Een spannende dag vandaag....dochterlief heeft geen school want het is klassenraad. Vanmiddag hebben de leerkrachten bij elkaar gezeten om alle leerlingen van de klas te bespreken naar aanleiding van de eerste rapportperiode. Dus ook die van ons. Ik was heel graag een vlieg geweest op de muur van dat vergaderlokaal.
Zouden ze haar inzet waarderen, ook al blijven de punten soms achter ? Komt er een bemoedigende zin op het rapport of eerder een waarschuwing dat het echt beter moet ? Mag ze stoppen met het extra naschoolse uur wiskunde ? Moet ze het gaan inwisselen voor een extra naschools uur Frans ? Zien ze nu al dat dit jaar niks gaat worden ? Of zien ze de vechtlust en het doorzettingsvermogen en is dat van belang in hun ogen ?
Nu het schooljaar een week of 6 bezig is en we al een heel arsenaal aan toetsen hebben mogen ondertekenen kan ik het kaf van het koren scheiden. De leerkrachten die heel goed door hebben wat dyspraxie wil zeggen voor een kind en de leerkrachten die het niet (willen) begrijpen. Ik heb een boontje voor de leerkrachten die de strijd en vechtlust van mijn kind zien. De leerkracht Frans die bij een 18/30 schrijft : goed gedaan, je werkt thuis en in de klas heel hard. Doe zo verder en probeer iedere dag wat te herhalen. Ik zou ze spontaan knuffelen tijdens het oudercontact ! Vandaag de dag heeft het struikelblok wiskunde tijdelijk plaatsgemaakt voor deze taal. Ik zeg tijdelijk omdat ze nu al 6 weken getallenkennis doen, zodra dit stopt en er plots meetkunde tevoorschijn komt staan wij weer bij af. Op wat herhaling eind augustus na is meetkunde geleden van begin juni....voor een dyspraxie-kind wil dat zeggen helemaal van nul beginnen. Als er al wat geautomatiseerd was op dat vlak dan is dat inmiddels heel ver weg geraakt in haar hoofd.
Er is nooit rust. Ondanks dat dit haar 4de jaar Frans is zijn we nu half oktober nog steeds de vervoeging van avoir en être opnieuw aan het inoefenen. En dat werkt zo voor alle vakken. Altijd weer opnieuw beginnen bij de basis. Ik sta vaak versteld van de studielust die dochterlief aan de dag legt. De gemiddelde tiener had allang een welbepaalde vinger omhoog gestoken met de melding dat school de boom in kan. Eigenlijk wil ik maar zeggen : ik ben vreselijk nerveus voor dat rapport volgende week. Ik weet dat er voornamelijk vijfjes en zesjes en misschien een verdwaalde zeven gaan staan. En ik weet hoeveel bloed, zweet en tranen die gekost hebben. Ik ben vooral nerveus om te ontdekken of het merendeel van haar leerkrachten zoals die van Frans is.
Laten we hopen van wel......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten