woensdag 14 januari 2015

Dyspraxie & een nieuwe school

2015 wordt voor ons een spannend jaar want in september moet dochterlief naar een nieuwe school. Dit heeft helemaal niets te maken met haar huidige school; in tegendeel, ik zou niets liever willen dan dat ze hier kan verder studeren maar helaas is dit een middenschool en kan je er dus enkel de eerste graad volgen. Korte schets voor onze noorderburen : ons middelbaar onderwijs bestaat uit 6 jaren, onderverdeeld in 3 graden. Sommige scholen bieden alle graden aan, sommige scholen zijn specifiek toegespitst op de 1ste graad (12-14 jarigen) of op de rest (14-18 jarigen).

Een nieuwe school wil zeggen "terug naar af" wat het zorgbeleid aan gaat. Er is altijd een kleine kans dat we bij een school terechtkomen die net een heel dyspraxie traject hebben gedaan maar ik vrees ervoor. Dochterlief maakt het geheel nog wat complexer door al jaren vast te houden aan een studierichting waarvoor je naar de hotelschool moet. Dat maakt de poel van kandidaat-scholen wel heel erg klein. Eigenlijk is er maar 1 kandidaat-school. En daar hou ik niet van, ik hou graag opties open en draag het  kijk en vergelijk-principe hoog in het vaandel. (dit laatste heb ik door scha en schande geleerd toen we een keer rond 16u30 beslisten dat we beter een nieuwe auto konden kopen. We gingen naar 1 garage, bekeken 1 auto en kochten in de 20min voor sluitingstijd onze slechtste aankoop ooit aan een veel te dure prijs.....vandaar : kijk en vergelijk !)
Behalve weinig kandidaat-scholen gaan we ook geconfronteerd worden met een nieuw element : het internaat. Ook hier zou ik niets liever willen dan dat dochterlief thuis zou blijven, maar dat zou dan een zeer egoïstische beslissing zijn. Geen internaat zou betekenen : om 7u met de juiste boekentasinhoud op het busstation staan en na anderhalf uur als een sardientje geperst in een blikje te bus-hobbelen helemaal murw op school te arriveren. (tenminste als de overstap van bus 1 naar bus 2 foutloos is verlopen) En dan moet de dag nog beginnen. Rond 16u moet deze hele helletocht dan weer herhaald worden in de andere richting. We (ook dochterlief zelf) vermoeden sterk dat de goesting om dan aan je huiswerk te beginnen zo goed als onbestaand zal zijn.
We zijn 2 jaar geleden al eens bij het internaat gaan kijken en dochterlief was enthousiast over wat ze zag. Mooi kamertje voor zichzelf, gezellige tv ruimte op de gang, uitgebreide ontspanningsruimte beneden, degelijke studiebegeleiding (ja, ook zij kijkt hierna !), voldoende keuze bij het avondeten en vooral 's morgens zou ze pas rond 7u30 beneden verwacht worden aan het ontbijtbuffet waarna ze de deur kan uitstappen en meteen op de speelplaats staat. Vooral dat laatste scoort zoveel hoger dan om 7u al op het busstation te moeten staan....

Nu las ik laatst in de dyspraxie-gespreksgroep een interessante zin van een mama over je schoolkeuze laten bepalen door het zorgbeleid of het studie-aanbod. Ik neig meteen naar het eerste. We hebben ervaring met een belabberd zorgbeleid en zagen dochterlief zuchten, spartelen en opgeven. We hebben ook ervaring met een geweldig goed uitgewerkt zorgbeleid en zagen dochterlief openbloeien, zelfzeker worden en blijven doorzetten. Maar.......we hebben het nu niet meer gewoon over "school". We hebben het over een studiekeuze, over wat zij denkt dat ze later wil gaan doen met haar leven. Dat is net wat anders dan het kleuter- of basisschoolonderwijs, waar je vooral wil dat ze een degelijke basis krijgt zowel intellectueel als emotioneel. Kan ik als ouder de studiekeuze van mijn kind naast me neerleggen en ze naar een andere school sturen ? Ik vrees dat dit geen succes zal zijn want haar motivatie ligt bij de horeca-opleiding. Ook al zie ik enorm veel beren op de weg bij een dcd-er in de bedrijfskeuken. Ik kan maar hopen dat er over een jaar of 2 een leuke stageplaats volgt waar men het niet erg vindt dat de melk voor de 10de keer wordt omgestoten ;-)
En toch, het zit me niet lekker. Een goed zorgbeleid maakt een wereld van verschil uit voor een kind. Het is maar de vraag of haar motivatie voor deze studierichting zo hoog is om een eventueel gebrek aan zorg te compenseren. Onze zoektocht en uiteindelijke beslissing zal de komende maanden hier te volgen zijn.

We beginnen met stap 1 : volgende week hebben we een oudercontact op haar huidige school. We hebben gekozen voor gesprekken met de leerkrachten van de vakken waar zij het meeste last ervaart van haar dcd. Eens kijken hoe die mensen ons kind zien in haar verdere schoolleven en welke aandachtspunten we moeten meenemen naar de eerste gesprekken op de nieuwe school. Ruim 10 jaar geleden heb ik onze dochter voor het eerst uitgezwaaid op schooluitstap. De kleuterklas ging naar het bos. Zo een moeilijk moment van loslaten als je dat ukkie zo een enorm grote bus ziet opklimmen. Ik dacht toen : het ergste heb ik nu gehad, vanaf nu gaat dat loslaten steeds makkelijker. Boy, was I wrong.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten