekeken. Dochterlief wilde de bank zijn en moest dus anderhalf uur in snel tempo hoofdrekenen, we hebben het begrip hypotheekwaarde besproken en er werd geoefend in het onderhandelen (lees : afzetten van je vader) Ik blijf erbij : bordspellen zijn erg leerrijk voor kinderen.

Het tweede spel van de avond was mijn keuze : Genius. Dit is een spel van Reiner Knizia, een man die zo vaak spellen uit zijn mouw schudt als u en ik brood smeren, zo ongeveer dagelijks dus.  Hij is niet echt onze favoriete spelontwerper al moet ik dan toch blozend bekennen dat we wel wat dozen van zijn hand in onze collectie hebben staan. Deze Genius vind ik -zoals het spel in het Duits heet - Einfach Genial. Het bord is duidelijk getekend, je weet meteen hoe ver je mag bouwen met 2 - 3 of 4 spelers. Er zijn maar 3 regels, geen ingewikkelde actiekaarten of fases per ronde dus erg toegankelijk om op tafel te leggen bij spellen-maagden. Er is vaak getracht een soortgelijk spel te ontwerpen maar geen enkel heeft het succes van Genius. Wat me hier het meest aanspreekt is de sneaky twist in de puntentelling. Winnaar is degene (en let nu goed op) die het hoogst scoort met zijn laagste kleur. Die ene zin zorgt voor een totaal andere manier van spelen en (zoals de wederhelft gisteren mocht ervaren) moet daarvoor ook af en toe een zeer smerige zet geplaatst worden.

Ik heb dan ook gewonnen (ben nogal bedreven in het plaatsen van smerige zetten) maar hij mag zich paard-o-poly kampioen noemen en dat is toch iets wat niet iedereen kan zeggen he !

Bordspel : schatten zoeken op Tobago

Vandaag is het tijd om eens een ander onderwerp aan te halen. Iets wat in ons gezin van groot belang is : bordspellen. Mijn fixatie om een bordspel op tafel te leggen stamt ongetwijfeld uit mijn jeugd waar ik uren in mijn eentje gespeeld heb. De rest van het gezin vond eens een keer een spelletje wel leuk maar dat was het dan. Ik kan nogal fanatiek doorslaan naar 1 kant dus was niet tevreden met deze magere hoeveelheid. Gelukkig had ik een even fanatieke jeugdvriendin en menig schoolvakantie begon met een potje monopoly en dat potje kon gerust een dag of 3 duren. We woonden dicht bij elkaar en zolang geen overijverige moeder dat speelbord opruimde konden we gerust een paar dagen aan de gang blijven.

Nu ben ik groter en is mijn drang naar een spel niet minder geworden. Integendeel, onze woonkamer heeft een spellendoos-wand (ja serieus). Mijn verslaving kan ik nu gelukkig wel netjes verklaren, bordspellen zijn namelijk altijd educatief. Dus ik ben gewoon een goede moeder voor mijn kind. Immers je leert omgaan met regels, wachten op je beurt, strategisch nadenken, onderhandelen (en toen ze kleiner was : kleuren herkennen, vormen benoemen, verbanden zoeken) afijn....als je een beetje fantasie hebt dan schud je zo een 20min monoloog over de opvoedkundige voordelen van bordspellen uit je mouw.

Mijn bordspel-fixatie is ook een handig hulpmiddel voor mijn antipathie tegen "social talk". Hier is al ontzettend vaak over gediscussieerd tussen mij en mijn wederhelft (hij is heel erg into social talk). Ik vind het prima om even bij iemand op de koffie te gaan of thuis op de nespresso te drukken maar na een half uur heb ik het gezien. Dan zijn de standaard onderwerpen (het weer, het werk, de kinderen) gepasseerd en begint een langdradig fenomeen van aftasten over wat je kan praten en waarover je beter zwijgt. Zo heb ik iemand gekend die me tijdens 3 verschillende ontmoetingen vroeg of ik broers of zussen had. De laatste keer was mijn antwoord : ja net zoals voor het weekend heb ik nog steeds een broer. (onnodig te zeggen dat hier nooit een vriendschap uit is voortgekomen) Ik bedoel maar, als het je niet interesseert vraag het dan niet. En anders ga ik er van uit dat je het wel 2 dagen kan onthouden. Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij familiefeesten...ook daar komt altijd een punt dat je bijgepraat bent en met zijn allen moet zoeken en vissen achter "veilige" onderwerpen.  Dan leg ik dus een spel op tafel. Probleem opgelost.  Je hebt iets om over te praten, je bent bezig met zijn allen en als niemand er een probleem mee heeft dat ik steeds wil winnen dan is het nog best gezellig ook. ;-) Dit maar allemaal even als inleiding om te verklaren waarom je hier ook met regelmaat een stukje over een spel zal zien staan.

Deze week was de eer voorbehouden aan Tobago, een relatief nieuw bordspel (geboren in 2010 geloof ik). Het heeft een hele lang tijd staan stof happen in onze kast maar was recent op tafel gekomen tijdens een bezoek van onze spellen-vrienden. (eigenlijk zijn het gewone vrienden hoor maar deze naam laat meteen zien waarom we met hen vaker afspreken dan met anderen ) En toen viel het ons weer op hoe geweldig innovatief we dit spel vinden. Dus het kwam deze week weer op tafel voor een twee persoons potje tussen de wederhelft en mezelf (ik won, dit even geheel terzijde). Bij Tobago ga je schatten zoeken met je Landrover op een (wat men in de spellenwereld noemt) modulair bord. Dat bord is meteen al een reden waarom we dit spel geweldig vinden, je kan het steeds anders in elkaar zetten. De puntenverdeling is ook schitterend verzonnen, zelfs zonder de schat te delven kan je toch met de meeste punten aan de haal gaan. Het concept van een schat lokaliseren door steeds meer beperkingen toe te voegen zal wellicht mening programmeur aanspreken. De regels zijn simpel en in 5 minuten uit te leggen (er zijn maar 2 acties waar je steeds uit moet kiezen, dus ook voor de mensen die niet vaak aan de speltafel zitten is dit een haalbare uitleg) En -ook heel belangrijk- het is prima speelbaar met 2 spelers. De enige aanpassing is 6 handkaarten ipv 4. Dus geen rare gekunstelde regels met een fictieve derde speler of zo. Heerlijk ! Het staat terecht in mijn persoonlijke top 5.
Als je het een keer wil ontdekken....wees welkom ! (maar verwacht niet teveel social talk ;-)  )